انتقادات صریح وحید جلیلی به مدیریت صداوسیما:
اگر «گاندو» جریان نفوذ را در دولت نشان داده «بوی باران» جریان نفوذ را در صدا و سیما نشان می دهد/ ۱۵ میلیارد سفارش می دهد تا یک تصویر کثیف و سیاه از جامعه در ذهن ملت فرو کند!
شنبه گذشته وحید جلیلی با حضور در جشن دوسالانه “انجمن فیلم سازان انقلاب اسلامی” به ایراد سخنرانی پرداخت.
محتوای این سخنرانی پیرامون چالش های انقلاب اسلامی در مقطع کنونی، ناظر به حوزه ی مستند و سینما است. متن این سخنرانی بصورت کامل آورده شده است:
جریان فیلم سازی انقلاب اسلامی در هر دو عرصه مستند و داستانی موفقیت ها و چالش هایی، دارد.
در مستند، قله ای مثل سید مرتضی آوینی خیلی کمک کرد دامنه هایی شکل بگیرد و بحمدلله ما امروز داریم نتایج اش را می بینیم. چند هزار فیلمساز، عمدتاً جوان در عرصه مستند در شهرها و استان های مختلف کشور دوربین به دست هستند و دارند کار می کنند و در میان آن ها استعدادهای زیادی به چشم می خورد و به مرور هرسالی که می گذرد کارهای برجسته بیشتری دیده می شود و نوید آینده درخشان تری را می دهد.
چالش اولمان در حوزه ی مستند این بود که یک سری سرفصل های مفقود داشتیم. یعنی بخشی از هنر کشور که سابقه ی طولانی هم داشت و تا حدودی فن بلد بود و صاحب ادعا بود و دیگران را میهمان تلقی می کرد و خودش را صاحب خانه می دانست در مورد بعضی موضوعات مهم ملی و تاریخی ما سکوت کرد، به بایکوت و سانسور روی آورد.
از مهم ترین هایش ماجرای دفاع مقدس است. دفاع مقدس با گستره ی وسیعی که از آن می شناسیم از عمق روستاهای کرمان و زنانی که نان جبهه را می پختند تا فلان روستا در شمال خراسان که همه ی مردانش در جبهه بودند و …، خب این گستره ی وسیع، این حجم عظیم و بی نظیر از حماسه مردمی، نیازمند روایت بود، نیازمند ثبت بود.
بسیاری به خاطر ماهیت دینی و آرمانی دفاع مقدس، آن را نمی پسندیدند و بایکوت اش کردند. چه در حوزه ی رسانه ای و مستندنگاری و چه در حوزه ی داستانی و دراماتیک.
داستان نویسان مشهوری داریم که افتخارشان این است که یک خط برای دفاع مقدس ننوشتند! شاعرانی داریم که افتخارشان این است که یک سطر برای ۲۰۰ هزار شهید دفاع مقدس نگفتند! این هم جنس جدیدی از افتخار است!
شاید فکر می کردند که اگر آن ها به صحنه نیایند، و روایت نکنند دفاع مقدس فراموش خواهد شد و فرهنگ و روحیاتش نخواهد ماند. دفاع مقدس را شاید با این زاویه بایکوت کردند. بعد از سی سال چشم باز کردند دیدند نه! مثل این که راهبردشان غلط بوده و نه تنها عدم حضور آن ها در این صحنه ضربه ای نزده، بلکه موجب شده انقلاب، رویش های مفصلی در این حوزه داشته باشد و شاید همین که این ها نبودند و بایکوت کردند، موجب شده عرصه ی منزه تر و آماده تری برای بازنمایی چهره معنوی و دینی و آرمانی دفاع مقدس پدید بیاید.
سرفصل هایی که هنوز ناگفته مانده است
اما تنها دستاورد انقلاب اسلامی که دفاع مقدس نبوده است، ما سرفصل های بسیار دیگری داریم که این ها هم همچنان ناگفته باقی مانده است.
یک حرکت عظیمی مثل جهاد سازندگی با ده ها هزار نفر جهادگر و با چه جذابیت رسانه ای و دراماتیکی که ما حتی اگر انقلابی هم نباشیم، حزب اللهی هم نباشیم و حتی ایرانی هم نباشیم و دغدغه ملی هم نداشته باشیم، صرفاً اگر نگاه حرفه ای داشته باشیم، جنس سوژه ها، اتفاقات و قهرمان هایی که در این حرکت ها بوجود آمده، هر آدم حرفه ای و رسانه ای را باید به خودش جذب می کرد. ولی ما مثلاً جهاد سازندگی را چقدر روایت کردیم؟! نهضت سواد آموزی را چطور؟! آیا دو مستند درست و حسابی راجع به نهضت سواد آموزی یا جهاد سازندگی با آن عظمت داریم یا خیر؟! ده ها هزار مسجد پشت جبهه کار می کردند، فعالیت می کردند، از دهه ۶۰ تا همین الان. یک قلمش را اخیراً یکی از دوستان مستندساز کار کرده است “عابدان کهنز” که راجع به نسل جدید رویش های مساجد انقلابی است. نتیجه، هم جذاب شد، هم هنرمندانه. و از این سرفصل های مفقود کم نداریم.
به نظرم یکی از کارهایی که باید بکنیم این است که برگردیم و در سرفصل هایی که در این چهل سال مفقود بوده است، یک بازنگری بکنیم. و اگر کار نکنیم بسیاری از این ها شاید ۱۰ سال دیگر قابلیت بازنمایی جدی در عرصه مستند را نداشته باشند. لااقل الان خیلی فرصت بهتری نسبت به ۱۰ سال دیگر داریم. به نظرم یکی از کارهایی که باید بشود این است که این سرفصل های مفقود، شناسایی بشوند و زودتر به آن ها بپردازیم. چون خیلی ها مشتاق این هستند که این ها فراموش بشود و یک زمانی برسد که دیگر خسارت ها قابل جبران نباشد.
یک نمونه عینی ترش که در مشهد ما با آن مواجه بودیم قضیه گوهرشاد است. گوهرشاد اگر سی چهل سال پیش و بلافاصله بعد انقلاب شروع می شد، ده ها هزار نفر بودند که از واقعه گوهرشاد خاطره داشتند. بسیاری از شاهدان عینی زنده بودند تا مثلاً سال های ۶۵_ و ۷۰ حتی!
یک حرکتی ۸۰ سال بعد از واقعه شروع شد، دیدیم که خیلی از منظر رسانه ای قابلیت داشت و حرف های ناگفته و حرف های جذاب در آن بود. سرفصل های مفقود یکی دوتا نیست، خیلی زیاد است، ابعاد اجتماعی انقلاب اسلامی، ابعاد فرهنگی اش، خود تاریخ هنر انقلاب اسلامی یک سرفصل ناگشوده است که خیلی جای کار دارد، امسال در عمار یک مستندی آورده بودند راجع به یک گروه سرودی در قم که همه ی آنها هنگام اجرای یک سرود در یکی از بمباران های قم شهید شده بودند. ۳۰ سال از شهادتشان می گذرد، این اتفاق متعلق به هر کجای دنیا بود، یک بِرَند جهانی شده بود.
الان ما در ایران چند کتاب، راجع به ساداکو و هزار درنای کاغذی داریم. یکی از قربانیان هیروشیما؛ با آن زاویه دیدی که ژاپنی ها خودشان دارند؛ تبدیل به یک چهره جهانی شده است.
اما به خاطر کم کاری من و شما نمونه های بی شمار بومی ما معرفی نشدند.
نگذاریم این زمان طولانی بر بسیاری از قهرمان ها، ماجراها، حماسه ها و اتفاقات بزرگی که در کشور ما بخصوص بعد انقلاب رخ داده بگذرد. این سرفصل ها را باید شناسایی کرد.
شکست سنگین استراتژی بایکوت
اما نکته مهم دیگر اینست که حضراتی که ۳۰ سال دفاع مقدس را بایکوت کردند حالا فهمیده اند که اشتباه کرده اند، با خودشان گفتند ماهی را هر وقت از آب بگیری تازه است. دیدید اخیراً کلیپی را که این آقای لس آنجلسی ساخته، مشخص است که عقل یک کاباره چی در این حد نیست که بخواهد چنین کار هدفمندی را انجام بدهد. خود این کارها نشان از پذیرش شکست سنگین استراتژی بایکوت است. دیدند بایکوت، جواب نداده است، حالا به تحریف روی آورده اند. معلوم است این ها برنامه ریزی و پشتیبانی های جدی دارند. دیدید چندوقت پیش باز دو لس آنجلسی دیگر، یک خانوم و یک آقا “چهل سالگی” را خواندند و معلوم است که برنامه دارند و خوب به تعبیر نهج البلاغه «تُکادون و لا تَکیدون»(۲) آن ها طراحی دارند، شما طراحی نکنید، آن ها با زاویه دید خودشان یک دروغی را نسبت می دهند.
آدم تعجب می کرد آن زمان در هر وصیت نامه ای که از شهدا باز می کردی به حجاب اشاره شده بود. پشت خاکریز دارد وصیتنامه می نویسد، دو ساعت دیگر شهید می شود، ببینید آنجا دغدغه چه بوده؟! ده ها هزار وصیت نامه شهدا ما داریم، ده ها هزار! یکی دوتا سه تا صدتا نیست. نمی دانم شاید الهام می شده به آن ها، ولی انگار آینده را دیده بودند. اینکه یک مشت فَسَقه و فَجَره همان ها که مفتخر به بد مستی و فسق و فجورند، این ها دم از جنگ و شهدا می زنند!
یکی نیست از این ها سئوال کند، آن زمانی که رزمنده ها در هنگامه ی خون و خطر بودند شما کجا بودید! آن زمانی که صدام داشت بمب های شیمیایی را که اربابان شما در آمریکا و اروپا به او می دادند، بر سر مردم خالی می کرد، شما کجا بودید؟ آن زمان یک کلمه بیاورید این ها حرف زده باشند.
قاعدتاً شما هنرمندید و باید با زبان هنر جواب این ها را بدهید نه با مقاله و یادداشت و سخنرانی …، آن هم البته لازم است، اما می خواهم بگویم که در کنار آن سرفصل های مفقودی که ما در عرصه سینمای مستند داریم و باید حتماً شناسایی بشود و باید برایش جدی کار بشود، جنگ روایت ها و مقابله با تحریف هم بحث مهمی است.
اولاً باید برای آن موضوعات و سرفصل های موضوعی مثلاً نقش روستاها در جنگ، نقش زنان در جنگ و… و خیلی موضوعات مفقود دیگر، همت و کار کرد.
و ثانیاً در این موضوعاتی که آن ها “جنگ روایت” را با هدف تحریف و وارونه نمایی آغاز کرده اند، باید غیرتمندانه وارد شد و هوشمندانه و هنرمندانه پاسخ داد.همان طور که استراتژی بایکوت در نهایت به نفع انقلاب تمام شد استراتژی تحریف هم در این سو موجب موج جدیدی از تولیدات هوشمندانه و هنرمندانه خواهد شد و دفاع مقدسی از دفاع مقدس راه خواهد افتاد.
ورود به سینمای داستانی با اتکا به داشته های سینمای مستند
در حوزه سینمای داستانی هم همینطور است، این که بعضاً دوستان دارند از سینمای مستند به سمت سینمای داستانی می آیند، این هم بنظرم یک حرکت مبارکی است. اتفاقی که در کارهای آقای محمد حسین مهدویان افتاده جنسش بنظرم جنس فیلم سازی انقلاب اسلامی است. یعنی سینمای انقلاب دارد از داشته های خودش استفاده می کند و به یک جریان کم نظیر یا بی نظیر در جهان می رسد. کاری که ایشان در “ایستاده در غبار” کرده بود بالاخره خیلی از آقایان اعتراف کردند که در دنیا چنین چیزی سابقه نداشته است. این از دل آن اعتماد به نفس و اتکا به داشته های سینمای مستند انقلاب اسلامی برمی آید. خب او همت کرده و مجموعه تلاشی که شهید آوینی در عرصه سینمای مستند کرده را با یک چنین هوشمندی هنرمندانه ای به سبک تازه ای در فیلم سازی داستانی،؛ با مبنا و معنای ممتاز تبدیل کرده است.
واقعیات انقلاب اسلامی از تخیل غرب زده ها جلو افتاده است
قبلاً هم گفته ام یک دلیلی که بخشی از هنر روشنفکری و غرب زده کشور نسبت به انقلاب عناد پیدا کرد و هنوز که هنوزاست از عنادش دست برنداشته، این بود که می دید واقعیت انقلاب اسلامی از تخیل آن ها جلو افتاده است!
یعنی فلان رمان نویس باید خودش را می کشت که یک قهرمان در تخیل خودش بسازد. همیشه مثال شهید برونسی را می زنم اگر به شما می گفتند که یک رمان نویسی آمده و در رمانی با قدرت فوق العاده تخیل خودش؛ یک بچه دهاتی عمله ی سرگذر را تبدیل کرده به فرمانده لشگر، می گفتید عجب قدرت قلمی! عجب شخصیت پردازی هنرمندانه ای! حالا نه در تخیل آن روشنفکرِ عقب افتاده غرب زده بلکه در واقعیت انقلاب اسلامی این اتفاق افتاده است.
بزرگ ترین هنرمند تاریخ معاصر ایران امام (ره) است. مگر هنر چه کار می کند؟ هنر آن چیزهای ناشدنی را به تصویر می کشد. به قول یکی از دوستان داستان نویس، اخیراً حرف قشنگی زده بود، گفته بود: «در دنیا، هنرمندان برای ملتشان رؤیا می سازند، در ایران کابوس!» بعضی از این ها افتخارشان این است که ما برای ملت مان کابوس می سازیم!
در حالی که بخش مهمی از کار هنر در دنیا رؤیا سازی و چشم انداز سازی ست. مستند انقلاب اسلامی واقعیتی که از تخیل این مدعیان پیش افتاده است را روایت می کند.
وقتی که با این حوادت و این ماجراها با این قهرمانانی که واقعاً ورای تخیل معمولی بشر هست، مواجه می شویم این ها را باید چطور روایت کنیم؟ در حوزه سینمای داستانی هم همان چالش سینمای مستند وجود دارد.
غفلت از نشانه شناسیِ انقلاب اسلامی در سینمای داستانی
اولاً یک سری سرفصل های مغفول همچنان وجود دارد. نشانه شناسیِ انقلاب اسلامی در سینمای داستانی مفقود است، سانسور می شود. در خود سیمای جمهوری اسلامی سانسور می شود، و آن اتفاقات و واقعیت هایی که کاملاً برآمده از جامعه دینی و انقلابی هست بازنمایی نمی شود. من مثال نماز جمعه را بارها زده ام، می گویم که همه ی ما، یک بار هم شاید کلیسا نرفته باشیم اما کلیسا را دقیق می شناسیم، چرا؟ چون آن را در سینما دیده ایم، در تلوزیون دیده ایم. آدابش را می دانیم، دکورش را می دانیم، معماری اش را می دانیم، آواهایش را می دانیم. سئوال من این است، مگر کسانی که در غرب کلیسا می روند از کسانی که در ایران نماز جمعه می روند تعدادشان بیشتر است؟ ولی در آن جامعه سکولار، حتی ضد دینی هم، شما می بینید کلیسا را بعنوان یک پدیده ی اجتماعی به رسمیت می شناسند و در هنرهای دراماتیکشان نه تنها نفی اش نمی کنند، بلکه همه ی ظرفیت های دراماتیکی را که در آن هست به تصویر می کشند و از آن استفاده می کنند. اما شما یک پلان نماز جمعه در کل ۴۰ سال گذشته در یک سریال جمهوری اسلامی پیدا کنید!
اصلاً محال است! به مخیله حتی بچه حزب اللهی هایی که می خواهند فیلم بسازند خطور نمی کند. چون یک فضای رسانه ای ساخته اند که تو تا به این حوزه ها نزدیک بشوی، به این واقعیت بدیهیِ اجتماعی خودت نزدیک بشوی، سریع می گویند: دارد شعار می دهد، ایدئولوژیک شده است!
اصلاً اگر بنده دین هم نداشته باشم، نماز جمعه پدیده ای اجتماعی است. یک آدم حرفه ای به راحتی می تواند از کنار این پدیده اجتماعی و خیلی عرصه های دیگر بگذرد؟ در صفوف نماز جمعه ، جراح مغز و اعصاب نشسته، کنارش رفتگر نشسته است، این صحنه جذاب و دراماتیک نیست؟! مثال دیگر: شما یک پلان راهپیمایی در هیچ سریالِ جمهوری اسلامی پیدا نمی کنید. ۴۰ سال گذشته، ۸۰ تا راهپیمایی سراسری داشتیم، در هرکدام ۱۰ میلیون نفر حداقل شرکت کرده باشند، ۸۰۰ میلیون تجربه انسانی می شود. فضای هنر روشنفکری و رسانه ای غرب زده ، تلاش می کنند فیلمساز حزب اللهی را تحت فشار قرار بدهند و برای او از لحاظ ذهنی خطوط قرمزی را طراحی کنند که به این ها نزدیک نشود. کاری کرده اند که ۸۰۰ میلیون تجربه انسانی کلاً غیب شده است.
یعنی من بچه حزب اللهی هم هیچ وقت جرات اش را ندارم اصلاً فکر کنم که مثلاً ماجرای راهپیمایی رفتن مادربزرگ خودم یک صبح تاظهر را بیایم و از آن یک فیلم کوتاه دربیاورم. انگار این ها همه اش مناطق ممنوعه است و هنرمند انقلاب حق ندارد روی آنها پرواز کند. هرآنچه که نشانه شناسی انقلاب اسلامی داشته باشد، اگر چه واقعی ترین پدیده باشد، اگر چه اجتماعی ترین پدیده باشد، خط قرمز تلقی می شود. این خط قرمزها را باید شکست. این محاصره را باید شکست. هنر انقلاب رزمندگانش، مجاهدانش، خط شکن هایش باید این را بشکنند. درهمین جشنواره فجر، ۶۰ فیلم نمایش می دهند، در پنجاه تایش کافه هست ولی در سه تایش مسجد نیست. مسجد نه به معنای گنبد و گلدسته و اینها، نه!
من و شما آخرین چیزی که شاید از مسجد در ذهنمان بیاید گنبد است. من می گویم مسجد، میز پینگ پنگ یادم می آید، کلاس تکواندو یادم می آید. آبدار خانه اش یادم می آید. مسجد جایی است که ما زندگی کردیم. اما روشنفکران چون همیشه مانند توریست ها از کنار مسجد گذشته اند و فوقش مثلاً یک مجلس ختمی شرکت کرده اند، مسجد را محترم ولی توریستی می بینند. بخصوص مسجدِ بعد انقلاب را نمی بینند، خیلی جلو آمده باشند تا دوره صفویه را می بینند. این سرفصل ها را باید هم در سینمای دراماتیک مان، در سینمای داستانی مان جدی بگیریم.
در طول چهل سال گذشته چند هزار فیلم سینمایی ساخته شده است و ما صدها هزار قهرمان داشته ایم. ما فقط ۴۰۰ هزار پدر و مادر شهید داریم، یعنی ۴۰۰ هزار قهرمان داریم!
“قهرمان عینی”، که قهرمان به معنای واقعی کلمه هستند. و از این ۴۰۰ هزار، پنج تایشان در این ۴۰ سال ساخته نشده است. نمی بینیم پدر و مادر شهدا قهرمان ۴ تا فیلم بوده باشند، اگر هم ساخته اند باز با آن زاویه که این ها آدم های پشیمان، آدم های مهجوری هستند، ساخته اند. بگذریم!
“جنگ روایت ها” به سبک صدا و سیما
غیر از سرفصل های فراموش شده در داشته های انقلاب و جامعه دینی و انقلابی ایرانِ بحث دیگر در اینجا دوباره، جنگ روایت هاست. یعنی صدا و سیمای جمهوری اسلامی هم بعد از ۴۰ سال که می خواهد مثلاً ناپرهیزی کند و اجازه بدهد که یک خانواده ی شهید در یک سریالِ داستانی به رسمیت شناخته شده و تصویر بشوند، دوباره با فلان فیلمساز عزیزی که هیچ ادعایی هم ندارد، نه ادعای دین داری دارد، نه ادعای انقلابی گری دارد، “گرگ و میش” می سازند و او هم ایدئولوژی خودش را می سازد. بعد ۴۰ سال یک خانواده شهید بازنمایی شده، چه تصویری از آن می بینیم؟ جنگ روایت ها! بعد دختر و پسر بنده و شما نشسته اند پای تلوزیون و این فیلم را نگاه می کنند، چه تصویری از خانواده شهید به این ها منتقل می شود؟
ما که با شهدا زندگی کردیم، باید بنشینیم اینجا تماشا کنیم که مدیریت صدا و سیمای جمهوری اسلامی تصمیم گرفته است که چنین تصویری از خانواده شهید بدهد.
مقصد اصلی مایکل هاشمیان ها
در همین سریال بوی باران چون خیلی اذیتم کرده، عیب ندارد به خودم اجازه می دهم با این تعابیر از آن نام ببرم. سریال پوچ و اعصاب خرد کن بوی باران! آدم می ماند این حجم از نفرت، این حجم از قساوت، به قول یکی از دوستان می گفت آدم با دیدن این سریال از ایرانی بودن خودش شرم می کند. ۱۵ میلیارد تومان رسانه ملی سفارش می دهد یک چنین چیزی بسازید در اوج جنگ نرم، تا من این را فرو کنم در ذهن ملتم. یک تصویر کثیف، سیاه، لجن از جامعه ی ایرانی. بعد هم اگر به آن ها چیزی بگویی، می گویند: ما داریم موضوعات روز را می گوییم، پولشویی را می گوییم. پولشویی را صد جور می شود گفت.
چرا طوری بگوییم که سی آی اِی هم بپسندد، موساد هم بپسندد، سلطنت طلب هم بپسندد؟! با این دروغ که آقا نیرو نیست، نویسنده نیست، کارگردان نیست. خب اگر نیست گاندو را چه کسی ساخته است؟ گاندو را که همان آدم های معمول صدا و سیمایی ساخته اند. آقای آرش قادری، مگر حزب اللهی هست مثلاً؟ ولی سیاست درستی، راهبرد درستی، در بیرون صداسیما وجود داشته و هنرمند هم ظرفیتش در خدمت یک امر ملی قرار گرفته است.
اگر گاندو جریان نفوذ را در دولت نشان داده، بوی باران جریان نفوذ را در صدا و سیما نشان می دهد. آقای رسانه ملی که داری دولت را نقد می کنی که نفوذ تا کجایت رسیده، بوی باران را ببین تا بفهمی جریان نفود تا کجای خودت رسوخ کرده است!
بهترین هنرپیشه ها و توانمندترین عوامل فنی ات را بسیج می کنی و خط می دهی که خانواده های ایرانی را هرشب با خیال راحت با یک سری اراجیف و توهمات سادیستی بمباران کنند. همه اینها را با حمایت آهنین مدیریت صداوسیما و پشتیبانان رفیق باز و انحصارطلبی که در بعضی جاهای مهم نظام دارند و کم کم بعد از بیست سال وقت نهی کردن علنی شان از منکر رسیده است، انجام می دهند و اینها باید بدانند که سکوت در برابر باندبازی های مفسده انگیز شان حدی خواهد داشت و قطعا مصلحت آن ها به مصلحت انقلاب ترجیح داده نخواهد شد.
می دانید بعضی از عوامل این سریال، سال ها پیش به اتهام توهین به معصومین تا معرض محکومیت به اعدام هم رفتند ولی مدیریت مدبر و مدعی رسانه ملی اینها را می برد در حساس ترین جایگاه های مدیریتی صداوسیما می نشاند و دستشان را باز می گذارد که هر بلایی خواستند بر سر خانواده های بی پناه ایرانی بیاورند.
بله جریان نفود جدی است اما مقصد اصلی مایکل هاشمیان ها شاید قبل از هر نقطه دیگری، رسانه ملی جمهوری اسلامی است. رسانه ای که رفیق بازی و باندبازی و انحصارطلبی در عالی ترین سطوحش باعث فساد و میدان پیدا کردن عناصر ضد ملی و ضدمردمی و ضدانقلابی در بعضی از مهم ترین بخشهایش شده است.
لزوم توجه به نگاه راهبردی در کنار ارتقا فنی
جنگ روایت ها جدی ست، و از این طرف البته رویش جبهه انقلاب هم خیلی جدی است. وبحمدالله والمنه خوشبختانه در هر استانی آدم می رود، می بیند بچه های زیادی، استعداد های خوبی کم کم دارند تجربه هم پیدا می کنند، بحث های فنی و بحث های حرفه ای برایشان مهم است، رشد دارند می کنند. این رشد را آدم به وضوح دارد می بیند.
ولی رشد فنی کفایت نمی کند، بچه های جبهه انقلاب باید نگاه راهبردی داشته باشند، باید خلأها را رصد کنند. یک دفعه برنگردند ببینند ده سال است در یک حوزه ای خیلی خوب کار کرده اند، اما حوزه های دیگری، موضوعات مهمی از ذهن این ها دور مانده و یک خلأ جدی پیش آورده است.
اگر تشکیلات و انجمن و امثال این ها درست می کنیم، به نظرم در عین اینکه بحث های فنی بچه ها را رصد می کند تا تدوین یاد بگیرند، فیلمنامه نوشتن یاد بگیرند، کارگردانی بهتری انجام بدهند و فنون جزئی سینما را بدانند؛ در کنارش باید یک نگاه راهبردی، یک نگاه تئوریک داشته باشند. همان گونه که آوینی داشت. یک دلیل عمده موفقیت آوینی این بود که اول اندیشمند بود، استراتژیست بود و بعد آدم حرفه ای رسانه و هنر بود و چون انتخاب های راهبردی اش درست بود، قابلیت های فنی اش هم در جای درستی نشست و تاریخ ساز و ماندگار شد.
امیدوار هستم که این انجمن به یک الگویی تبدیل بشود و راهش هم همین تضلع است. یعنی صرفاً به بحث های فنی اکتفا نکند.
ما در مشهد هستیم؛ مشهد خامنه ای، مشهد شریعتی، مشهد حکیمی، مشهد رحیم پور. و حتماً زمینه و بستر خوبی برای این که بین حلقه هنر و حلقه ی اندیشه و آرمان ارتباطات جدی تر برقرار شود، وجود دارد. انشاالله یک “مکتب مشهد”ی شکل بگیرد و ببینیم فیلمسازانی که از مشهد برمی آیند، اندیشه و هنر و رسانه را درست در کنار هم بنشانند و از ظرفیت های هم استفاده کنند.
والسلام علیکم و رحمه الله