حجت الاسلام آقاتهرانی در برنامه دستخط عنوان کرد:
اگر زمان امام حسین(ع) بودند کدخدا چه کسی بود؟/ در انتخابات ۹۸ کار خودمان را می کنیم و دنبال اصلح می رویم/ آیت الله خوشوقت می فرمودند عمل مسئولین سازنده ایمان مردم است

0 ۱۴۰

مهمان برنامه این هفته «دست خط»، طلبه ای ۶۱ ساله، متولد اصفهان و اهل علم و از شاگردان برجسته استاد علامه مصباح یزدی است، کسی است که به سختی درس خوانده، در کنار درس کار کرده، سنگ تراش حرفه ای در کنار پدر بود، زمانی که می خواسته برای ادامه تحصیل به قم برود پدر می گفته یکی از سخت ترین تصمیم های من و گذشت هایی که کردم، این بود که اجازه دادم مرتضی به قم برود.

و بعد هم مراتب علمی را در حوزه طی کرده و در امریکا دکترای فلسفه غرب گرفته، در یکی از بهترین دانشگاه های امریکا و همچنین در یکی از دانشگاه های کانادا و بعد هم به عالم سیاست پیوست و همواره به عنوان یک آدم اخلاق مدار عرصه سیاست شناخته می شود؛ در حالی که برخی ها او را دبیرکل یک جمعیت و جبهه ای می دانند که خیلی ها آن را متهم به تندروی می کنند ولی خودشان اعتقاد دارند ما به تکلیف عمل می کنیم.

در خدمت حجت الاسلام و المسلمین مرتضی آقاتهرانی، دبیر کل جبهه پایداری و استاد حوزه و دانشگاه هستیم.

سلام عرض می کنم.

سلام علیکم.

خیلی خوش آمدید.

خواهش می کنم.

بعد از مجلس نهم، دیگه کمتر جلوی دوربین رفتید گرچه فعالیت رسانه ای دارید.

بله.

دوست داشتیم در خدمت شما باشیم و بالاخره این وقت را در اختیار ما گذاشتید.

متشکرم از لطف شما.

حاج آقا چه خبر؟ بیشتر وقت شما الان صرف حوزه و دانشگاه می شود؟

همان کارهایی که وقتی در مجلس بودم، هوس داشتم که انجام دهم و نیمه کاره بود.

دعا می کردید رای نیاورید و به این کارها برسید.

بله. الحمدالله وضع خوبی دارم. کار علمی را ادامه می دهم.

چرا این قدر نسبت به جبهه پایداری نوعی آلرژی وجود دارد؟ چه در گروه های اصولگرا و چه در گروه های اصلاح طلب، به عنوان یک طیف تندرو که حتی هر اتفاقی در مجلس رخ می دهد، با اینکه در اقلیت هستید می گویند کار اینها است.

اولاً در مورد این مسئله باید از آنها پرسید، نه از من! آنهایی که آلرژی دارند، باید بپرسیم که چرا آلرژی دارند؟ یک زمانی من در امریکا بودم، استاندار نیویورک شخصی به نام … بود که این تقریباً برای سال ۲۰۰۰ است؛ ایشان می خواست برود و بیاید، خدم و حشم داشت، محافظ و ضد گلوله و …؛ ما هم همین کارها را کردیم که برخی خیال می کنند کاره ای هستند. خب اگر این کارها را می خواهید بکنید دیگری بهتر می کند و پول بیشتر هم دارد و از همه هم بیشتر می تواند انجام دهد، اما شما مسلمان هستید؛ من نمی گویم استاندار ما امام علی (ع) شود، نمی گویم بوی امام علی (ع) بدهد، نمی گویم مالک اشتر شود، بوی مالک اشتر بدهیم. برای این باید خیلی مجاهده کرد.

بعد به نام اسلام و انقلاب و جمهوری تمام می شود، در حالی که ما نگذاشتیم چون دنبال هواهای نفسانی خودمان بودیم. این خیلی بد است. وقتی اینها را مطرح می کنیم به مذاق برخی خوش نمی آید. ایکاش اقلاً گوش می دادند. برخی اصلاً گوش شنوا هم ندارند. من فکر کنم حتی بیان پایداری و جبهه فعال به گوش برخی نخورده است. نگفته، برخورد می کنند.

برخی انتقاد می کنند که جبهه پایداری این اصول و مبانی را دارد و محکم هم هستند، ولی در عمل کارهایی می کند که با اخلاق جور درنمی آید. مثلاً مثل قصه ای که سر آقای لاریجانی در قم (سال ۹۱) پیش آمد.

قصه آقای لاریجانی هیچ ربطی به ما نداشت. گرچه برخی خیلی زور می زدند بگویند از ما است. کدام یک از بچه های ما بودند؟ بنده در راهپیمایی ۲۲ بهمن بودم و خود آقای لاریجانی هم بود. اگر بودن در راهپیمایی، محکومیت آدم است که خود آقای لاریجانی هم بود. این دلیل نمی شود. بنده آمدم و تا حرم هم آمدم بعد متوجه شدم شلوغ شده و من تا شلوغی نیامدم و برگشتم. تقریباً دو سه روز بعد از آن چند بار خودم این کار را محکوم کردم و چندتا مصاحبه کردم؛ با چند خبرگزاری بود.

بعد از آن دیدار با حضرت آقا سر نماز؛

بله. چون تا آن زمان می گفتم به من ربطی ندارد. بعد که حضرت آقا اشاره کردند که اینها خیال می کنند کار شماهاست، شما محکوم کنید؛ گفتم چشم! من هم این کار را کردم. باور نمی کنید، به خود آقای لاریجانی، بنده پیغامی را از علامه آیت الله مصباح دادم با اینکه حاج آقا چنین آدمی نیستند، ایشان به من فرمودند که به ایشان بگوئید به والله العلی العظیم، نه قبل و نه موقع و نه حتی بعدش که این اتفاق افتاد، من خبر از هیچی نداشتم. ربطی به ما ندارد.

من این را به علی آقا گفتم ولی باز رها نمی کنند. مانند داستان گرین کارت ما شده است که اگر خود آمریکا هم بیاید بگوید این گرین کارت ندارد و باطل شده و رفته و خبری نیست، باز می پرسند گرین کارت شما چه شد؟

خصوصاً برخی در جماعت اصولگرا می گویند اگر سال ۹۲ همه به خصوص جبهه پایداری دور یک کاندیدا جمع می شدند، رای آوری آقای روحانی اتفاق نمی افتاد.

این دوستان علم غیب دارند، بنده ندارم. ولی ما یک نمونه را داریم. ما برای مجلس گذشته وحدت کردیم و از همان ابتدا همه غیب گوها که خیلی هم هستند، می گفتند که پایداری زیر میز می زند. ما گفتیم اگر جایی قراری با کسی بستیم پای قرار می ایستیم.

لیست مشترک دادید و تا آخر هم ایستادید.

بله، بعد هم هر ۳۰ نفر افتادیم. در حالی که دفعه قبل که با آقایان نیامدیم ۱۷ نفر از ما وارد مجلس شدند. حداقل دو نفر انتقاد به دولت می کنند و مردم احساس می کنند ناظری بر دولت وجود دارد.

خب در جمع خودتان بحث کردید؟

آن جلسات ما تا آخر با موافقان و مخالفین و نشست و برخاست وجود داشت که دیگر این اواخر به این رسیدیم که برخی از ماها را کلاً حذف کنید و خودتان یک عده را بیاورید که مردم رای بدهند؛ اینطور نمی توان پیش رفت. لیست حدود ۵-۴ تکه شد و باختن آقایان قطعی شد.

تحلیل شما چیست که این ۳۰ نفر رای نیاوردند؟

همین دیگر. که این راهش نیست، اینها این طور هستند و هیچی درست درنمی آید. باید فکر درستی کرد.

اگر لیست مجزا بود ممکن بود رای بیاورید؟

نه، فرض کنید ما با آقایان نمی آمدیم، قبلاً هم این تجربه را داشتیم که گفتند اینها مخالف هستند و نمی آیند، ولی ۱۷ نفر به مجلس راه یافتند و مجلس خوبی هم بود.

مجلس نهم بود.

می توانست نقد کند، موافق و مخالف داشت.

می دانم ارتباط نزدیکی با مردم دارید و در جمع مردم می روید. وضعیت را چطور می بینید؟

مردم ناراحت هستند. مردم تحمل می کنند، چون نظام را دوست دارند. کسی با اصل نظام مشکل ندارد گرچه گاهی اوقات یک چیزهایی از دهان کسی درمی رود، ولی وقتی با مردم صحبت می کنیم می بینیم با اصل نظام مشکل ندارند، ولی به ماها انتقاد دارند. می گویند مسئولین خوب عمل نمی کنند. دولت باید خودش را جمع کند. اینطور ادامه ندهد، این دست فرمان خوبی نیست. تا دیروز همه چیز را به برجام و آن وری و آمریکایی ها می بستند و الان که نشده، همه می گویند برجام است که خراب شده است.

نه، الان حرف FATF را می زنند.

الان FATF کرده است.

می گویند FATF نشود بد می شود.

بعد از این هم اسم دیگری می آورند؛ این دوم و سوم و چهارم دارد. مگر ۴ سال بیشتر وقت داشتید؟ در این ۴ سال همیشه عیب را به دیگری برمی گردانند. تا ۶ سال اینطور بود. بعد از ۶ سال گفتند، تقصیر شاه بود. ۴۰ سال پیش بود و رفت. مردم خیر نظام و خیر خودشان را می خواهند. اگر شما وعده های چه جور دادید و راست و غلط قاطی شد، خب همه چیز اشتباه می شود. الان به نفع کیست؟ ما الان کم در برابر امریکایی ها خفیف شدیم؟ یکی مثل ترامپ اینطور کند، مگر چه کسی است؟ کم چیز دادیم؟ چه چیزی گرفتیم؟ محاسبه کنیم.

گاهی به شوخی می گفتم ای کاش در این برجام یکی دو تا از بازاری های قم و تهران و اصفهان را می بردند که لااقل اینها معامله کردن بلد هستند و افراد باهوشی هستند، یک چیزی می دهند، بابت آن یک چیزی هم می گیرند.

گفته بودید امروز برخی مسئولین ما خیلی راحت می گویند امریکا کدخدا است. این افراد اگر زمان امام حسین (ع) بودند چه کسی را کدخدا می دانستند؟

جواب ندادند؛ من پرسیدم اما جواب ندادند. اگر زمان امام حسین (ع) بودند کدخدا چه کسی بود؟

شاید بگویند آن زمان با این زمان قابل قیاس نیست.

با کدام زمان قابل قیاس است؟ بگویند! با زمان کدام امام قابل قیاس است؟ بگویند. با زمان امام حسن (ع) قابل قیاس است؟ آقا الان یاور دارد، زمان امام حسن (ع) ۸-۷ نفر یاور هم نبودند. زمان امام حسین (ع) ۸۰-۷۰ یاور داشتند که شهید شدند. حضرت آقا هم فرمودند این دوران، دوران اباعبدالله (ع) است. ایستادگی هم می کنند. یک تنه ایستادگی می کنند. از دوستان توقع نیست. اینها که در کنار آقا هستند و اینهایی که مردم به آنها رای می دهند، یکباره همه چیز را در یک لحظه یکطور دیگر کنند و بروند. اینطور نمی ماند، اصلاً نمی ماند.

در فتنه ۹ سال پیش، محضر مبارک حضرت آقا با یک عده از نمایندگان رفتیم و جلسه خیلی خوبی بود. روز شهادت حضرت امام سجاد (ع) بود. قرعه به این افتاد که در خدمت آقا بنده حرف بزنم. ۱۵ دقیقه به من زمان دادند، ۵ دقیقه درباره امام سجاد (ع) گفتم و ۵ دقیقه ای هم درباره فتنه گفتم و اینکه چه کسانی هستند و چطور است. گفتم ما که لااقل نماینده مجلس هستیم باید مشاوران خوبی برای مقام رهبری باشیم. اینکه هیات رئیسه هست یا نیست، چه کسی هست و نیست را یکی یکی بیان کردیم. جلسه شفافی بود. بعد من یکی دو سوال داشتم و یکی این بود که واقعاً اگر مستقیم برویم دشمن ما را می زند. می داند ما الان کجا هستیم و با قناسه شلیک می کند. بعد گفتم اگر آدم زیگ زاگ بزند و مثل فوتبال دریبل بزند، بالاخره ممکن است گل بزنیم. حضرت آقا فرمودند مگر نمی دانید گل زدن هدف ما نیست؟

در همان جلسه فرمودند؟

آنجا فرمودند. آیه ای تلاوت کردند و فرمودند مگر خدا به ما وعده نداده است که عاقبت مال متقین است. شما باتقوا باشید حتماً می رسید. گل زدن برای آن کسی که تقوا دارد. واقعاً همینطور است. یک زمانی کلینتن که زمانی ریاست جمهوری بود، می گفت انسان ۷۰ سال عمر دارد برای ۷۰ سال عمر خود برنامه ریزی می کند. ما که مسلمان هستیم این را نمی گوییم، می گوییم اینجا را تامین می کنیم و آن طرف هم تامین کنیم. پس باید خیلی کار کنیم و بدویم.

از آیت الله خوشوقت نقل کردید که ایشان گفته اند عمل مسئولین ایمان مردم را می سازد.

همین است.

حرف درستی است. ممکن است کسی از شما بپرسد شما استاد اخلاق دولت سابق بودید. شما دو دوره نماینده مجلس آن زمان بودید. چطور عمل کردید که مردم از طیف شما برگشتند و به طیف دیگری رای دادند؟

کار جمعی با کار فردی فرق دارد. یک زمانی من شخصاً یک کار را شروع می کنم که باید انجام دهم، اگر بخواهم جمع ما درست شود باید از فرد شروع کرد. ناچاراً راه همین است. من باید خوب شوم و نباید منتظر کس دیگری باشم و شما هم باید خوب شوید و نباید منتظر دیگری باشید. اگر بخواهید به کس دیگری حواله بدهید نمی شود. پس باید هر کسی از خود شروع کند.

من وقتی از خودم شروع کنم به تبع آن خانه ام درست می شود، بچه های من سالم می شوند، خانم و اطرافیانم سالم می شوند. به اندازه شعاع وجودی من اطراف من نورانی می شود؛ اگر واقعاً نوری داشته باشم. باید حوصله کرد. آرام آرام اتفاق می افتد. می خواهم بگویم اگر مردم این طور شدند اولاً با کار یک نفر، دو نفر و چند نفر نیست و همه باید بیاییم، اگر همه بیایم و به شکل همگانی باشد، یک عده از شاگردان امام(ره) در کشور فعال شدند، الان هم باید فعال شد و خیلی از آنها از بین ما رفته اند. الان هم باید با هم یکی شد و چشم ما باید به بیان حضرت آقا باشد. مقام ولایت چه می گوید. همه با هم بیایم و دنبال کنیم، قطعاً می رسیم.

من فکر می کنم این وضع ادامه پیدا نخواهد کرد. اینطور نمی ماند. همین مردم ببینند دیگر، کارکرد اینطور فکر کردن ها و امید به دیگران بستن ها را ببینند، از این چه چیزی درآمد و چه چیزی در می آید؟ قابل پیش بینی نیست که بعداً چه می شود. همین طور می گذرانیم و امروز و فردا می کنیم تا چه شود؟ به این برسیم که نمی توانیم و نمی کنیم؟ این بدترین نتیجه است. در حالی که ما می توانیم به شرطی که روی پای خود بایستیم و تکیه به خود کنیم. واقعاً می توانیم و این جواب هم می دهد.

در همین صندلی که شما نشسته بودید ۴-۳ هفته پیش آقای حاجی یکی از طیف اصلاح طلب نشسته بود که طرفدار دولت بود و رئیس تیم تبلیغاتی و انتخاباتی آقای رئیس جمهور بود. من از ایشان پرسیدم که چند درصد مشکلات از تحریم است. گفتند حداکثر ۳۰ درصد از تحریم است. ۷۰ درصد مدیریتی است.

من به این اندازه هم باور ندارم. من فکر می کنم حتی ۳ درصد است. ما اگر بایستیم و بخواهیم می توانیم. همه کار می توانیم انجام دهیم. باور کنید می توان کرد چون خدا کمک می کند. ما خدا را داریم. فلان مقام غربی خدا را ندارد ولی استاندار ما خدا را دارد. ما بچه مسلمان هستیم. یک سحر بیدار می شوید و چهار کلمه با خدا حرف می زنید و می بینید، راه برای شما باز می شود. مگر جنگ همینطور نبود؟ من به یاد دارم سال دوم انقلاب بود که خدمت آیت الله بهجت رسیدم.

یعنی سال ۵۹؛

بله. برای درس می رفتم که دم حسینیه ارک با ایشان برخورد کردم. ایشان راهی منزل بودند و خانه ما کنار منزل امام بود. من می خواستم به حرم برای درس بروم. با ایشان برخورد کردم و ایشان پرسیدند دیروز راهپیمایی خیلی بزرگ بوده است؟ گفتم بله، خیلی باشکوه بود. جمعیت خوبی آمده بود. فرمودند این اراده و ولایت حاج آقا روح الله است. وقتی می گوید بیرون بیاید مردم بیرون می آیند. ما یک چیزهایی داریم که قابل تحلیل با این حرف ها نیست.

به عنوان یک روحانی فعال و منبری که همواره منبر و دانشگاه را حفظ کردید، از وضعیت فرهنگی نگران نیستید؟

بله. باید کار کرد. اینکه حضرت آقا آتش به اختیار فرمودند خیلی بچه ها دارند کار می کنند. هم به خود آقا و هم به مردم و هم مسئولین فرهنگی بشارت می دهم که واقعاً برخی ها می دوند و خوب هم می دوند، دستشان درد نکند. این جواب خواهد داد. کمی بگذرد جواب می دهد گرچه دشمن خیلی امید به این جهات بسته است و کار می کند، ولی بچه ها کار می کنند.

من به این جهت خیلی امیدوارم و باید هم خیلی خوب کار کرد وبرای آینده بیشتر کار کرد. افق جلوی چشم خیلی افق بازی است، خیلی روشن است. اینها امتحان است و باید بدهیم و خوب هم هست.

با حرف شما قدری امیدوار شدیم.

نه واقعا، می ایستیم و جلو می رویم. نمی دانید قبل از انقلاب چه وضعی بود. اکثر مردم سیاست نمی دانستند. آخوندی که در کار سیاسی بود هر کسی می رسید می گفت این سیاسی است و پشت سر او نماز نمی خواندند. یکی از بچه های ما در کانادا نزدیک آبشار نیاگارا رفته بود و اسم آنجا را پل شیخ صدوق گذاشت. با او صحبت کردند چرا اینطور اسم گذاشتید. گفت همان طور که امریکا برای خود حق قائل است و اسم روی خلیج فارس می گذارد من هم اسم روی اینجا می گذارم. چه فرقی می کند؟ می توانید راحت حرف خودتان را بزنید. بنابراین بچه ها باید خیلی کار کنند و می توانند و زمینه از این فضای رسانه باید به خوبی استفاده شود.

از رئیس جمهور سابق خبری ندارید؟

نخیر.

پیگیریش نکردید؟ کارها و صحبت هایش را پیگیری نکردید؟

نه. بیشتر به همین کاری که دارم چسبیدم که خوب انجام دهم.

با چیزهایی که اتفاق افتاده یک زمانی نمی گویید چرا از این حمایت کردید؟

بنده آن زمانی که حمایت کردم به خاطر شعارهای درست و خوب ایشان بود و می دیدم که راه را درست می رود، حمایت کردم که حضرت آقا هم فرمودند به من نزدیک تر هستند تا آقای هاشمی! درست هم بود. شعارها و گفتارهایی که داشتند.

در این مدت هم صحبت های ایشان را پیگیری کردید؟ اصلا فکر کردید چرا اینطور شد؟

بله، فکر که می کنم، بالاخره نمی توان عبور کرد. بالاخره نظام برای خود ما است، حتی قبل و بعد را باید درست دید و محاسبه کرد. این کارها را می کنم اما دیگر الان فصل آن گذشته است، باید به فکر آینده باشیم.

دبیرکل جبهه پایداری برای آینده چه دارد بگوید؟ فکر می کنید انتخابات مجلس را چه می کنید؟ انتخابات ریاست جمهوری بعدی را چه می کنید؟ آیا با همان نظریه خود پیش می روید یا با جمع اصولگرایان هستید؟

ما همیشه گفته ایم اگر آقایان به اصلح برسد ما اصلح را حمایت می کنیم. بهترین را اگر انتخاب کردید واقعاً پای این می آئیم، مگر آقای رئیسی همینطور نشد؟ آقای رئیسی را یک عده دیگر از دوستان معرفی کردند و به آن رسیدند و جامعه مدرسین بیانیه داد و جناب آقای آیت الله یزدی بیانیه دادند و ما هم دیدیم، واقعا آدم خوبی است و ما هم حمایت کردیم.

جزء ما باشند یا نباشند، ما حزب نیستیم که بگوئیم این جزو دسته ما است با ما است و اگر با ما نبود پس ضد ما است. این حرف ها را نه بلد هستیم و نه درست می دانیم. ببینیم کسی درست می گوید هر کسی باشد حمایت می کنیم. برای انتخابات آینده هم همین طور است؛ اگر دوستانی دور هم بنشینند و کاری کنند و ما ببینیم به اصلح رسیده اند، حمایت می کنیم ولی اینطور که گاهی برخی با ما معاملات سیاسی می کنند که اگر آمدید می گویند این از ما است و با ما است، اگر نیامدید می گویند زیر میز می زند و وقتی هم زیر میز نمی زنید نمی گویند زیر میز نزد. بخاطر همین گاهی مواقع مردم به مغالطه می افتند.

واقعیت این است که دنبال این بودیم که شعار اصلح نه برای حضرت آقا که حضرت امام هم همین شعار را داشتند و قبل از آن هم، در روایات وجود دارد و عقل انسان هم همین را می گوید. نه اینکه به حزب و آدم های خودمان بند کنیم و بعد بگوئیم باید از ما باشد و بگوئیم اگر سهم ما را ندهید، ما قبول نداریم. به نظر من اینها نفسانیت است.

یعنی اگر در سال ۹۸ بخواهید کاری مانند ۹۴ کنند زیر بار چنین لیست ۳۰ نفره نخواهید رفت؟

نه. دلیلی ندارد، اگر ببینم دوستان دنبال اصلح نیستند، برای چی بگوییم آره؟

آن لیست را هم اصلح نمی دانستید ولی سکوت کردید.

بله. چاره ای نبود و خواستیم یک بار این را تجربه کنیم که چطور می شود.

برای ۹۸ این کار را نمی کنید؟

در سال ۹۸ کار خودمان را می کنیم و دنبال اصلح می رویم. اگر اصلح را پیدا کنیم و یا پیدا کنند و به آن برسند، برای مجلس باید تلاش کنیم یک عده خوب ترها را در جامعه انتخاب کنیم. الان هم می گویم دوستان اگر کسی خود را اصلح می داند جلو بیاید و دوستان هم باید حمایت کنند.

شما خودتان می آیید؟

بنده می بینم وظیفه ام چیست. اگر ان شاالله وظیفه ام نباشد نمی آیم. باید اینجا ایستاد و با صداقت و خوبی جلو رفت، نه اینکه تحت تاثیر …

این شایعه درست است که برای انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۰ آقای جلیلی نامزد شما است؟

خیر. ما هیچ کسی را نامزد نکردیم و نمی کنیم. کار غلطی هم می دانیم که از الان تعیین کنیم، چون نمی دانیم. آن دفعه هم که می خواستیم برای انتخابات ریاست جمهوری ورود کنیم، الان هم تقریباً جلسه ای گرفتیم که به نظر شما چه کسانی به درد این کارها می خورد.

یعنی جلسه گذاشتید؟

بله.

برای انتخابات ریاست جمهوری؟

بله. افرادی را دوستان معرفی کنند و بگردید و بهترین را معرفی کنید و بعد بین اینها تلاش کنیم بهترین را انتخاب کنیم تا از جهات مختلف بتواند در تراز نظام اسلامی کار کند.

شما سال ۱۳۳۶ در اصفهان محله تله واژگان به دنیا آمدید؟

بله؛ یک تلی بود که خراب شده است. تپه ای بوده و محله ای برای زندگی شده بود.

کجای اصفهان می شد؟

تقریبا وسط اصفهان است. نزدیک میدان امام است، بین شریف واقفی و بزرگمهر و نشاط قرار گرفته است.

پدر بزرگوار شما سماورساز بازار اصفهان بود.

بله. اوایل جوانی آنجا بودند و کار ایشان هم گرفته بود، رها می کنند و می گفتند دمی این شغل دارد می میرد. پدرم خیلی فرد باهوشی بود. گفتند چرا رها کردید؟ چقدر هم شاگرد داشتند و اینها را رها کردند. گفت این شغل دارد می میرد. گفتند از کجا می دانید؟ ما سماور با دست درست می کردیم و هر کارگر هر یک ماه یک سماور می توانست درست کند. نیاز مردم بود. بعد دستگاه چرخ آمد و در ده دقیقه یک سماور درست می کرد. این همه سماور مردم برای چه می خواهند؟ روی دست می ماند. برای همین شغل را عوض کرد.

وارد سنگ تراشی شدند.

بله. بعد در این شغل هم به جایی رسیدند که گفتند این شغل هم دارد می میرد. رها کردند.

شما خیلی در سنگ تراشی کمک حال ایشان بودید.

بله.

الان هم بلد هستید؟

بله. دوستان سنگ تراش من را در این کار استاد می دانند، چون آقام معتقد بودند درس در جای خودش است ولی باید کار هم بکنید. برای همین هر تابستانی ما را به یک جایی برای کار می فرستادند. من زرگری، بقالی و … بلد هستم چون همه اینها را رفته ام و قلق کار دستم است.

خدا رحمت شان کند. چه پدر جدی بودند.

بله. اصلاً اجازه نمی دادند بیکار باشیم و خودشان هم خیلی پرکار بودند.

این جمله ای که از ایشان نقل کردم درست بود که می گفتند رفتن مرتضی به قم بزرگ ترین گذشت در عمرم بود؟

من در حج این را فهمیدم؛ نمی دانستم. سال ۶۰ به حج مشرف شدیم. خدمت بابا بودم و بعد در اتاقی که بودیم، آیت الله عبودیت از اساتید ما در اصفهان هم بودند. خیلی مرد ملا و باسواد و متدینی بودند. از رفقای آقای دولابی بودند. خدا ایشان را رحمت کند. آقای عبودیت در حج روحانی کاروان بود. روز آخر بود که همه حاجی ها را نشاندند و گفتند هر کسی بگوید بزرگ ترین گذشتی که در عمر خود کرده است چیست. اینطوری بنا کردند حاجی ها را به حرف بیاورند. هر کسی می گفت.

پدر ما که نوبت ایشان شد، گفتند بزرگ ترین گذشت من به عمرم کردم این بود که گذاشتم مرتضی طلبه بشود. من هم نشسته بودم و نمی دانستم. ایشان گفتند چرا؟ گفتند چون درآمدی که برای من داشت در کاسبی خیری بود و می دانستم اگر پای کار ما بایستد همیشه این کار می ماند و اگر برود مشکل ایجاد می شود ولی وقتی گفت می خواهم به قم بروم نه نیاوردم. درست هم می گفتند و اصلاً نه نیاوردند و ما آمدیم طلبه شدیم. خدا را شکر.

چند برادر و خواهر بودید؟

برادر بهتر ما آقا مصطفی بود که شهید شدند. داداش محمد، محسن و حسین دارم. البته این بین هم چند تا رفتند. خواهر هم سه تا دارم.

هنوز رفت وآمدها گرم است؟

بله.

اصفهان هستند؟

بله ولی من می روم و می آیم.

فقط شما قم هستید؟

بله.

از بین اینها فقط شما روحانی شدید؟

بله. فقط بنده طلبه شدم.

ازدواج شما را هم می دانم که در مشهد بود و در عرض دو دقیقه از امام رضا (ع) خواستید و پدرخانم شما هم خواسته بودند و به هم وصل شدید.

بله؛ آقا خواستند.

مهریه چقدر بود؟

مهریه ما آن زمان ۱۰۰ هزار تومان بود که همان لحظه هم بخشیدند. اما پدرم گفتند برای مرتضی خانه بخرم دو دانگ خانه را به نام ایشان می کنم ولی وقتی خانه دار شدم… چون طلبه سختگیری بودم و معتقد بودم باید روی پای خودم باشم و کاری به آقام نداشته باشم

یعنی هیچ کمکی از پدر نمی گرفتید؟

نخیر. یک بار هم قدری برای من پول به قم آوردند و نگرفتم و زور کردند و نگرفتم. دم پل دزد از جیب ایشان زد. وقتی به اصفهان رفتم آنقدر با من دعوا کردند که همچنان ناراحت هستم چرا اینطور شد. نمی خواستم و می خواستم روی پای خودم باشم.

وقتی اصرار کردند، باید می گرفتید.

بله.

این را از جانب شاگرد و استادی بیان می کنم؛ از نظر اخلاقی می گویم.

بله. باید می گرفتم و نباید آنقدر اصرار می کردند. آقام است. خانه دار شدن ما هم عجیب بود. اصلاً با این وضعی که داشتیم خانه دار نمی شدیم. حضرت امام (ره) پولی برای من فرستادند که ۹۰ تومان بود و گفتند خانه بخرید. اصلاً امام ما را نمی شناختند و ما هم ایشان را نمی شناختیم و طلبه ای در قم بودم. کسی ما را نمی شناخت. برای همین است که می گویم با خدا بروید.

چطور شد؟

هر وقت خبر دادند، خدا مرده است لباس سیاه بپوشید. خدا همیشه هست و در همه کار است. برخی خیال می کنند خدا در سیاست نیست، خدا در سیاست، در اقتصاد، در علم و در هر جایی بروید این وجود مبارک هست. ما غفلت می کنیم. وقتی اینطور شد همان زمان پدر ما هم قدری کمک کردند.

چطور این پول امام به دست شما رسید؟

چکی بود که توسط یکی از اساتید برای من فرستادند.

به اسم برای شما فرستادند؟

بله.

خدمت امام هم نرفته بودید؟

نه اصلاً. مانند بقیه طلبه ها بودم. رفت وآمد اینچنینی نداشتیم، کسی نبودیم. خدا ایشان را رحمت کند. وقتی خانه را خریدیم من همان لحظه با یکی از اساتید مشورت کردم. یعنی یکی از دوستانم گفته بود زن را نباید چیزدار کنید. بنده گفتم خانمم مهریه خود را به من بخشیده است و آقاجانم هم قول داده اند. این خوب نیست.

بر همین اساس با یکی از اساتید مشورت کردم و فرمودند مرد از زن نباید کم بیاورد. همین که گفتند من نصف خانه ای که امام برای بنده گرفته بودند را به نام ایشان کردم، این بابت مهریه بود.

یاد یکی از حرف های شما افتادم که از آیت الله بهجت نقل کرده بودید که دختر و پسران را وقتی به عقد هم می خواندند، می گفتند نه مردسالاری و نه زن سالاری بلکه خداسالاری باشد.

بله. عبارت این بود که نه تو، نه تو، فقط خدا! واقعا هم همین است. در هر کاری این است. صداوسیما می خواهد کارش بگیرد باید خدا را داشته باشد. در جنگ می خواهید پیروز شوید با خدا باشید. برخی فکر می کنند تنها در جنگ و اوایل انقلاب خدا بود و بقیه جاها خدا نیست. در همه جا خدا هست. کدام کاری است که خدا نباشد؟ غیبت خدای تعالی در زندگی های ما خیلی بد است. خدا باید در ادارات، در بانک، در خانه، در بازار ما و همه جا باید بیاید.

یکی که می آید این را باید احساس کند که اینها خدا را دارند. هوای خدا را دارند و نظارت او را می بینند. منتظر این نیستند کسی بیاید و نظارت کند. خیلی بد است یکباره در مجلس مطرح می شود نظارت کنیم و شفاف باشد، خود نمایندگان ابتدا رای نمی دهند! خدا را ببینیم، اگر خدا هست نباید این طور باشد.

سال ۵۸ اولین فرزند شما به دنیا آمد.

بله. اولین فرزندم دختر است.

چند دختر و چند پسر دارید؟

بنده یک پسر دارم و دو دختر دارم. البته چند تا از بچه های ما از دنیا رفتند؛ چون بنده به بچه کم معتقد نیستم. برای همین مهدی ما الان ۵ فرزند دارد. فوق لیسانس خود را هم گرفته است. طلبه و معمم است. درس خوان هم هست. خیلی خوب می دود و من از او خوشم می آید. دوتا داماد خوب داریم که هر دو متدین و باسواد هستند.

طلبه هستند؟

بله. چون خودم هم علوم انسانی کار می کنم و هم درس طلبگی دارم، اینها هم همین طور هستند.

قبل از انقلاب در فعالیت هایی که علیه رژیم بود، حضور داشتید؟

ما خیلی جوان بودیم. بیشتر از دوران دبیرستان ما رژیم را تا حدودی شناختیم. کتابی به نام «انقلاب سفید» بود که می گفتند شاه نوشته است. در آنجا به این رسیدیم که به امام توهین شده است. من از آنجا حساس شدم که این کیست و امام کیست و چطور بود. با یکی از علمای محله که ما را طلبه کردند، درباره ایشان صحبت کردم تا شناختی نسبت به امام پیدا کنم.

جلساتی را می رفتیم که جلسات قرآن بود. در این جلسات برخی آقایان انقلابی سخنرانی می کردند و با بچه ها کار می کردند. در کلوپ دینی مدرسه کار ما گل کرده بود. گاهی ارتباط با دبیرستان های دیگر پیدا می کردیم و با بچه ها رفت وآمد می کردیم؛ اینطوری بود.

مدرسه شهید حقانی می رفتید؟

این برای قبل طلبگی است که دبیرستان می رفتم. در سال یازدهم دبیرستان بودم که رها کردم و به حوزه آمدم. وقتی به حوزه آمدم یکسره مدرسه حقانی آمدم. مدرسه حقانی را هم نمی شناختم. با آیت الله فاضل کوهانی که ما را طلبه کرده بودند زیارت کردم و ایشان فرمودند به مدرسه حقانی بروم، آقای جنتی آنجا است. آقای جنتی را ایشان طلبه کرده بودند؛ مانند ما.

یکبار خدمت حضرت آیت الله جنتی گفتم حاج آقا فاضل را می شناسید. فرمودند من بهترین دعاهایم را برای ایشان می گذارم و در بهترین جا هست. خدا ایشان را رحمت کند. استاد مرحوم شهید بهشتی هم بودند. خیلی کار کرده بودند.

بعد چرا در یک مقطعی از مدرسه شهید حقانی جدا شدید؟ جمع ۲۵ نفره در یک ساختمان …

علتش این بود که ما وقتی سال چهارم بودیم درگیری های فکری زیاد بود. قبل از انقلاب بود و درباره افکار شریعتی و موافق و مخالف با هم خیلی مباحثه های تندی بود.

که آیت الله مصباح هم ورود کردند.

بله، حاج آقا هم بودند و مرحوم شهید قدوسی دیدند که اصلاً مدرسه به هم می ریخت. تضارب افکار بین بچه ها می شد.

تا این اندازه بود؟

بله. با هم تند می شدند. آقای حسینیان و اینها با هم درگیر می شدند.

آقای روح الله حسینیان؟

بله. با هم رفیق بودیم.

آنها موافق بودند یا مخالف؟

مخالف بودند.

شما موافق بودید؟

ما هم مخالف شریعتی بودیم ولی می گفتیم اشتباه می کنید، برخی جاها باید اینها درست شود و دوستان می گفتند در این شرایط سخت نگیرید. بچه ها در مبادی و مبانی و در اسلام شناسی …

در حوزه الان اینطور نیست؟

نخیر. آن زمان تند بودند. جریان در نهایت به اینجا رسید که ۶ نفر از داغ های این طرف و ۶ نفر از داغ های آن طرف را بیرون کنند. اولاً مناظره گذاشتند. مرحوم شهید قدوسی می نشستند و می گفتند بچه ها با هم بحث و مناظره کنند. بحث ها حل نشد.

یعنی در نهایت به دعوا می رسید؟

بله. وقتی اینطور شد ۶ نفر از این طرف و ۶ نفر از آن طرف را بیرون کردند. ما بیرون آمدیم. وقتی این را گفتند ۱۸ نفر از بچه ها که با ما همفکر بودند، گفتند اگر اینها بروند ما هم می رویم. مدرسه اجازه نداد ما بمانیم. معلوم هم بود مرحوم شهید قدوسی تصمیم می گیرد می ایستد. مدرسه هم به شکل شورایی بود؛ زیر نظر شهید بهشتی، آقای جنتی، آقای قدوسی و آقای مصباح بود که حاج آقا مصباح بیرون رفته بودند. آخر سال ایراداتی که به ایشان داشتند، بیان کردند و گفتند بچه ها جواب دهند و اگر جواب دهید، من ادامه می دهم و اگر نه نمی آیم. اینها هم جوابی ندادند و ایشان فرمودند من نمی آیم. اینطور نمی شود و باید بحث علمی جلو برود والا نمی آیم. حاج آقا نیامدند و التهاب بیشتر شد.

ما هم از مدرسه حقانی بیرون رفتیم؛ اینطور شد. گفتند و ما رفتیم. یک گروه ۲۴ نفره بیرون رفتیم. خیلی برای ما خوب شد، چون درس و بحث ما زیرنظر استاد بود و هیچ جای این را احساس می کنم، ضرر نکردیم.

آیت الله مصباح آمدند.

بله. آمدند و خیلی جدی و دوستانه با ایشان کار درس جلو می رفت.

یک چیزی از شما خواندم که آیت الله مصباح با آیت الله شهید بهشتی به شدت به هم نزدیک بودند.

بله. خیلی رفیق و صمیمی بودند.

یک بار یک مباحثه ای می کنند که نه ایشان و نه آقای بهشتی اغنا نمی شوند و آقای بهشتی می گویند.. برای ما تعریف کنید.

مرحوم شهید بهشتی ابتدا که در قم بودند با حاج آقا با هم بودند. مدرسه و دبیرستانی راه انداخته بودند تا بچه ها را درس بدهند و آرام آرام دنبال این بودند روی جوانان کار کنند و جوانان را بیدار کنند تا بتوان کاری کرد. این آقایان هم شاگردان حضرت امام (ره) بودند و پای کار ایستاده بودند تا بتوانند کاری کنند.

به دنبال این، مرحوم شهید بهشتی قدری در صحبت تند می روند و ایشان را دستگیر می کنند و به تهران تبعید می کنند. ایشان وقتی به تهران می آیند حاج آقا مصباح می فرمودند می دیدم هر هفته تنها است و دلم می سوخت و برای دیدن او می رفتم. نصف روز بودم و برمی گشتم. آن زمان که از حقانی بیرون آمدیم …

یعنی هر روز می رفتند؟

بله؛ هر هفته می رفتند. تابستان آن سالی که از حقانی بیرون آمدیم برای ما خوانسار درس گذاشتند. مدرسه آقای ابن الرضا تازه راه افتاده بود، افتتاح شد و آیت الله مصباح را هم به آنجا دعوت کردند و حاج آقا با خانواده آمده بودند و ما هم تازه عقد کرده بودیم و جوان بودیم. برای درس خوانسار آمدیم، مرحوم شهید بهشتی یک هفته دیدن حاج آقا آمدند و مهمان ایشان بودند. تا روز آخر که خواستند بروند یک ساعت دو ساعتی با هم پیاده تا یک چشمه ای که آنجا داشت، رفتند و برگشتند.

من به یاد دارم از حاج آقا پرسیدیم چه شد، گفتند درباره این موضوع با هم بحث کردیم، ولی در نهایت نه من و نه ایشان قانع نشدیم. تنها چیزی که گفته شد این بود که جناب شهید به من گفتند، حاج آقا محمدتقی به خاطر رفاقت ما کوتاه بیایید. گفتم برای دینم عاطفه ندارم.

حاج آقا هنوز هم همینطور است. یعنی به جایی می رسد که تشخیص می دهند دین این را می خواهد، رفاقت را ملاحظه ندارند.

بحث بیشتر درباره چه چیزی بود؟

درباره بحث شریعتی و مبادی و مبانی فکری اش بود. یک زمانی در کتاب «حُر» یک نمایشنامه است و خیلی مهم نیست و می گوییم نمایش است و گاهی در کتاب اسلام شناسی مثلا معاد را معنا می کند و یا توحید را معنا می کند، باید دقیق و درست باشد که حساسیت ایشان این بود که چرا اینطور نوشته است و بگوید اشتباه است و اصلاح کند که اینطور دست جوانان نیفتد، چون قلم ایشان خوب بود و بچه ها تحت تاثیر قرار می گرفتند.

به خاطر نزدیکی که با شهید بهشتی داشتند، بعد از شهادت ایشان آیت الله مصباح چطور بودند؟

حاج اقا همیشه از ایشان یاد می کند. همین هفته گذشته درباره مباحث سیاسی خدمت ایشان چیزی می گویم یا حرفی می شود حتما به بهانه ای یادی از مرحوم شهید بهشتی می کنند. مثلاً مرحوم بهشتی این قدرت را داشت. مثلاً فرموده بودند گروههای مخالف را می توانست بپذیرد و صحبت کند. محمد منتظری را نگاه کنید. با شهید بهشتی قهر بود، آقای بهشتی را به جلسه حزب دعوت می کردند تا با هم صحبت کنند، در حالی که از نظر فکری با هم مخالف بودند و محمد منتظری شهید هم شد.

فضای جبهه ها را اگر بخواهیم با دو جمله تفسیر کنید درباره آن چه می گویید؟

واقعا خلوص و معنویت آنجا لبریز بود. کسی خودش را مطرح نمی کرد. اصلا کسی مطرح نبود. به یاد دارم حسین خرازی خواست به لشگر امام حسین برود، وقتی خواست برود نگهبان جلوی او را گرفته بود گفته بود کارت بدهید. گفت ندارم. نگهبان اجازه نداد وارد شود. حسین خرازی یک گوشه نشسته بود، یکی بیاید و کارتش را نشان دهد و به یک نحوی وارد شود. اصلاً این مشکلات نبود.

خود آقا مصطفی فرمانده قرارگاه بود و سه تا لشگر زیرمجموعه ایشان بود. با همدیگر دم قرارگاه رسیدیم. بچه بسیجی ۱۵-۱۴ ساله جلوی ایشان را گرفت. گفت باید کارت نشان دهید. آقا مصطفی پائین آمد با او تندی کرد و داخل رفتیم. به مصطفی گفتم چرا چنین کردید؟ اشتباه کردید. قبول کرد و گفت بیا برای عذرخواهی برویم. من گفتم من نمی آیم، من که کاری نکردم خودت برو. گفت شما هم بیایید. رفتیم و به آن بچه بسیجی گفت اشتباه کردم. نشست و گفت در گوش من بزنید. بچه بسیجی گفت من نمی زنم. گفت من عذرخواهی می کنم.

من آن زمان هم نمی فهمم. گفت اگر آخوند و روحانی همراه ما باشد به ما می گویند. این به من گفت که اشتباه کردم. بچه بسیجی را می گرفت و به بالا پرتاب می کرد و می گرفت. بچه دلش یک حالی می شد. تا کلی او را نخنداند و تا کلی عذرخواهی نکرد، برنگشت. واقعاً اگر مسئولین ما در این حالت امنیت و آرامشی که داریم خدا را توجه کنند، فکر می کنید چه خواهد شد؟

بعد از رحلت حضرت امام (ره) فکر می کردید که آقا به رهبری انتخاب شوند؟

نه. اصلاً فکر نمی کردیم.

آیت الله مصباح چطور؟ پیش می کردند؟

از ایشان نپرسیدم، ولی می دانم حاج آقا خیلی علاقه به آقا دارند.

این نامه هایی که بین حضرت آیت الله بهجت و حضرت آقا از زمان ریاست جمهوری ردوبدل می شد آیت الله مصباح انجام می دادند؟

بله؛ رابط حاج آقا بودند. برخی هم کپی اش را دارند. من ندیدم چون امانت بین خود آقای بهجت و حضرت آقا بوده است.

خود حاج آقا نگفتند چه چیزی نوشته اند؟

خیر. ما هم اجازه ندادیم به خود بپرسیم. گفتیم شاید امانت باشد و نخواهند بگویند، ولی حاج آقا خیلی متشرع هستند یعنی با اینکه فیلسوف هستند ولی به اهل بیت (ع) و قواعد اسلامی خیلی مقید هستند و این لطفی از خدا به ایشان است.

آن ۱۲ نفری که از طرف موسسه مصباح بورس شدید و به کانادا رفتید، چه کسانی بودید؟

همان ها الان عضو هیات علمی موسسه امام خمینی هستند. مثل علی آقا مصباح پسر حاج آقا، آقای حقانی برادر شهید حقانی که در فاجعه ۷۲ تن شهید شدند و آقای فنایی بودند که همه هستند و دکترا گرفتند. آقای بی ریا، آقای ساجدی، آقای شاملی هستند. آقای زارعان هم بودند.

یک بار آقای مصباح را به دعوت یکی از اعضای آنجا برای سمیناری دعوت کردید.

بله، چون بخش فلسفه دانشگاه بسیار قوی بود.

در امریکا اتفاق افتاد؟

بله؛ در امریکا از ایشان دعوت کردند که بیایند بحث حرکت جوهری از دیدگاه ملاصدرا را تبیین کنند. یک سمینار سالانه است و خیلی از فلاسفه دنیا را هم دعوت می کنند، کسانی که حرف جدید دارند. آن سال از حاج آقا دعوت کردند و ایشان هم تشریف آورده بودند. بنا بود یک ربع بحث را مطرح کنند و حاج آقا بحثی ارائه کردند. ابتدا مترجم شروع به ترجمه کرد ولی بعد کم آورد، گفت نمی توانم! بحث سخت است. مترجم را عوض کردند. یکی دیگر از اساتید آمدند و یک ربع تمام شد. خیلی اقبال عجیبی شد. همه دست زدند و درخواست کردند، ایشان ادامه بدهد که کم بود.

که یک نفر دیگر زمانش را به ایشان داد.

بله. آنتونی پرویس بود که سوپروایزر ما هم بود. ایشان درخواست کرده بود وقت بدهید و یکی از آقایان وقت خودش را داد. معمولاً وقت نمی دهند، برای انها ارزش دارد. حاج آقا نیم ساعت بحث را ارائه کردند و خیلی برای آنها چسبید. بعد در دوران اصلاحات که خیلی در روزنامه ها به ایشان توهین کردند و کاریکاتور ایشان را درست کردند، خود آقای پرویس به من گفت مگر باسوادتر و عاقل تر از آقای مصباح در دنیا هست که اینها این کار را با ایشان می کنند؟

ایشان حتی چیزهای دیگر هم گفت که معتقدم حق توحش از ایران نباید گرفت و کار آمریکا غلط است ولی این کارها را می کنند برای چیست؟ گفتم برخی از رسانه هایی هستند که سواد ندارند و شما جدی نگیرید. مردم و ملت اینطور نیستند. واقعاً هم مردم ما اینطور نیستند گاهی برخی اینطور هستند.

یکی از افرادی که در فتنه اثرگذار بود، آن زمان که رئیس مجلس بود، شما در نیویورک با ایشان مواجه شدید؛ ماجرا چه بود؟

بله. آنجا آیت الله جوادی آملی برای بین الادیان آمده بودند و نماینده مقام معظم رهبری بودند تا آنجا مقاله ای را ارائه دهند. روز آخری بود که آیت الله جوادی می خواستند برگردند. از ایشان وقتی گرفتم و وقتی خدمت ایشان آمدم، دیدم آقا را بردند. باران می آمد، ۴ ساعت زودتر آقای جوادی آملی را به فرودگاه برده بودند. من دیدم ایشان رفتند و خواستم برگردم. ان زمان فکر کنم آقای نژادحسینیان بودند. گفتند یکی از آقایان اینجا است که رئیس مجلس است. می خواهید با ایشان نشست داشته باشید. گفتم نه من برای آقای جوادی آملی آمدم و الان که نیستند برمی گردم.

بعد دیدم کسی که چایی می برد، گفت من به ایشان گفتم و ایشان مایل هستند شما را ببینند. من هم گفتم طوری نیست. نشستم و در بین صحبت ایشان گفتند چه کسی هستید و چه می کنید. قاعدتاً من را خیلی نباید می شناختند. معرفی اجمالی کردم و آقایی همراه ایشان بود که گفتند ایشان مسئولیت فلان دارد. همینطور که نشسته بودیم در آن نشست چند دقیقه ای، آن آقا علی الدوام به آیت الله مصباح توهین می کرد. توهین های بدی هم می کرد. من هم تصمیم گرفتم جواب ندهم. برای چه باید جواب بدهم؟ من با ایشان هم کلام نبودم. خیلی توهین کرد.

یکباره این آقا گفت می دانید چرا ایشان توهین می کند؟ گفتم نخیر. گفت فهمید شما شاگرد آقای مصباح هستید. بعد من ناراحت شدم که این خط فرمانی که این آقای بزرگوار می رود و با این اطرافیان هستند، به کجا خواهد رسید؟!

چند سال قبل از ۸۸ بود؟

خیلی سال قبل بود. ما برخی چیزهای را دست کم می گیریم.

بعد از این که به ایران آمدید و یک بار به آمریکا رفتید، از شما پرسیدند چرا کلاس درس احمدی نژاد را رفتید و برای خاتمی کلاس نگذاشتید!

آن زمان خواستم بروم با ما مصاحبه ۴ ساعته گذاشتند. به قول معروف پوست ما را کندند. حدود ۱۵ ساعت من در هواپیما بودم و خسته به آنجا رسیده بودم. ما را در اتاقی بردند و مصاحبه گرفتند. گفتم من خسته هستم و اجازه دهید من آبی بخورم و بعد هر چه می خواهید بپرسید. یکی از سوالات همین بود که برای آقای احمدی نژاد اخلاق گفتید و برای آقای خاتمی چرا نگفتید؟ گفتم آقای احمدی نژاد از ما دعوت کرد و او دعوت نکرد. الان هم اگر آقای بوش دعوت کند، من می روم برای او اخلاق می گویم. گفت واقعاً اخلاق می گویید؟ گفتم بله. برای اینکه مشکل نظام انسانی ما بداخلاقی ما است. من حتما می گویم اگر چیزی باشد.

خیلی خوب بود و زیاد وقت شما را گرفتیم.

خواهش می کنم. وقت شما و مردم را گرفتم، عذرخواهی میکنم.

خواهش می کنم؛ یک مطلبی را هم حیف است نپرسم. می گفتید هر وقت نزد آیت الله بهجت می رفتید می گفتند مراقب باشید مریض نشوید ظهور نزدیک است.

بله. آقای بهجت ظهور را نزدیک می دیدند ولی بنده فکر می کنم … چون یک بار در جلسه ای به صراحت بحث کردند و فرمودند بارها داستان ظهور به تاخیر افتاده است و توپ در زمین ماست. اگر حالا هم نشده است و یا نشود، باید قدری در کار خود تجدید نظر کنیم مخصوصاً کارهای جمعی! چون می خواهیم زمینه را برای ظهور آقا فراهم کنیم، باور کنید باید در سیاست تقوا بیاید.

قبول دارید، آقا یکسری درباره تقوای جمعی فرمودند و اشاره به جناحی کردند که این تقوای جمعی را رعایت نکرده است. قبول دارید کسانی که ادعای بچه حزب اللهی می کنند باید خیلی بیشتر مراقب باشند؟

بله؛ استثناء ندارد. یک زمانی گناهی می کنید و شخصاً ضربه می خورید و یک زمانی اینچنین نیست و یک نسلی را زیر سوال می برید و یا قرن ها به فلاکت می افتند. چه کسی باید جواب دهد؟ این را شاید خودش هم باور نکند. اینها را باید باور داشت. گاهی یک قریه ای یک معصیتی کرده و خیلی چیزها عوض شده است. خداوند ان شاالله ما را بیدار کند.

خیلی زحمت کشیدید.

خواهش می کنم.

برای من درس اخلاق هم بوده است و همیشه یک فرد اخلاقی شناخته می شوید.

خداوند به ما این را بدهد.

دستخط حجت الاسلام آقاتهرانی؛

«بسم الله الرحمن الرحیم.

به شهیدان راه حق و سالار شهیدان حضرت حسین ابن علی (ع)؛ از این که راه را به ما نشان داده اید سخت سپاسگذارم. در هر خوشی و ناخوشی همیشه تلاش کردم یاد و نامتان را بر هر که و هر چه مقدم بدارم؛ من که نتوانستم با شما شهادت را دریافت کنم ولی برای حفظ اهداف تان تا سر حد جان می ایستم، چراکه شما رفتید تا جهان بماند».

ارسال یک پاسخ

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.