فارس: ۷ تیر ماه ۷۸ است که نشریه ای آمریکایی از رودررویی جناح های سیاسی در ایران می گوید و در همین روزها برخی شخصیت های غربی کدهایی از براندازی و فعال شدن بدخواهان نظام در روزهای آینده می دهند، پس از پایان تیرماه دیگر براحتی می توان از این کدها رمزگشایی کرد. هر چند سخن گفتن در مورد تمام زوایای پیدا و پنهان حادثه کوی دانشگاه تهران نیازمند تحقیقات و مطالعات وسیع است اما پرداختن به موارد آشکار، مهم و اصلی آن تحلیلی صحیح را ممکن می سازد. آن چه مسلم است تحلیل این واقعه در فضای رسانه ای و سیاسی دوران پس از دوم خرداد است. دورانی که پس از دوران سازندگی حاصل شده است و طیفی بر مسند قدرت تکیه زده است که دوران قبل از خود را با خفقان و انتقادناپذیری ناشی از تفکر دولت حاکم توصیف می کند و بر همین اساس همه چیز را با معیاری به نام آزادی و انتقاد و در قالب اصلاحاتِ آن چه خود نمی پسندد، می سنجد. غافل از این که تعریفی مشخص از آزادی، نقد و انتقاد و به طور کلی اصلاحات ارائه کند که هرگز نیز چنین نکرد. *روزنامه های زنجیره ای و زمینه سازی برای فتنه ۱۸ تیر در همین فضای سیاسی حاصل است که رسانه های نوشتاریِ سلسله واری شکل می گیرند که اکثرا با حمله بر گذشته و سنت ها و نهادهای حاکمیتی خاص بنا نهاده می شوند. دانشگاه ها که با وجود عملکرد دولت قبل در ایجاد بی نشاطی و دور کردن دانشگاه از سیاست و بینش سیاسی (که سبب تعبیر انتقادی تند مقام معظم رهبری می شود) تشنه فضای بازتری است، مورد سوء استفاده سیاسیون وقت قرار می گیرد و شعارها و نشست های ساختارشکن با سردمداری تشکلی خاص به اوج می رسد. این فرآیند به گونه ای است که برخی تشکل ها از جایگاه استقلال تشکیلاتی و شعارهای استکبارستیزی، استقلال و عدالت خواهی، ظلم ستیزی و آرمان گرایی خود عقب می نشینند و بیش تر شبیه پیاده نظامی می شوند که سخنگوی جریان تندروی سیاسی خاصی در دانشگاه قلمداد می شوند. برخی افراد حاضر در دولت و صد البته احزاب حامی آنان هر حرکت و اقدام و سخنی از جناح مقابل و یا نهادهای خاص حاکمیتی را به تهدید آزادی، دیکتاتوری، مخالفت با روح دموکراسی، مخالفت با توسعه سیاسی و مواردی از این دست ارتباط می دهند. در چنین شرایطی است که تابستان ۱۳۷۸ آغاز می شود. *کدهای بیگانگان برای داشتن تابستانی داغ در تهران گذشته از کدهایی که بیگانگان از تابستان داغ ۷۸ می دادند که ذکر آن در ابتدای نوشته رفت، کمیسیون فرهنگی مجلس پنجم طرحی را با عنوان اصلاحیه قانون مطبوعات پیگیری می کند که برخی از موارد آن مربوط به ممنوعیت فعالیت مطبوعاتی عوامل بیگانه، جاسوسان و وابستگان رژیم طاغوت، مقابله با افراد دولتی و غیردولتیِ مجبور کننده مطبوعات به انتشار یا عدم انتشار مطلب یا مقاله مورد نظر بود. بر همین اساس در ۱۳ تیرماه روزنامه های زنجیره ای نسبت به طرح این اصلاحیه در مجلس هشدار می دهند و در اقدامی عجیب در ۱۵ تیرماه یک روز مانده به طرح اصلاحیه در صحن علنی مجلس، روزنامه سلام با ادعای دسترسی به اطلاعاتی خاص و انتشار آن ها سعی دارد تا مسیر بررسی طرح اصلاحیه قانون مطبوعات را از روند طبیعی خود خارج کند. پس از توقیف روزنامه سلام، عده ای در روزنامه های زنجیره ای با مستمسک قرار دادن این واقعه، سعی در القای ناامنی و سلب آزادی در جامعه را دارند و با تیترهایی جهت دار مانند «دانشجویان ساکت نخواهند نشست» و یا «زمان، حامل حوادث خشونت بار است»، «مقابله با دولت و مخالفت با توسعه سیاسی» گویی سعی در هدایت یا ایجاد سناریویی خاص را دارند. اولین تجمع به بهانه توقیف روزنامه سلام به صورت شبانه در کوی دانشگاه تهران صورت می گیرد اما با مدیریت نادرست و سیاسی جناح حاکم، از همان ساعات ابتدایی، تجمع به خارج از کوی کشیده می شود و در کمال تعجب در ادامه، شعارها و خواست هایی مطرح می شود که پایه های اقتدار نظام را نشانه می رود و در هیبت یک طرح براندازی ظاهر می شود. فرآیندی که دیگر در قالب یک اعتراض صنفی و یا اعتراض به بهانه توقیف یک نشریه قابل تفسیر نیست و حکایت از پشت پرده ای وسیع برای مقابله با نظام و نهادهای حاکمیتی دارد. در این میان، مدیریت و سخنرانی و پیام تاریخی مقام معظم رهبری در مورد این واقعه که منجر به حماسه تاریخی ملت در تاریخ ۲۳ تیرماه ۷۸ شد، حاوی نکات مهمی است. ایشان در دیدار با جمعی از دانشجویان به همراه اقشار مختلف مردم (۲۱ تیر ۱۳۷۸) به موارد مهمی اشاره می کنند که راهنمایی برای وقایع امروز و آینده خواهد بود: «حرفهای گفتنی زیاد است؛ اما مطلبی که از نظر من مهمتر از همه است و ذهن مرا مشغول کرده، حمله به خوابگاه جوانان و دانشجویان است. این حادثه تلخ، قلب مرا جریحه دار کرد؛ حادثه غیر قابل قبولی در جمهوری اسلامی بود. حمله به منزل و مأوا و مسکنِ جمعی – بخصوص در شب یا در هنگام نماز جماعت – به هیچ وجه در نظام اسلامی قابل قبول نیست. جوانان این کشور -چه دانشجویان و چه غیر دانشجویان- فرزندان من هستند و هرگونه چیزی که برای این مجموعه ها مایه اضطراب و ناراحتی و اشتباه در فهم باشد، برای من بسیار سخت و سنگین است». *دشمن دانشجوی ما را هدف قرار داده است مقام معظم رهبری همچنین می فرمایند: «حرف من به دانشجویان این است که مراقب دشمن باشید؛… غریبه هایی را که در لباس خودی خودشان را در همه جا داخل می کنند بشناسید؛… اگر بر آدم غافل ضربه ای وارد شد، اوّل کسی که مسئول و مذموم است، خود اوست؛ مراقب باشید. دشمن، دانشجو را هدف گرفته است. چند سال است سعی می کنند بلکه بتوانند دانشجویان را در مقابل نظام قرار دهند؛ اما موفّق نشدند؛ بعد از این هم موفّق نخواهند شد. اگر یک عدّه نفوذی خواستند از فرصتی استفاده کنند و از آب گل آلودی ماهی بگیرند – وارد اجتماع دانشجویان شدند و شعارهایی درست کردند و حرف هایی زدند- خیال نکنند که ما اشتباه خواهیم کرد؛ نه، ما اشتباه نخواهیم کرد. ما مخاطب و طرفِ خودمان را می شناسیم». رهبر معظم انقلاب در همین رابطه به آقایانی که سردمداران خطوط سیاسی و گرایش های سیاسی هستند، گفتند: حالا برسید به این حرفی که ما می گوییم شما خودی ها وقتی سر قضایای بیهوده این طور با هم درگیر می شوید، دشمن سوء استفاده می کند؛ بفرمایید، این یک نمونه؛ دیدید دشمن چطور استفاده کرد؟! دیدید دشمن چگونه نیش خود را زد؟! این مسائل را کنار بگذارید. البته ما اصرار نداریم که همه یک طور فکر کنند؛ اما برای کار سیاسی و درگیری سیاسی، حدّی قائل شوید و خطّ قرمزی بگذارید». بر اساس آن چه از واقعه ۱۸ تیر ۷۸ بیان شد، اکنون می توان سوالاتی اساسی مطرح کرد که نیندیشیدن به آن ها حکم سوهانی دائمی است که روح ذهن را آزار خواهد داد و راه علاجش پی جویی پاسخ به این سوالات است. سوالاتی که پاسخ به آن ها مصداق استفاده از تجربیات گذشته برای حال و آینده است. افراد میدانی غائله ۱۸ تیر که خود را دانشجو و سردمدار جنبش دانشجویی مسلمان جا می زدند، هم اکنون در کدام جبهه و کشور قرار دارند؟ براستی در خدمت ملت و دوستان این ملتند یا دشمنانشان؟ چه تطابقی بین عملکرد برخی سیاسیون و جناح های سیاسی کشور در غائله ۱۸ تیر و فتنه ۸۸ وجود دارد؟ آیا قابل پذیرش است که دست اجنبی و برخی مزدورانش در چنین وقایعی را نادیده بگیریم و همیشه به ناحق انگشت اتهام را به سمت نظام نشانه رویم؟ آیا ایجاد تشکل های دولت ساخته یا تحت نفوذ احزاب، زمینه ساز حاشیه سازی و سیاست بازی در دانشگاه ها نشده و نخواهد شد؟ با توجه به پیشینه تاریخی موجود، این امر امکان نفوذ بدخواهان انقلاب اسلامی در بدنه جنبش دانشجویی را تسهیل نمی کند؟ مصداق های عینی و امروزین حاشیه سازی و سیاست بازی در دانشگاه ها چه مواردی می توانند باشند که باید از آن ها اجتناب کرد؟ *سخنان روحانی در راهپیمایی مردم در ۲۳ تیر ۷۸ در پایان، نوشته را با بخشی از سخنرانی دبیر وقت شورای عالی امنیت ملی حجت الاسلام حسن روحانی (رئیس جمهور کنونی کشورمان) در تجمع مردم تهران در حماسه ۲۳ تیر ۱۳۷۸ خاتمه می دهیم: «مردم قهرمان، بزرگوار و شریف تهران در چند روز گذشته، مواجه با سه حادثه تلخ بوده اند. حادثه اول، حادثه کوی دانشگاه و هتک حرمت به مقام دانشجو بود، این حرکت غیرقانونی و خلاف اصول اخلاقی و دینی یعنی حمله به کوی دانشگاه از طرف مقام معظم رهبری، ریاست محترم جمهور، مسئولین نظام و مردم قهرمان و عزیز کشورمان بویژه مردم تهران و دانشجویان عزیز قاطعانه محکوم شد. در کنار این حادثه، دو حادثه تلخ دیگر بوقوع پیوست، دشمنان به کمین نشسته، دشمنان فرصت طلب که نه ربطی به دانشگاه دارند و نه ارتباطی به دانشجویان عزیز دارند، در کنار حرکت دانشجویی، می خواستند سوء استفاده کنند و متأسفانه موفق به سوءاستفاده هم شدند. افراد شرور، افراد وابسته به گروهک های سیاسی ورشکسته و منزوی در جامعه ما، مزدوران و وابستگان به قدرت های خارجی از این فرصت خواستند سوء استفاده کنند، البته این گروهک ها ماه ها در انتظار یک فرصت مناسب بودند و فکر کردند این مقطع فرصت مناسبی برای اهداف شوم و پلید آنهاست. یک حادثه تلخی که با حرکت این عناصر فاسد رخ داد، حرمت شکنی بود. شما می دانید دشمن برای اینکه در مردم ایجاد یأس کند و در مردم ایجاد تردید نماید و برای آینده زمینه سازی کند، سنگ زیرین بنای انقلاب را مورد تهاجم قرار داد و با شکستن حرمت و تقدس ارزش های انقلابی، ارکان نظام و بویژه رکن رکین انقلاب یعنی حریم مقدس ولایت خواست راه را برای توطئه های بعدی آماده نماید. حادثه تلخ سوم، حمله به اموال عمومی، ایجاد رعب و وحشت در میان مردم، برهم زدن آرامش و امنیت، سلب آسایش از مردم، آزار مردم و حتی دستبرد به اموال شخصی و اهانت و تعدی به مردم بود. در کدام کشور جهان، حرکت های آشوب طلبانه این چنین تحمل می شود، براستی در کدام کشور جهان، حرکت های آشوب طلبانه این چنین تحمل می شود؟»