آیا بازرسی از مجتمع پارچین آخرین خواسته آژانس و ۱+۵ است؟

علی خطیبی/ این روزها زمزمه های مبنی بر موافقت مشروط ایران با حضور بازرسان آژانس در مجتمع نظامی پارچین به گوش می رسد و این سؤال را به ذهن متبادر می کند که آیا زیاده خواهی های ۱+۵ با دسترسی و بازرسی از پارچین پایان می یابد و موضوعی که امروز به عنوان اصلی ترین خواسته آژانس و ۱+۵ مطرح می شود پس از انجام بازرسی به یکی از چندین خواسته اصلی آنها تبدیل نمی شود.آیا ایران بعد از بازرسی بازرسان آژانس از پارچین با جدولی از خواسته های زیاده خواهانه تر و غیرمنطقی تر طرف غربی مذاکرات مواجه نخواهد شد؟ پاسخ روشن است. واهمه آن می رود که مبادا با صدور اجازه بازرسی ولو به صورت مشروط از مجتمع پارچین موضوعی که روزی سقف خواسته های طرف غربی مذاکرات بود به کف خواسته های آنها تبدیل گردد. البته با مروری بر تاریخ تعاملات ایران با دنیای غرب پیش بینی این موضوع خیلی کار مشکلی نمی نماید. تاریخ اروپا مشحون از خیانت به ایران است و از این رو نباید تجربه سالیان گذشته را فراموش کرد. تجربه لبخند تیم مذاکره کننده ایران به سه وزیر خارجه اروپایی در مذاکرات بحث برانگیز سعدآباد و بدنبال آن کوتاه آمدن ایران از حق خود که حتی منجر به تعلیق تحقیقات هسته ای کشورمان شد. فراموش نکنیم که آن لبخندهای رمانتیک در مذاکرات مذکور مربوط به قرن های گذشته نیست، بلکه متعلق به همین چند سال قبل است. نباید از خاطر برد که غربی ها به هیچ وجه به فضایی همکاری جویانه و برابر نمی اندیشند و منطق آنها همواره همان منطق تشدید تحریم ها و فشار می باشد. این را به راحتی می توان از موازی سازی مباحثی همچون حقوق بشر، تروریسم، و حقوق زنان با فعالیت های هسته ایران و اعمال فشارهای سیاسی با این حربه ها به موازات اعمال فشارهای سیاسی به ایران به علت فعالیت های هسته ای از جانب غرب مشاهده کرد که حکایت از آن دارد که غربی ها همواره بر همان مدار زورگویانه و زیاده خواهانه و منطق نخ نما شده فشار و تحریم می چرخند. از سویی دیگر اقتصاد بحران زده کشورهای اروپایی آنها را در تنگنایی سیاسی قرار داده است که در این میان اعطای هرگونه امتیازی از جانب ایران چه از طریق اجازه بازرسی مشروط از مجتمع نظامی پارچین و چه از طریق موافقت با تعلیق غنی سازی ۲۰ درصدی همان برگ برنده ای است که غرب تا حدودی به مدد تبلیغات رسانه ای خود برای خروج از این تنگنا به آن احتیاج دارد.از این رو پای فشردن بر اصول و پایداری در مطالبه حق ایران و عدم اعطای هرگونه امتیازی همچون اجازه بازرسی از پارچین توقع چندان گزافی نیست. با توجه به مواضعی که در این چند سال از آژانس و ۱+۵ دیده ایم و همینطور با مروری بر تاریخ استعمار این استعمارگران ساده انگاری خواهد بود چنانچه تصور شود با دادن امتیازاتی از این دست می توان به انتظار اقدامی مطلوب نشست.البته شاید در میان سیاستمداران داخلی باشند برخی ها که به خیال همراهی کاخ سفید و جلب نظر رئیس جمهور آمریکا به ویژه در موضوع تحریم ها، ایران را به کوتاه آمدن از حقوقش در این مذاکرات سوق می دهند. در حالیکه با علم به ساختار قدرت در آمریکا و میزان اختیارات رئیس جمهور این کشور و تسلط لابی صهیونیست ها بر تصمیم گیری های سنا و کاخ سفید، این تصور خیلی ساده انگارانه به نظر می رسد. امید است این بار نیز در اجلاس مسکو وقتی که پای منافع ملی و دفاع از حقوق این ملت آزاده و شهیدپرور به میان می آید تیم مذاکره کننده هسته ای فارغ از هرگونه جنجال سازی طرف غربی و رسانه های وابسته به آنها که در روزهای اخیر با نگاهی ویژه و حساب شده به مجتمع نظامی پارچین، سخت به دنبال تهدید جلوه دادن توان نظامی ایران و غیر صلح آمیز معرفی کردن برنامه هسته ای ایران هستند تا از این طریق بتوانند در مذاکرات آتی دست بالا را داشته باشند، شجاعانه و فارغ از هرگونه حق تساهلی بر مواضع کشورمان پای فشاری نماید و از خاطر نبرند که دستیابی به این موقعیت رفیع علمی در فنآوری هسته ای به قیمت خون دانشمندان شهید هسته ای کشورمان میسر گردیده است که شاید هرگز جای خالی آن اساتید شهید علی الخصوص استاد عزیز شهید دکتر علی محمدی پر نشود.اما امیدوارم و شاهدم که شاگردان این دانشمندان راه پرافتخار اساتید شهیدشان را می پیمایند. علی خطیبی دانشجوی دکتری بیوفیزیک دانشگاه تهران