آیت الله علم الهدی:
بسیاری از حرف های منتسب به من دروغ است/ باید پای مردم بایستیم

با خنده می گوید که قلم در دست دشمن است. به یاد می آورم روز ۹ دی ۱۳۸۸ را که در میان جمع میلیونی عزاداران حسینی سخن می گفت. ده ها هزار تیتر و خبر دروغ و تهمت های ناروا تاوان آن سخنرانی است. در یک صبح پاییزی مطبوع در جوار حرم ثامن الائمه(ع) به خدمت آیت الله علم الهدی رسیدیم. ترجیح دادم که فارغ از موضوعات روزمره از دورانی بپرسم که امام جمعه مشهد، معاون آموزشی مهم ترین و پیشروترین دانشگاه علوم انسانی منطقه غرب آسیا بوده است. به یاد روزهای خوش دانشگاه امام صادق(ع) از حضور اساتید ممنوع التدریس در این دانشگاه پرسیدیم. از نگاه باز آیت الله به کرسی های آزاد اندیشی و همنشینی علمی با اساتیدی که آیت الله حتی اسلامشان را هم قبول نداشت، متفاوت ترین گفت وگوی آیت الله سیداحمد علم الهدی نماینده محترم ولی فقیه در استان خراسان رضوی و امام جمعه مشهد مقدس را در ادامه می خوانید: بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، کشور دچار بلبشو و آشوب شد، اما با حضور مردم در صحنه این بحران فروکش کرد و بسیاری از روحانیونی که در کمیته بودند پایشان به مناصب حکومتی نظیر مجلس، دولت و نهادهای دیگر باز شد. چه شد که بلافاصله بعد از این بحران، شما و آیت الله مهدوی کنی کار دولتی را رها کردید و به دانشگاه امام صادق(ع) رفتید؟ در جواب شما لازم است خاطره ای از امام(ره) بگویم. موقعی که کمیته چی بودیم. البته اوایل انقلاب اسلامی در کمیته نبودم. در سال ۱۳۵۹ رئیس کمیته منطقه ۱۰ آقای عمید زنجانی بود که از نظر شخصیتی یک شخصیت آکادمیک بود. در عین حال خیلی خسته شده و کار در کمیته برای ایشان مشکل بود. با اصرار ایشان مسئولیت کمیته منطقه ۱۰ به گردن من افتاد. ضرورت های انقلاب این اقتضا را می کرد. در سال ۱۳۶۰ از یک طرف جنگ متوقف و جبهه کاملاً راکد شده و بخشی از کشور در تصرف دشمن بود و از طرف دیگر داخل کشور هم ترورهایی که منافقین انجام می دادند اوج گرفته بود. در حدی بود که یک گشت کمیته که از ستاد بیرون می رفت یقین نداشتیم بچه ها سالم برگردند. در مجموع وضع، بحرانی بود. خدا رحمت کند مرحوم آیت الله مهدوی کنی هم وزیر کشور بودند و هم رئیس کمیته انقلاب اسلامی. ایشان دیدند همه روحیه شان را از دست داده و خودشان را باخته اند. تصمیم گرفتند این گروه را خدمت امام(ره) ببرند! تهران چهارده کمیته داشت و اصطلاحاً به آنها چهارده معصوم می گفتند، چون اینها هر کاری می کردند کسی مؤاخذه شان نمی کرد. (با خنده) همه روحیه شان را از دست داده و حسابی خودشان را باخته بودند. برای همین آیت الله مهدوی کنی تصمیم گرفتند اینها را خدمت حضرت امام(ره) ببرند. ایشان می خواست اینها از امام(ره) روحیه بگیرند و مطالبی را که دارند با امام(ره) مطرح کنند و حرف هایشان را بزنند. یک روز ایشان ما چهارده نفر را خدمت حضرت امام(ره) بردند. کس دیگری جز ایشان و ما چهارده نفر مسئول و سرپرست کمیته های تهران نبود. در آن جمع خدمت امام(ره) بنده کوچک ترین فرد از نظر موقعیت روحانیت و سن و سال بودم. در سال ۱۳۶۰، ۳۵، ۳۶ سال داشتم. بنده در مقابل علما، بزرگان و ریش سفیدانی که رئیس کمیته بودند از همه جوان تر بودم و از نظر موقعیت روحانیت به حساب نمی آمدم و به چشم یک جوان به ما نگاه می کردند و اهمیتی برایمان قائل نمی شدند. لذا ما حرفی نداشتیم و آن آقایان با امام(ره) حرف داشتند. بعضی ها شروع به گله، شکوه و اظهار ناراحتی کردند. جمع بندی این گلایه ها و شکواییه ها این بود که ما رفتیم حوزه درس خواندیم و زحمت کشیدیم تا مسجد، محراب و منبر را اداره و مردم را ارشاد و تربیت کنیم. نیامدیم که قاچاق فروش و چاقوکش بگیریم و تفنگچی گری کنیم، چون در کمیته عده ای تفنگچی دور و برمان داشتیم. مسائل تروریستی، درگیری با منافقین و موضوعاتی از این دست هم مطرح بود. حرفشان این بود که اصلاً چه شد انقلاب به اینجا رسید که ما را از ماهیت مان خارج کند و در این مسیر سوق بدهد. این جمع بندی کلی، حرف ها و گلایه های آنها بود، ضمن اینکه هر کدام گلایه های شخصی هم داشتند که مطرح می کردند. امام(ره) حرف های همه را با حوصله گوش دادند. وقتی حرف های آقایان تمام شد امام(ره) شروع به صحبت و از اینجا آغاز کردند که آن زمانی که در پاریس بودم فکر می کردم اگر این انقلاب به پیروزی برسد یک عده آدم های متدین داریم که کشور را اداره کنند. ما هم به حوزه می رویم و درسمان را می دهیم و کار ارشادی مان را در مساجد و منابر دنبال می کنیم. منتهی وقتی به ایران آمدم دیدم آن قدر آدم متدین که بتوانند کشور را اداره کنند نداریم. یا نیستند یا اگر هستند متدین نیستند. چندتایی که هستند عرضه اینکه مقابل آمریکا بایستند و حکومت کنند ندارند. لذا خودم حوزه و همه چیز را رها کردم و به تهران آمدم و شما هم باید حوزه را رها و کشور را اداره کنید. ما مردم را در عرصه ای قرار داده ایم و باید پای این مردم بایستیم و چاره ای هم نداریم. باید مردم را اداره کنیم و این وضع را بگذرانیم تا ببینیم چه می شود. ما که آنجا حضور داشتیم عده ای به حسینیه جماران آمده بودند و می خواستند امام(ره) را زیارت کنند و بعد به جبهه بروند. امام(ره) فرمودند اینهایی که دارند شعار می دهند و صدایشان می آید، جوانند و دارند می روند بجنگند و مبارزه کنند. این جنگ به پیروزی می رسد و ما پیروز می شویم و همین ها می آیند و جزو نیروهای نظام خواهند شد و نظام را اداره می کنند. آن وقت ما دنبال درس، بحث، مسجد، پرورش و تعلیم و تربیت می رویم. من که نیستم شما دنبال درس و بحث می روید. اینجا آیت الله مهدوی کنی شوخی کرد و گفت: «حضرتعالی! ان شاءالله بهشت!» به این ترتیب ایشان با امام(ره) شوخی هم کرد. فرمایشات امام(ره) نفوذ وحی داشت. گاهی اوقات حرفی که می زد در عمق جان و فکر انسان اثر می گذاشت و برای فرد ایده سازی می کرد. امتیازی که حضرت امام(ره) در فرمایشات شان داشتند این است که حرفی که می زدند برای انسان ایده می شد. در آنجا به ذهن من و آیت الله مهدوی کنی این موضوع آمد که فعلاً آنچه برای انقلاب اسلامی لازم است نیروسازی برای انقلاب است. کار کمیته به جایی رسید که آقای ناطق نوری وزیر کشور شد و تصمیم گرفت کمیته را از این جریان خارج کند و کمیته ها را زیر نظر وزیر کشور بگیرد و در رأس آنها وزیر کشور باشد. ایشان به طرز نامناسبی کمیته را از آیت الله مهدوی کنی تحویل گرفت. من هم استعفا دادم و گفتم تا وقتی آیت الله مهدوی کنی بودند، بودم الان که نیستند بنده هم نیستم. آقای ناطق نوری اصرار زیاد داشت که مسئول کمیته مرکز شوم. همزمان با این قضیه جنگ در جبهه ها متوقف و راکد شده بود. مرحوم فاکر نماینده امام(ره) در سپاه بود. اینها در شورای سپاه به این جمع بندی رسیدند که اگر بنده مسئول بسیج شوم می توانم برای جبهه نیرو فراهم کنم و جبهه از این رکود در می آید. با توجه به سابقه کاری ما در کمیته منطقه ۱۰ تشخیص شان این بود. همان جا مرحوم فاکر اصرار کرد که مسئول بسیج شوم. دو مسئولیت پیش آمد از یک طرف باید مسئول بسیج می شدم و جنگ در رأس امور بود. از طرف دیگر آقای ناطق نوری می گفت کمیته ها روی زمین است و باید کسی را در رأس کمیته ها بگذارم و از شما بهتر کسی را پیدا نمی کنم که هم بر کمیته وارد باشد و هم بتواند کمیته را اداره کند. ایشان خیلی مُصرّ بود. وقتی استعفا دادم با آقای مهدوی کنی تصمیم گرفتیم دانشگاه امام صادق(ع) را راه بیندازیم، چون آقای مهدوی کنی روزی که از نخست وزیری استعفا داد و فقط عضو فقهای شورای نگهبان بود، تصمیم اش این بود که از دولت و کارهای اجرایی کنار بکشد و دانشگاه را راه بیندازد. قبل از ریاست آیت الله مهدوی کنی دانشگاه هیئت امنا داشت؟ ایشان از آنجا تصمیم گرفت دانشگاه را دایر کند، چون در میان هیئت امنای دانشگاه تنها کسی بود که می توانست این کار را انجام بدهد. بقیه اعضای هیئت امنا نمی توانستند این کار را انجام بدهند. مثلاً ریاست عالی دانشگاه با آقای منتظری بود که نمی توانست دانشگاه را راه بیندازد. در هیئت امنا دکتر اسرافیلیان نامی وجود داشت که از طرف هیئت امنا مأمور شد برود و دانشگاه را راه بیندازد. دو سال هم آمد و در این دو سال کارهایی که کرد این بود: در دانشگاه چند اصله درخت گیلاس و بقیه اش را هم سیب زمینی کاشت. دانشگاه پیش از سر کار آمدن ایشان در نداشت و ایشان در ورودی آهنی بزرگ را هم نصب کرد. کل اینها کار دو ساله آقای اسرافیلیان بود. آقایان گفتند این، کار آقای اسرافیلیان نیست. باید کسی بیاید که کننده کار باشد و بتواند نیرو بیاورد و توجه همه را به دانشگاه جلب کند. این کار خود آقای مهدوی کنی است. ایشان هم بدش نمی آمد و به نظرش کار خوبی بود. ضمن اینکه ایشان تا کی در دستگاه های اجرایی و دولت می ماند در حالی که افراد دیگری بودند که می توانستند این امور را اداره کنند. بنابراین خودشان تصمیم گرفتند دانشگاه را راه بیندازند. در نهایت، امرِ بنده دایر به سه مورد شد: یا مسئولیت کمیته را قبول کنم یا به بسیج بروم یا بیایم دانشگاه. اواخر که می خواستم استعفا بدهم آقای مهدوی کنی بنده را انتخاب کرد و گفت: «تو که می خواهی در کمیته نمانی بیا با هم دانشگاه را راه بیندازیم.» بسیاری از جلسات راه اندازی دانشگاه را زمانی که هنوز در کمیته بودیم در دفتر آقای مهدوی کنی در کمیته برگزار می کردیم. در مورد کمیته آقای مهدوی کنی آقای ناطق نوری را راضی کرد که از ما دست بردارد و گفت: «اگر ایشان بیاید و کمیته را اداره کند بایستی ما دانشگاه را راه نیندازیم، چون ایشان نباشد نمی توانم دانشگاه را راه بیندازم و دانشگاه عقب می افتد.» نهایتاً آقای ناطق نوری راضی شد که جریانش مفصل است. حالا امرِ ما دایر شد بین جبهه و دانشگاه. ما دیدیم اگر به جبهه برویم یک رزمنده می شویم و از این طرف هم که نیرو جمع می کنیم. ممکن است این کار از ما برنیاید که برای جبهه و جنگ نیرو جمع کنیم، ولی به هر حال به جبهه که می رویم. وقتی جبهه تمام شود و به پیروزی رسید و ما برگشتیم، حالا کشور را می خواهیم با چه چیزی و چه کسی اداره کنیم؟ آیا می خواهیم کشور را با کسانی که از خارج برگشته اند اداره کنیم؟ یا افراد لائیکی که در مقابل دفاع مقدس بی تفاوت بودند و عزیزان ما رفته و جنگیده و اینها با بی تفاوتی گوشه ای نشسته و درس خوانده اند؟ آیا اینها نیروی نظام و انقلاب می شوند؟ امر ما دایر شد بین اینکه یک دستگاه نیروسازی برای انقلاب اسلامی راه بیندازیم یا به جبهه برویم. آقای مهدوی کنی هم از همه کارهایش دست کشید و گفت این انقلاب نیرو می خواهد. سایر مسئولیت ها را دیگران انجام می دهند. پس ما بیاییم یک دستگاه نیروسازی برای نظام و انقلاب راه بیندازیم. انگیزه ما دو نفر متفق شد و دانشگاه را دایر کردیم تا وقتی جنگ به پیروزی رسید و رزمنده ها برگشتند برای اداره نظام نیرو داشته باشیم. ضمن اینکه افرادی هستند که مسئولیت های مختلف را بر عهده بگیرند و انجام بدهند، اما کسی این کار را نمی کند و این کار روی زمین مانده است. به عنوان یک دستگاه مولد نیرو و نیروساز برای انقلاب آیت الله مهدوی کنی جلو آمد و بنده هم پشت سر ایشان آمدم و این دانشگاه را راه انداختیم. این انگیزه ما برای راه انداختن دانشگاه بود. همیشه در دانشگاه امام صادق(ع) معروف بود که شما مهم ترین حامی استادان دگراندیش بودید و اساتیدی در دانشگاه امام صادق(ع) تدریس می کردند که همه جا ممنوع التدریس بودند. دانشگاه را که راه انداختیم، بنایمان بر این بود که نیرو برای انقلاب بسازیم. نیرو هم این طور نیست که در حد لیسانس چند تا اصطلاح یاد بگیرد و برود نظام را اداره کند. ما کسی را می خواستیم که مدیریت اقتصاد و سیاست کشور را انجام بدهد. پس باید نیروی پرمحتوایی باشد. لذا باید از امکانات آموزش های خارجی استفاده کنیم، چون در تخصص آن چنان که باید و شاید غنی نبودیم. به این فکر کردیم دانشگاهی راه بیندازیم که بعضی از این بچه ها بیرون دکترای شان را بگیرند تا هم به روند دکترای خارجی وارد شوند و خواه ناخواه در نظام و بین مردم بهتر جا می افتند و هم اینها به دانش روز کاملاً مجهز شوند. برای این امر دانشگاه بایستی عنوانی داشته باشد که فارغ التحصیلان مان برای گذراندن دوره های تکمیلی و بالاتر به هر دانشگاهی که رفتند پذیرش شوند. پس نباید استاد را از فیلتر بگذرانیم، چون اگر چنین کنیم در جهات تخصصی نیروهای مان ضعیف بار می آیند و به امکانات بیرونی هم دسترسی ندارند. لذا نظرمان بر این بود فیلتر را از استاد برداریم، منتهی خودمان کاستی را جبران کنیم. یعنی دقت شدیدی روی تربیت دینی بچه ها و آموزش آنها داشتیم. حتی مواردی پیش آمد که خودمان وارد قضیه می شدیم. مثلاً در مورد واحدهای آموزشی رشته علوم سیاسی یک استادی را آوردیم که اندیشه سیاسی را درس بدهد. ایشان در بین اندیشه های سیاسی اندیشه مارکس را هم تدریس کرد. دیدیم او مارکسیست را به دانشگاه آورده است و به بچه ها مارکسیست را درس می دهد. به او گفتیم تدریس مارکسیست خلاف سیاست های ما در این دانشگاه است. حالا که دارید اندیشه سیاسی مارکس را درس می دهید نقدش هم بکنید. او هم برای نقد اندیشه سیاسی مارکس حرف های لنین بر ضد مارکس را مطرح کرد. (با خنده) لذا خودمان دست به کار شدیم و در رد اندیشه سیاسی مارکسیسم جزوه ای را تهیه کردیم و سیزده نمره امتحان این درس را این جزوه گذاشتیم. این جزوه را یا خودم درس می دادم یا کس دیگری تدریس می کرد. به این وسیله قدری این خلأ را جبران می کردیم. در عین حال آن استاد یک استاد کرسی دار به تمام معنای علوم سیاسی بود که نمی توانستیم او را از دانشگاه مان حذف کنیم، چون با حذف چنین استادی سطح علمی دانشگاه پایین می آمد. قدری که پیش رفتیم دیدیم از نظر دروس کارشناسی احتیاجی به اینها نداریم، ولی در دکترا به اینها احتیاج داریم و اگر اینها نباشند سطح دکترای ما پایین می آید. دانشکده حقوق دانشگاه تهران دکتر بشیریه را اخراج کرد و چون او اهل همدان بود خواست به دانشگاه همدان برود. نگذاشتیم ایشان به همدان برود و او را به دانشگاه امام صادق(ع) آوردیم. با این عنوان آوردیم که بشیریه که الان در اندیشه سیاسی نفر اول کشور است از دست نرود. درس بچه های لیسانس را که هنوز پایه شان ضعیف است به او ندادیم که بچه ها تحت تلقینات او قرار بگیرند، بلکه در مقطع دکترا برایش درس گذاشته بودیم. رشته فرهنگ و ارتباطات هم در دوره معاونت آموزشی شما تاسیس شد. در این باره هم توضیح دهید. ما دکترای فرهنگ و ارتباطات را در حالی در دانشگاه امام صادق(ع) برقرار کردیم که هنوز این رشته در کشور و حتی در منطقه نبود. رشته فرهنگ و ارتباطات فقط در ایتالیا و برخی کشورهای اروپایی ارائه می شد. در برنامه ریزی این رشته زحمت زیادی کشیدیم. رئیس شورای برنامه ریزی دکتر حدادعادل شد. در مقام ارائه واحدها دیدیم استادی که هم فرهنگ را تدریس کند و هم ارتباطات را نداریم. ما دکتر حمید مولانا را به ایران آوردیم و به اینجا آمد. ما برادران (احمد و محمود) صدری و مجید تهرانیان را که این رشته را در دانشگاه های آمریکا تدریس می کردند و موافق انقلاب هم نبودند، به تهران آوردیم. با دلار و ارز آزاد به آنها پول می دادیم و در اینجا برایشان برنامه می گذاشتیم و در واحدهای فشرده ای تدریس می کردند و می رفتند. می خواستیم یک سری از بچه های خودمان را تربیت کنیم و بعد اینها بیایند و رشته فرهنگ و ارتباطات را برای ما راه بیندازند. این دوره را برای بچه های تبلیغ مان دکترا گذاشتیم. دکتر جبلّی، دکتر آشنا، دکتر رضی و دکتر همایون و آقای سعید مهدوی در این دوره درس می خواندند. دکتر فیاض تنها کسی بود که از دانشگاه تهران آمد و چون طلبه بود توانست امتحان بدهد و در کنکور دکترای ما قبول شود. فقط او از بیرون آمد. آمدن تهرانیان به ایران جوری شد که روزنامه های ارزشی و غیرارزشی همگی به ما حمله کردند که تهرانیان را به اینجا آوردید در حالی که او را می گرفتند و ممنوع الورود بود. می گفتند او را به اینجا آوردید و هوایش را داشتید که مشکلی برایش پیش نیاید و کلی هم دلار به او دادید و درس داده و رفته است. در حالی که انگیزه ما چیز دیگری بود و در آن موفق هم شدیم. ضمن اینکه اینها هیچ گونه آفتی برای ما نداشتند. فضای ارزشی ما به قدری قوی بود و بچه های ما نسبت به مسائل انقلاب به حدی نیرومند و واکسینه بودند که از اینها هیچ گونه ضربه ای نخوردیم. درست است فارغ التحصیلان ما در جناح های مختلف قرار گرفتند، ولی همان هایی که در جناح های مخالف ما هستند خط قرمزی دارند که از آن تجاوز نمی کنند و آن مسئله ولایت و رهبری است و نیروهای ارزشی ما بیش از نیروهای شاذ و نادری هستند که در جریان ارزشی نیستند. سال ها پیش که رهبری انقلاب، بحث کرسی های آزاداندیشی را مطرح کردند، جمله ای از شما نقل می شد که گفته اید ما در کرسی های آزاداندیشی غیر از اخلاق هیچ خط قرمزی نداریم. بله، نمی توانم که علیه خودم حرف بزنم. وقتی آزاداندیشی است طرف آزاد است. عقیده ام درمورد دانشگاه این است که دانشگاه جای تضارب افکار و اندیشه است. نباید در محیط دانشگاه هیچ گونه مانع اجتماعی و امنیتی ایجاد کنیم، چون فضای تضارب افکار و آراست. اگر جامعه مان با آرا و افکار مختلف ارتباط نداشته باشد جامعه پویایی نخواهد بود و جامعه راکد می شود. اگر بگوییم بازار افکار و اندیشه ها آزاد و همه چیز همه جا باشد افراد منحرف می شوند. پس میدانی را برای تضارب افکار و آرا لازم داریم که این میدان دانشگاه و حوزه است. در حوزه و دانشگاه باید تضارب افکار و آرا اتفاق بیفتد، ولو کسی که می خواهد ضد خدا حرف بزند به کرسی آزاداندیشی حوزه و دانشگاه بیاید و در آنجا حرف بزند و بگوید خدا را قبول ندارم و علیه خدا هم حرف می زنم. فقط مسائل اخلاقی، حدود افراد و امنیت آنها رعایت شود. این جور نباشد که وقتی کسی در کرسی آزاداندیشی حرفی زد فردایش بازخواستش کنند که چرا این حرف را زدی. فرد از نظر حرف زدن امنیت داشته باشد و از نظر اخلاقی با او برخورد نشود که به محض اینکه حرف زد بگوییم تو کافر، نجس و… هستی و بیرونش کنیم. نباید این جوری باشد. در دانشگاه امام صادق(ع) استادی را آوردم که وقتی در اتاقم چای می خورد به اکبر آقای قهوه چی می گفتم استکانش را آب بکش و اصلاً نجس بود، ولی او را به دانشگاه آورده بودیم و درس می داد. در عین حال محکم هم مقابلش ایستاده بودیم. بشیریه سر کلاس به دانشجوها گفته بود تا حالا آخوندی به متعادلی و آزاداندیشی فلانی ندیده ام که خیلی قشنگ با آدم می نشیند حرفش را می زند و بحث و فضای باز بحث را حفظ می کند. منتهی موقع اجرا و عملیات همینی هستم که هستم. در عین حال دانشگاه محیطی باز است و باید فضای تضارب افکار و اندیشه ها را ایجاد کرد و نباید جلوی اندیشه و فکر را گرفت، مگر در جای مسموم کننده. جای مسموم کننده جایی است که ممکن است افراد از موقعیت ها سوء استفاده کنند. مثلاً یک معلم ریاضی در حین درس ریاضی مباحث سیاسی کشور و نظام را زیر سوال ببرد. یعنی در کلاس ریاضی بحث سیاسی کند. این درست نیست. بحث سیاسی ات را بکن، اما در مقابلت کسی باشد که جوابت را بدهد. با مجموعه مباحثی که طرح کردید، دلیل فضای تبلیغاتی که علیه شما و بزرگوارانی همچون شما شکل گرفته است چیست؟ کسی شیطان را خواب دید که آدم بسیار خوشگل و زیبایی است. به شیطان گفت: «چطور تو این قدر زیبا هستی؟ همیشه تو را با دندان های گرازمانند و قیافه های کریه و زشت به تصویر می کشند. چطور تو این قدر خوشگلی؟» شیطان جواب داد: «قلم دست دشمن است!» (با خنده) وقتی قضایا در برخوردهای سیاسی بیفتد همین اتفاق می افتد. افرادی که الان جریان رسانه ای دستشان هست و در عرصه رسانه خوب می توانند کار کنند طبیعی است اینها از هر کسی چهره ای که خودشان می خواهند و دقیقاً چهره غیرواقعی است می سازند. یک اسم فضای مجازی، فضای مجازی و اسم دیگرش فضای غیرواقعی است. الان این جوری شده است. این یک بُعد بسیار مؤثر و قوی جنگ نرم دشمن است. باید در مسائل رسانه به این نکته توجه کنیم که دشمن برای اینکه رسانه های مزدور و همسو با خودش در کشور و دنیا را توسعه بدهد و ترویج کند اخبار را از آنها نقل و اینها را مبدأ خبر معرفی می کند. با توسعه ای که رسانه های خارجی دارند وقتی یک سایت، رسانه، تشکیلات اجتماعی یا فضای مجازی را به عنوان مبدأ خبر در خبرگزاری های بزرگ دنیا مطرح کردند، آن از آنجا مطرح و طبعاً مراجعه کننده و مخاطبش هم بیشتر و آن ترویج می شود، بعد منویاتی که دارند از این طریق توسعه می دهند. آنها از این معبر چهره سازی می کنند. و الا بررسی کنید غالب خطبه هایی که در نماز جمعه می خوانم، مخصوصاً خطبه های دوم تحلیلی است. برعکس برخی، بنده تقویم روز را نمی گویم و یک موضوع را بحث و آن را تحلیل و استدلال می کنم. هیچ کس تحلیل و استدلال ما را نقد نمی کند. می گردند در خطبه جمله تیزی را پیدا می کنند و اول و آخرش را می زنند و آن جمله تیز را منتشر و طبیعتاً چهره نامتعادلی از بنده معرفی می کنند. این کار را می کنند و قلم هم دست دشمن است. ناجوانمردانه ترین برخوردها در فضاهای حقیقی و مجازی برخورد سیاسی است. یعنی حرف و کلام طرف را با یک برخورد سیاسی منتشر کنند. در شهری منتشر کرده اند بنده ضد فردوسی هستم که همه این حرف ها دروغ است. گفته می شود شعر فردوسی را روی دیوار نوشته اند و بنده گفته ام پاکش کنید. در صورتی که تازه بعد از یک هفته بنده فهمیدم بین شهرداری و آستان قدس اختلافی بوده و مسؤولان وقت آستان قدس شعر فردوسی را از دیوار آستان قدس پاک کرده است. در این میان تازه خبرش را شنیدم و چنین دروغی را به بنده نسبت دادند. تا حدی که رئیس جمهوری که به اینجا آمد و سخنرانی کرد گفت: «تو ضد ادب و فرهنگ هستی! چرا با فردوسی دشمنی؟» یا دانشگاه فردوسی و دانشگاه علوم پزشکی سر تابلوی دانشگاه اختلاف داشتند. اینها در مورد تابلوی دانشگاه به یک جمع بندی رسیدند. باز هم دروغی را به من نسبت داد، در حالی که اصلاً خبر نداشتم. بعد از دو ماه فهمیدم تابلوی دانشگاه عوض شده است. پس از پنج شش ماه فهمیدم این تعویض تابلو با توافق دانشگاه علوم پزشکی و دانشگاه فردوسی بوده است. اصلاً چه ربطی به من داشت. دروغ بخش عمده اخبار را دربرمی گیرد و در چنین شرایطی اخبار دروغ را پخش می کنند. دروغ دیگری که نسبت داده اند این است که فلان کس گفته است اگر زن ها با عرب هایی که از عراق می آیند مباشرت جنسی کنند ثواب دارد، به خاطر اینکه اینها از کربلا آمده اند. یا به دروغ حرف هایی را به بنده نسبت می دهند که مثلاً روزی خدمت آقا مهمان بودم و سفره آماده ای مملو از غذا از آسمان پایین آمده است! دروغ هایی که از اصل کذب هستند. یا اینکه به شما نسبت می دهند که گفته اید ائمه جمعه و نمایندگان ولی فقیه هر شهر امامزاده هستند. گفته بودند «امام جمعه هر شهر امامزاده زنده آن شهر است.» در حالی که اصل قضیه این بود که جلسه مجریان و رؤسای ستادهای نماز جمعه بود. آنها از سراسر استان آمده بودند و به اینها گفته بودم احترام امامزاده را متولی دارد. این مَثَل معروفی است و شما احترام امام جمعه را دارید، چون امامزاده شما امام جمعه است. با این مثال در آن جلسه حرف زدم. بعد این طور پخش شد که امام جمعه، امامزاده است! برخورد سیاسی به این نکبت باری و ناجوانمردی نشان می دهد نمی توانند فرد را از میدان سیاسی خارج و در مقابلش مقاومت کنند و موضع گیری های سیاسی او را پاسخ بدهند. برای همین دست به این کارهای ناجوانمردانه می زنند و دروغ می گویند و می خواهند با دروغ چهره او را مخدوش کنند و به هم بزنند. نهایتاً نتیجه اش چنین می شود. شاید این دروغ ها تلافی سخنرانی شما در روز ۹ دی است. همین جنگ است. برای ما مهم نیست. وقتی رزمنده به میدان جنگ می رود تیر و ترکش و سنگ می خورد. قبول دارم یک جبهه است و باید بایستیم. هیچ کدام از اینها ما را وادار به عقب نشینی نمی کنند. آزاداندیشی، احساس مسئولیت و سختگیری در کار را چگونه با هم جمع می کنید؟ ما بنده تکلیف و اصول هستیم. یکی از دوستان که رئیس یکی از دانشکده های دانشگاه امام صادق(ع) بودند و خیلی با هم رفیقیم به من گفت: «تو خیلی آدم خوبی هستی، اما بعضی وقت ها انگشت در چشم آدم می کنی!» گفتم اگر آدم خوبی هستم چرا باید انگشت در چشمت بکنم؟ بنده پای اصولم ایستاده ام و رفاقت را با کار و امور دینی مخلوط نمی کنم. رفیق صمیمی و گرمی هم هستم تا جایی که اصولم لطمه نخورد. وقتی پای اصول آمد وسط دیگر رفیق نمی شناسم. مقابل همین رفیقی که سال ها با هم رفیق بودیم و به هم علاقه داشتیم سر اصول می ایستم. نه تنها رفیقم درباره بچه ام هم همین طور هستم. بنده جایی که چیزی مقابل اصول و مبانی ام باشد مقابل همه، حتی بچه ام می ایستم. چون، بنده تکلیف و اصول هستیم، تکلیف و اصول مان هر چه باشد پای آن می ایستیم. اصلاً معنا و تفسیر «أَشِدَّاءُ عَلَی الْکُفَّارِ رُحَمَاءُ بَیْنَهُمْ» همین است. آدم اصولی دارد و پای آنها می ایستد. کسی که بخواهد به اصولم لطمه بزند مقاومت می کنم و مقابلش می ایستم. تکلیف ما امر به معروف و نهی از منکر است. بنده بی پروا نهی از منکر می کنم. ملاحظه نمی کنم چه کسی خوشش می آید و چه کسی بدش می آید. جایی که منکر شرعی است مقابلش می ایستم. در خطبه نماز جمعه حداقل تکلیف برای امام جمعه نهی از منکر است. اینها منافاتی با آزاداندیشی ندارند. در عین حال که به همه اندیشه ها احترام می گذارم و مقابلشان تواضع می کنم، اما روی اصولم هم ایستاده ام و اجازه نمی دهم اصولم لطمه ببیند یا ضربه بخورد. در تکلیف هم همین طور. هرچه تکلیف و واجب الهی بر من اقتضا کند می ایستم. محکم مقابل ترک حرام می ایستم. ماجرای دستگیری اشرف ربیعی، همسر مسعود رجوی در انتخابات اولین دوره مجلس در شماره ۵ «روایت امروز» روایتی ناقص از ماجرای دستگیری اشرف ربیعی، همسر مسعود رجوی در روز انتخابات اولین دوره مجلس شورای اسلامی توسط کمیته انقلاب اسلامی منطقه ۱۰ منتشر شده که بخش هایی از آن تناسبی با واقعیت نداشت. در حاشیه گفت وگو با آیت الله سیداحمد علم الهدی از ایشان خواستیم که اصل ماجرا را تعریف کند. این روایت کوتاه را در ادامه می خوانید: اسفند ماه ۱۳۵۸ بود و قرار بود اولین دوره انتخابات مجلس برگزار شود. منافقین هم در این انتخابات لیست داده و بسیار فعال بودند. آن زمان با نیروهای متمرکز منطقه خودمان که یک سری جوانان و نیروهای فرهنگی مان بودند فعالیت های فرهنگی پراکنده در سیاهکل، ترکمن صحرا و خلق مسلمان در آذربایجان انجام می دادیم. در واقع نوعی مبارزه با گروه هایی بود که آنجا به وجود آمده بودند. آن موقع آقای عمید رئیس کمیته منطقه ۱۰ بود. بنده دیدم الان وقتی است که می توانیم از منافقین در مقابله با خودشان شواهدی به دست آوریم، در واقع یک جهاد سیاسی. بنده به آقای عمید گفتم: «شما فردا، یعنی روز انتخابات، مسئولیت کمیته را برای یک روز به ما واگذار کنید.» خودش دنبال چنین پیشنهادی بود و ناراحت بود که چطور می شود مسئله انتخابات را در منطقه جمع کرد، چون همه کاره کمیته بود و کمیته باید امنیت صندوق ها را برقرار کند و جلوی تقلب ها را بگیرد. پاسدارهایی که به کمیته آمده بودند اهل برخورد فیزیکی بودند و این جور نبودند که سیاست بلد باشند. برای مقابله گروهی داشتیم که وقتی به آقای عمید پیشنهاد دادیم، ایشان از خداخواسته پذیرفت و گفت: «خیلی خوب شد. شما فردا مسئول کمیته بشو و در منطقه انتخابات را جمع کن که لااقل در این منطقه در انتخابات خرابکاری نشود.» ایشان ساعت هم تعیین و از چهار صبح تا دوازده شب مسئولیت ریاست کمیته را به من واگذار کرد. بنده تمام نیروهایم را به کمیته منطقه ۱۰ آوردم. همه بچه های دانشجو، تحصیلکرده، باسواد و وارد به مسائل سیاسی و فرهنگی بودند و همراه پاسدارهایی رفتند که برای امنیت صندوق ها می رفتند. به آنها گفته بودم شما فقط مراقب تقلب باشید، مراقب چیز دیگری نباشید. آن ها با دقت اوضاع را زیر نظر گرفتند. با مراقبتی که اینها می کردند هر متقلبی پیدا می شد. عده ای می آمدند برای افراد لیست بنویسند و اینها مچشان را می گرفتند که تو چه کاره هستی آمدی لیست بنویسی. آن هایی را که می گرفتند تحویل پاسداری می دادند که مسئول امنیت بود و او هم اینها را به مرکز کمیته منطقه ۱۰ منتقل می کرد. افرادی که از منافقین می گرفتند و به آنجا می آوردند، بلافاصله از آنها یک عکس می گرفتیم، آن ها را بازجویی می کردیم و نام و نشان و آدرس خانه شان را می پرسیدیم. مثلاً در بازجویی متوجه می شدیم منزل طرف تهرانپارس است. از او می پرسیدیم تو که خانه ات تهرانپارس است در میدان شوش چه کار می کنی؟ اگر می خواستی کمک کنی همان تهرانپارس کمک می کردی، چرا تا میدان شوش آمدی؟ بازجویی ها بسیار سطحی انجام می شد. در آنجا تقریباً لو داده می شد که طرف آمده است تقلب کند. با عکس و بازجویی هایی که از آنها امضا می گرفتیم آنها را در زندان نگه می داشتیم. در این قضایا بچه ها گروهی را گرفتند که یکی دو نفر از کادر مرکزی منافقین در آن حضور داشتند، مثل شیرمحمدی و افرادی که مشخص بود عضو کادر مرکزی منافقین هستند. این گروه متشکل از سه چهار تا مرد و یک زن بودند. آن زن را که دیدم فهمیدم اشرف ربیعی است. اسمش مستعار بود و اسم دیگری گفت. بچه های کمیته هم گفتند که این اشرف ربیعی است. آن دو سه تا مرد اسم هایشان را گفتند و معلوم شد کادر مرکز منافقین هستند. سه چهار تا کادر مرکزی با یک خانم معلوم است که آن زن اشرف ربیعی زن مسعود رجوی است. این ها را گرفتیم و بازجویی کردیم. آن خانم یک آدرس کشکی به ما داد اسمش را هم که مستعار گفته بود، ولی بقیه گفتند ما اعضای مرکزی سازمان مجاهدین خلق هستیم و در مورد آن خانم هم از آنها اقرار گرفتیم که او با شماست. این ها را در کمیته منطقه ۱۰ نگه داشتیم تا شب شد. ساعت ۱۰ شب به بچه های خودمان گفتیم شما اینها را ببرید و برسانید، چون بچه های کمیته ممکن است به هوای اینکه طرف اشرف ربیعی است بزنند او را بکشند و مصیبت می شود. این ها که از گاراژ فروتن که مرکز کمیته منطقه ۱۰ آنجا بود درآمدند و وارد میدان خراسان شدند هفت هشت ده ماشینی را که بچه های ما اینها را در آن گذاشته بودند اسکورت کردند. این ها را بردیم و تحویل کمیته مرکز دادیم. رهایشان نکردیم. افرادی که آنجا بودند می گفتند خود مسعود رجوی در کمیته مرکز منتظر اینها بود. ساعت دوازده شب هم کار را تحویل دادیم. همه عکس ها و بازجویی ها را درآوردیم و فردا همه آنها را در ورقه های A3 بزرگ چاپ و منتشر کردیم. بعداً معادیخواه با مسعود رجوی مناظره ای داشت و در مناظره اش اینها را نشان داد. گفت نفرات شما رفتند و این گونه پای صندوق تقلب کرده اند. مسعود رجوی در این باره هیچ جوابی نداشت بدهد. این ها به عنوان مدرک و سند برای معادیخواه در آن مناظره به درد خورد. *ویژه نامه روایت امروز روزنامه قدس