دوران بزن و دررو تمام شده است
علی اکبری درحالی که مذاکرات ایران و ۵+۱ برای رسیدن به توافق برجام برای یک هفته دیگر تمدید شده است و به عبارتی در وقت اضافه مذاکرات به سر می بریم روز چهارشنبه ۱۰ تیرماه ۱۳۹۴ خبرنگاری از وزیر دفاع امریکا در خصوص مواضع پیشین پنتاگون در قبال برنامه هسته ای ایران و به خصوص گفته های مقامات وقت وزارت دفاع آمریکا در سال ۱۳۸۸ مبنی بر حمله به تأسیسات هسته ای ایران سؤال کرد: آیا حالا که در حال گفت وگو با ایران هستید، هنوز هم همان مواضع را دارید؟ کارتر پاسخ داد: «هنوز ابزار اقدام نظامی علیه تأسیسات هسته ای ایران را به دستور باراک اوباما حفظ کرده ایم. البته جان کری هم در حال مذاکره است ولی می دانیم که توافق نکردن بهتر از امضای توافق بد است» کارتر افزود: «هنوز گزینه نظامی را روی میز نگه داشته ایم و می دانیم که حمله به تأسیسات هسته ای ایران، باعث به عقب رانده شدن برنامه هسته ای ایران می شود ولی ایران خواهد توانست این تأسیسات را بازسازی کند.» ژنرال دمپسی رییس ستاد مشترک آمریکا نیز در ادامه و در تأیید سخنان مافوق خود گفت: «همیشه گزینه نظامی را حفظ می کنیم.» طرف آمریکایی به خوبی واقف است که نیاز آمریکا به این مذاکرات اگر بیش از ایران باشد، کمتر از ایران نیست، بنابراین عدم وصول به توافق بیش از آنکه به ضرر ایران باشد، منافع امریکا را تهدید خواهد کرد لاجرم ایران اسلامی اصراری به توافق به هر قیمتی ندارد و تلاش دارد که به یک توافق خوب دست یابد و چنانچه به دلیل زیاده خواهی طرف غربی، توافق حاصل نشود گزینه های پیش روی ایران بسیار بیشتر از طرف آمریکایی خواهد بود. این مسئله نه یک شعار تبلیغاتی بلکه واقعیتی است که حتی رییس جمهور آمریکا نیز به آن اذعان دارد. اوباما در برابر مخالفت و انتقادات داخلی در خصوص استفاده از مذاکرات به جای ادامه سیاست تحریم و یا تهدید نظامی، گزینه مذاکره با ایران را مطلوب ترین انتخاب آمریکا اعلام کرده و اعلام داشته بود که ادامه تحریم ها برای امریکا و غرب ناممکن و باعث فروریختن تحریم ها می گردید و در خصوص تهاجم نظامی، گزینه تهدید سوریه و حتی اعلام ساعت «سین» و سپس عقب نشینی از این اقدام که درواقع حکایت از ناتوانی آمریکا در ائتلاف سازی علیه سوریه بود؛ نشان داد آمریکا از اقدام نظامی عاجز است و حال آنکه وضعیت سوریه اصولاً قابل مقایسه با وضعیت ایران با این سطح از آمادگی و بنیه دفاعی و نظامی، شرایط جمعیتی، وضعیتی ژئوپلیتیکی و… نیست. با این تفاسیر، سخن وزیر دفاع آمریکا بیش از آنکه باعث ترس و رعب طرف ایرانی شود، باعث خواهد در صورت عدم نیل به توافق نهایی، دلایل افراد بی طرف برای یافتن مقصر، بیش از آنکه به سمت ایران سوق پیدا کند، طرف آمریکایی را عامل شکست مذاکرات بداند. آنچه ذکر شد یک سوی ماجرا است اما از سوی دیگر باید به این مقام آمریکایی متذکر شد که دوران بزن و دررو تمام شده است. آمریکا اگر جرئت و قدرت استفاده از توان نظامی را داشت، با التماس و فرستادن واسطه، از ایران خواهش و تمنا نمی کرد که به میز مذاکره قدم بگذارد. طرف آمریکایی بیش از هر کس دیگر از تهی بودن این تهدیدات آگاهی دارد و می داند این لفاظی ها هیچ گاه قدرت اجرایی شدن نخواهد داشت. بااین حال اگر طرف آمریکایی با اشتباه محاسباتی، برای استفاده از گزینه نظامی گام بردارد، خود را در معرکه ای وارد کرده که خروج از آن غیرممکن خواهد بود. نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران و مقامات نظامی کشورمان بارها پاسخ تهدیدات نظامی طرف آمریکایی را داده اند و به نظر می رسد دیگر دلیلی برای تکرار آنچه قبلاً به طور رسمی اعلام کرده اند نمی بینند و تنها آماده اند که اگر لازم شد، گفته های خود را در میدان عمل به طرف آمریکایی اثبات نمایند.