ضرورت جریان انقلابی: وحدت گفتمانی به جای وحدت سهمیه ای

محمدعلی رضایی: براساس آموزه های دینی و الهی، عرصه سیاست یکی از اصلی ترین جلوه گاه های عبودیت است؛ در نتیجه رفتارها و کنش ها در این عرصه باید بر اساس حجّیت بوده و رنگ و بوی خدایی داشته باشد. سیاست ورزی باید به مثابه یک تکلیف الهی و دینی تلقی شود؛ نه به عنوان ابزاری برای قدرت طلبی و برتری جویی. آنچه که نیروهای سیاسی به عنوان وحدت یا ائتلاف از آن یاد می کنند، از آنجا که یک فعل سیاسی به شمار می رود، باید ذیل حجّیت و عبودیت، تعریف و پیکربندی شود.

معمولاً در بزنگاه های مختلف؛ از جمله در آستانه انتخابات، ساختارهایی برای وحدت و ائتلاف طراحی می شود که مکانیسم آن بر اساس سهم خواهی حزبی است نه حجیت شرعی. چنین ساختارهایی برای رأس و بدنه جریان انقلابی که وظیفه محور است و حرکت خود را بر اساس عبودیت و تکلیف گرایی سامان دهی می کند، حجیت آور نبوده و تن دادن به الزامات تحکم آور آن، پذیرفته نمی شود.

در مقام تشبیه، بدنه جریان انقلابی مانند زنبورهای عسلی هستند که تنها شهد شیرین گل های معطر و شاداب آنها را جذب می کند و در مواجهه با گل های سمی و یا پژمرده، عکس العمل دفعی نشان می دهند. در چنین وضعیتی، نه در رأس وحدت و پکپارچگی شکل می گیرد و نه در بدنه.

تنها راه ایجاد همگرایی و یکپارچگی در رأس و بدنه جریان انقلابی، این است که گروه ها و احزابی که ذیل گفتمان انقلابی تعریف می شوند، از وحدت سهمیه ای و تصنعی عبور کرده و حرکت جریان را بر اساس #وحدت_گفتمانی سامان دهی کنند و به الزامات آن پایبند باشند. اولین الزام چنین وحدتی این است که همه گروه ها از حصار تنگ وابستگی های گروهی و حزبی خارج شده و آمادگی پذیرش افراد صلاحیت دار بیرون از حزب و گروه خود را داشته باشند.

الزام دیگر آن است که هرگونه سنجش، ارزیابی و تصمیم گیری بر اساس شاخص ها و معیارهای انقلابی گری انجام شود. الزام بعدی آن است که در بین افراد انقلابی و صالح، کسانی برگزیده و معرفی شوند که بیشترین شاخص های انقلابی گری را در وجود خود محقق کرده و بالاترین نصاب را کسب کرده اند. چنین وحدتی، به لحاظ حجیت شرعی و الهی تامّ است؛ چراکه ریشه در عبودیت و تکلیف گرایی دارد و اصولی چون شایسته گزینی، مسئولیت پذیری و آزاد اندیشی، آن را پشتیبانی می کند. به علاوه، نتیجه بخش است؛ چراکه معرفی افراد شایسته و صلاحیت دار، خودبخود راس و بدنه نیروهای انقلابی را به وحدت و پکپارچگی می رساند و آنها را به تکاپو و حرکت وا می دارد.