حسین شمسیان: حسین هنوز زنده است و ما را به خود میخواند. هنوز صدای اوست که در تاریخ پژواک دارد و هر بار پر طنین تر از قبل می شود. نوای حسین را هر عاشقی می شنود و از خود بی خود می شود.
از روی دوش پیامبر، از گودال قتلگاه، از بالای نیزه، از تنور خولی، از همه جا و از شش جهت؛ این صدای حسین است که در جهان پژواک انداخته و هر سال «رستاخیز پابرهنگان»را برپا می کند.
حسین صلا می دهد و مستضعفین و سیلی خورده های عالم فوج فوج به سپاه او می پیوندند.
این فقط حسین است که تصویر«یدخلون فی دین الله افواجا» را به رخ جهانیان می کشد.
حالا سالهاست رزمایش حماسی لشگر لبیک گویان به ندای هل من ناصر حسین، زمان را در می نوردد و چشم های بی فروغ و خسته مردم جهان را از همین خاک و خُل کربلا با آخرالزمان آشنا می کند و طرحی تازه از زیست بشری را به نمایش می گذارد.
این بزرگترین عملیات آخرالزمانی ماست که در آن با پاهای برهنه، با آغوش های گشاده از عشق و با اتحاد و انسجام همه نام ها و رنگ ها زیر یک نام و رنگ اقتدار همه ارتش های جهان را به چالش می کشیم.
آری اسم او وحدت آفرین ترین معجزه تاریخ است و به احترامش، طول زمان یکساله برای یک امت، تبدیل به یک روز میشود و آن روز اربعین است.
حسین در «رستاخیز پابرهنگان»، ارتش آخرالزمانی فرزندش را سرو سامان می دهد تا در سپیده دم ظهور، امام عشق، غریب و بی کس، راه بادیه نگیرد و عترتش به اسارت نرود.
لشگریان حسین، پابرهنگان جان برکفی هستند که خداوند به واسطه آنها بر بشر منت خواهد گذاشت و آنها را وارثان ارض خواهد کرد.
و نرید ان نمن علی الذین استضعفوا فی الارض و نجعلهم ائمه و نجعلهم والوارثین