«دستور زبان» رئیس جمهور برای ادبیات پس از توافق: دیگر هر حرفی نزنید!

روزنامه جوان نوشت: رئیس جمهور دیروز در همایش استانداران اعلام کرد: «نباید فکر کنیم پس از حصول توافق می توانیم هر طور که بخواهیم حرف بزنیم.» اگرچه معلوم نیست دغدغه روحانی کدام حرف و از سوی کیست و چه عوارضی از حرف زدن به وجود می آید، اما واقعاً شنیدن این «باور» و این «تزلزل» در ایران اسلامی باورکردنی نیست. قبل از توافق تا مرز اینکه «آب خوردن ما به توافق بستگی دارد» پیش رفتیم و اکنون که توافق بین زمین و آسمان رهاست، رئیس جمهور از «حرف زدن» نگران است. سؤال این است که مگر حرف انقلاب اسلامی قبل و بعد از توافق متفاوت می شود؟! مگر قرار است غیر از آنچه در برجام تعهد کرده ایم به چیز دیگری هم پایبند باشیم؟! اگر دولت، حرف، قول یا وعده ای به آن طرف داده است، باید در داخل هم بگوید تا اگر احیاناً مسئولان خبر ندارند، در جریان قرار گیرند و مواضع مسئولان متناقض جلوه ننماید. با این نگرانی رئیس جمهور قطعاً اوضاع خیلی سخت خواهد شد، چرا که وابسته ترین کشورها و ملت ها هم در حرف زدن دغدغه ای ندارند. حال اگر استقلال ما تا حد «حرف زدن» هم مخدوش می شود چه باید کرد؟! رئیس جمهور در همین مراسم به تیم قبلی مذاکره کننده هسته ای اشاره می کند که «می رفتند و بیانیه می خواندند و می آمدند و تأثیری نداشت.» روی دیگر سکه این است که تیم قبل می رفته و حرف می زده و تأثیر نداشته است. اگر حرف زدن هیچ تأثیری ندارد و طرف روی حرف حساب نمی کند و صرفاً به عمل ما نگاه می کند، چرا از حرف زدن نگران هستیم؟! وزیر صنعت می گوید فرانسوی ها اعلام کرده اند تا خودروی ما را نپذیرید، از چیز های دیگری مثل هواپیما و صنایع پیشرفته خبری نیست (نقل به مضمون). امریکایی ها نیز تاکنون غیر از مک دونالدشان اعلام آمادگی دیگری نداشته اند، پس رئیس جمهور نگران کدام حرف از طرف چه کسی است؟! آیا حرف زدن، توافق را به هم می ریزد یا روابط عاطفی و غیررسمی دو طرف را ؟ واقعاً از کسی که امام را درک کرده است که می فرمود: «سرانجام چنگ و دندان ابرقدرت را خرد خواهیم کرد، یا پیروز می شویم یا شهید می شویم که در مکتب ما هر دو پیروزی است»، این سخنان باورکردنی است؟! باید سخن در تراز ملتی باشد که سختی ها را تحمل کرده است تا مطالباتش در حد دهان باز کردن به سوی غرب برای شکم جلوه نکند. اگر این صحبت های رئیس جمهور را در کنار صحبت های دیگر ایشان (در همین نشست) درباره شورای نگهبان قرار دهیم، می توان چنین قضاوت کرد که آرامش کشور برای جریان حاکم سودآور نیست و دوقطبی هایی که مشاور رئیس جمهور در جلسات محفلی از آن سخن می گوید، در غیاب کارآمدی، لازم و ضروری است! اگر رئیس جمهور محترم معتقد است مذاکرات عزتمندانه بوده است، باید پس از مذاکرات هم مسیر کشور و انقلاب در همه زمینه ها عزتمندانه باشد. غربی ها در فحاشی به پیامبر ما هم به «آزادی بیان» پناه می برند ولی ما باید به خاطر یک توافق نیم بند «حرف» خود را بخوریم و بترسیم؟! امام در ماجرای فراخوان سفرای اروپایی پس از صدور حکم سلمان رشدی چه مواضعی داشتند؟ فرمودند «گمان کردید تا اسم بازار مشترک (اتحادیه اروپای فعلی) را می آورید ما درجا می زنیم و از کنار اعتقادات خود می گذریم.» مسئولان ما باید پیرو امامی باشند که از تهران برای لندن حکم اعدام صادر می کرد و در عین حال می فرمود «من خوف از آن دارم که تحلیلگران امروز ۱۰ سال دیگر بر کرسی قضاوت بنشینند و بگویند صدور فتوای اسلامی اعدام یک مرتد، خلاف عرف حاکم بر دیپلماسی جهان بوده است» و بعد از امام این پیشگویی محقق شد. اکنون کار به کجا رسیده است که پس از امام رئیس جمهورمان از «حرف زدن» هم نگران است اما امام در اوج جنگ از فراخوان سفرای اروپایی و تحریم باکی نداشت و ملت ایران را فرزندان رمضان می دانست. «انقلاب اسلامی» ان شاءالله کجی های «جمهوری اسلامی» را صاف خواهد کرد و نظام جمهوری اسلامی و دولت ایران را در تراز انقلاب اسلامی قرار خواهد داد. این هم بگذرد.