انوشه رجبی:
دورهمی مخالفان قانون حجاب به میزبانی رئیس جمهور
انوشه رجبی: دوم آذرماه به مناسبت میلاد حضرت زهرا(س) مراسمی با عنوان تجلیل از مقام زن در سالن اجلاس سران برگزار شد. ترکیب سخنران‌ها و محتوای مطالب‌شان با ماهیت روز زن که به نام حضرت زهرا بود تطابق چندانی نداشت. تا آنجا که بیشتر شبیه یک دورهمی، بین زنان اصلاح طلب و مخالفان قانون حجاب بود. حتی تیتر روزنامه هم‌میهن هم به این موضوع اشاره داشت: «مطالبات زنان به روایت اصلاح طلبان.»
انتخاب سخنران‌ها را اگر غرض ورزانه نپنداریم، وفاق گونه هم نمی‌دانیم. اگرچه رئیس جمهور همیشه در مقام بیان، خودش را وابسته به هیچ حزب و جریانی نمی‌داند و جز واژه مبهم وفاق، چیز دیگری ورد زبانش نیست. لکن به غیر از معاون زنان رئیس جمهور، سه سخنران ویژه مراسم از یک حزب یا جریان سیاسی بودند. تا آنجا که ابتدای نطق هر سه سخنران، مخالفت علنی با قانون مصوب مجلس بود.
از طرفی دیگر سطح مطالبات و دغدغه سخنران‌های این جلسه، تنها درباره حد و اندازه پوشش بانوان، تعیین و تکلیف نکردن مجلس درباره آن بود. گویی از تمامی مشکلات حوزه زنان فقط همین یک مورد کمیتش لنگ می‌زد و زنان و مادران ایرانی هیچ مشکل و دغدغه دیگری ندارند. در مقابل مطالبات این جلسه، وقتی مطالبات دیدار بانوان با رهبر انقلاب را مقایسه می‌کنیم تازه به ویژه سازی مراسم مذکور پی می‌بریم. اکنون باید از برگزار کنندگان این مراسم سوال کرد، آیا این جلسه مخصوص نطق فعالین ستاد انتخاباتی آقای پزشکیان بود یا محفلی برای شنیدن اهم مطالبات حوزه زنان؟
بخش عجیب مراسم، حضور یک دانشجو در جایگاه سخنران از یک تشکل کم‌صبغه در حوزه فعالیت دانشجویی بود که به تازگی هم شکل گرفته است. خلاصه سخنرانی ۴ دقیقه این فرد، تذکر حراست دانشگاه برای پوشش و محدودیت زمانی برای بازگشت به خوابگاه‌های دانشجویی بود. تازه انتقاد هم می‌کند که چرا نظر همه دختران و زنان ایران را در قوانین دخیل نمی‌کنید! آیا مطالبه دختران دانشجو صرفا در حد چند تذکر لسانی حراست است؟ یعنی در سراهای دانشجویی هیچ مشکلی به اندازه محدودیت زمانی رفت‌وآمد اهمیت ندارد؟ آیا تصویب موضوعات سطحی پایان نامه‌ها، روابط خارج از عرف دانشجویان دختر و پسر که تبعات زیادی بر زندگی و ازدواج آنها دارد، خرید و فروش نمره، پروپوزال و پایان‌نامه کم اهمیت‌تر از ساعت ورود و خروج است؟ هرچند که برای معاونت امور زنان تکراری نبودن روسری در جلسات مختلف مهمتر از چک نمودن نطق سخنرانان است.
اگر به جای دعوت از مسئول ستاد انتخاباتی و یک دانشجوی مجرد از زنان و مادرانی که در عرصه شعر و ادبیات قلم می‌زنند یا اساتید، پژوهشگران و مددکاران و فعالین حوزه زنان دعوت به عمل می‌آمد، ارزشمندتر بود. صرف اهدای لوح تقدیر به مادر شهید و خیر مدرسه‌ساز تجلیل از مقام زن و رسالتی که بخاطر آن خلق شده، نیست. انتصاب زنان و مادران در جایگاه وزیر، معاون و مدیر نشان دهنده اهمیت جایگاه آنان یا رعایت عدالت و برابری در جامعه نیست. چرا که آن دسته از زنان و مادرانی که در روستاها و شهرستان‌های کوچک و بزرگ زندگی می‌کنند، سهمی از تقسیم مسئولیت‌های مملکتی ندارند. آیا معاونت زنان ریاست جمهوری برای این دسته از زنان کشور برنامه‌ای دارد؟ آنطور که از شواهد برمی‌آید معاون محترم چیزی درباره الگوی سوم زن و مطالبات رهبری در حوزه زنان نمی‌داند و برنامه مذکور هم صرفا ادامه نظریه‌های وی در حوزه مخالفت با قانون حجاب است؛ چه بسا رسمی‌تر!
از بی‌محتوایی مراسم مذکور بگذریم، از حضور بی‌دلیل خانواده رئیس جمهور نمی‌شود گذر کرد. در روزهای ابتدایی تشکیل دولت چهاردهم، انتقاداتی به حضور دائمی دختر رئیس جمهور در جلسات رسمی هیئت دولت و مراسمات دولتی وارد بود که گویی افاقه نکرد و حضور وی در تمامی برنامه‌های رئیس جمهور، تثبیت شده است. اما برنامه اخیر، حضور خانواده رئیس جمهور را گسترده کرد و علاوه بر دختر، داماد و خواهر وی هم در این مراسم حضور داشتند! شاید برخی از این افراد تنها یک صندلی را اشغال کردند اما صرف حضور نزدیکان در این نشست‌ها به دائمی بودن حضورشان در سایر برنامه‌ها، جلسات و بعضاً تصمیم گیری‌های مهم می‌انجامد.