رهبر معظم انقلاب در دیدار پر شور هزاران نفر از مردم قم:ایمان بدون بصیرت و استقامت به بیراهه کشیده می شود/در مذاکرات دشمنی آمریکایی ها با ایران و با اسلام و مسلمین آشکار شد/چشم به بیرون نباید دوخت

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی جبهه پایداری انقلاب اسلامی متن این سخنان در زیر آمده است: بسم الله الرّحمن الرّحیم خوشامد عرض میکنیم به همه ی شما برادران و خواهران عزیز، علمای اعلام، فضلای محترم، جوانان پرشور و مؤمن و عموم طبقات مردم قم که به شهادت حوادث تاریخ در دوران معاصر، برجستگی خودشان را و آمیخته ی شور و شعور خودشان را و شجاعت و مجاهدت خودشان را در حوادث عظیم و تعیین کننده ی این سالها نشان دادند. اگرچه به دلایل گوناگون روز نوزدهم دی یک روز برجسته و بی نظیر است، ولی بدون شک برجستگی عمل و اقدام مردم عزیز قم به روز نوزده دی منحصر نمیشود. در دوران بعد از انقلاب، در حوادث گوناگون، در دوران جنگ تحمیلی، در حوادث مهم و تعیین کننده ای که در طول این چند دهه اتّفاق افتاده است، همیشه وقتی جایگاه شما مردم قم را مورد ملاحظه قرار میدهیم، یک جایگاه برجسته و ممتاز می بینیم. و خدا را شکر که این چنین است و همینها موجب شده است که قم به عنوان مرکز روحانیّت شیعه و اسلام، امروز نماد عظمت جمهوری اسلامی باشد. آن کسانی که بر روی مسائل مربوط به کشور ما و نظام جمهوری اسلامی فکر میکنند، مطالعه میکنند، کار میکنند – چه دشمنان ما، چه دوستان ما – یکی از نقاط مهمّ تمرکز آنها شهر قم و حوزه ی علمیّه ی قم و مردم قم و حوادث قم است. امیدواریم خداوند متعال همچنان که تا امروز شما عزیزان را، شما مردم رشید و فعّال و اهل عمل را توفیق داده و کمک کرده است، در آینده هم – که مسلّماً کشور ما در چشم انداز آینده نیازمند به اراده های قوی، عزمهای راسخ و قدمهای پویا است – مشمول کمک خود و هدایت خود قرار دهد. درباره ی روز نوزدهم دی، سی و چند سال است که گویندگان مختلف و متفکّران و اهل سخن و اهل نظر و تأمّل دارند حرف میزنند؛ از ابعاد مختلف این حادثه را مورد ملاحظه قرار داده اند، تحلیل کرده اند، توصیف کرده اند، نقش و تأثیر آن را بیان کرده اند؛ در عین حال به گمان این حقیر، هنوز مسئله ی مهمّ حادثه ی نوزدهم دی درخور تأمّل و تدقیق است؛ ابعادی در این حادثه وجود دارد که قابل بازگو کردن و درس گرفتن است؛ یکی از این ابعاد این است که حادثه ی نوزده [دیِ ] قم، مظهر و نماد این آیه ی شریفه است: فَانتَقَمنا مِنَ الذینَ اَجرَموا وَ کانَ حَقًّا عَلَینا نَصرُ المُؤمِنین؛(۱) در آیه ی قرآن، در سوره ی مبارکه ی روم، به تعبیر خداوند متعال نصرت مؤمنین حقّی است بر عهده ی خداوند؛ چند جا در قرآن کریم این تعبیر به کار رفته است – [مثل ] عَلَیهِ حَقًّا فِی التَّوراهِ وَ الاِنجیلِ وَ القُرءان،(۲) و موارد دیگری – و یکی اینجا است که میفرماید این حقّی است بر عهده ی ما یعنی بر عهده ی ذات اقدس پروردگار عالَم که مؤمنین را نصرت بدهیم. خب، این در چه شرایطی است؟ در چه شرایطی گفته اند که مؤمنین نصرت پیدا میکنند؟ این در آن شرایطی است که هیچ روزنه ی امیدی به حسب ظاهر وجود ندارد. ملاحظه کنید همین آیات را؛ آن وقتی است که دشمنِ جبهه ی ایمان با قدرت ظاهری و با سرپنجه های قوی در مقابل مؤمنین ایستاده است؛ یک مبارزه ی جبهه ایِ عظیمی به وجود آمده است؛ در یک چنین شرایطی میفرماید: وَ کانَ حَقًّا عَلَینا نَصرُ المُؤمِنین. آن روزی که جوانهای قم از طلبه و غیرطلبه و اقشار گوناگون و مردم مؤمن آمدند در کوچه و خیابان قم و به دفاع از امام، به دفاع از حقیقت، به دفاع از پرچم برافراشته ی مبارزه ی علیه طاغوت و در مقابل گلوله های مزدوران رژیم طاغوت قرار گرفتند و خونشان روی آسفالتهای خیابان ریخته شد، هیچ کس از آن مردم و از حول وحوش آن مردم هرگز گمان نمیکرد که این حادثه چه اثری خواهد گذاشت. احساس تکلیف کردند، نیروی خودشان را و آنچه داشتند روی دست گرفتند، آمدند میدان. [مردم قم] فکر میکردند که نوزده دی منشأ این تحوّل عظیمِ زنجیره ی مبارزات و اعتراضات بشود و منتهی بشود به خیزش بزرگ عمومی مردم و کار را تمام کند؟ مردم قم فکر میکردند کاری که دارند میکنند این قدر برکت داشته باشد؟ فکر نمیکردند؛ امّا: وَ کانَ حَقًّا عَلَینا نَصرُ المُؤمِنین. عامل پیروزی این است که یک جماعتی – در یک مقیاس بزرگ، یک ملّتی – ایمان درستی داشته باشد، و این ایمان راسخ باشد، و این ایمان با بصیرت همراه باشد، و این ایمان و بصیرت با عمل و اقدام همراه باشد؛ اینها وقتی روی هم گذاشته شد، نصرت قطعی است. آنجایی که شما می بینید مؤمنینی هستند و نصرت پیدا نمیکنند، به خاطر این است که یا ایمان ضعیف است، یا ایمان غلط است – ایمان به چیزی است که نباید به آن مؤمن بود – یا ایمان همراه با بصیرت نسبت به مسائل جهان و مسائل حول وحوش خودشان نیست. نداشتن بصیرت مثل نداشتن چشم است؛ راه را انسان نمیبیند. بله، عزم هم دارید، اراده هم دارید، امّا نمیدانید کجا باید بروید. ما که این همه در باب قضیّه ی حوادث نُه دی روی بصیرت تکیه کردیم و بعضی ها خوششان نیامد، به خاطر این است؛ اگر بصیرت نبود، همان ایمان ممکن است انسان را به بیراهه بکشاند. کسی که علم ندارد، بصیرت درست ندارد به آنچه پیرامون او دارد میگذرد، گاهی اوقات میشود که راه را عوضی طی میکند؛ همه ی نیروی او نه فقط هدر میرود، بلکه به کج راهه او را میرساند و میکشاند؛ پس بصیرت لازم است. عمل صالح بر اساس ایمان، ایمان راسخ و ایمان درست، ایمان همراه با بصیرت، و تداوم و استقامت، اگر چنانچه بود، پیروزی قطعی است. اینهایی که پیروز نمیشوند، یکی از اینها را ندارند: یا ایمان نیست، یا ایمانِ درست نیست، یا استقامت نیست، یا بصیرت نیست؛ در نیمه راه بار را بر زمین گذاشتن است؛ طبعاً به نتیجه نمیرسند. ملّت ایران این شرایط را فراهم کرد؛ ایمان او درست بود، چون راهنمای او راهنمای صادقی بود، راهنمای ماهر و خبیری بود؛ یک فقیه آگاه به مسائل جهان، و بریده ی از مطامع و منافع مادّی شخصی، و آگاه به کتاب و سنّت؛ راه را به مردم نشان میداد، مردم هم با بصیرت حرکت کردند؛ فهمیدند که چه کار باید بکنند؛ آن کار را انجام دادند، وَ کانَ حَقًّا عَلَینا نَصرُ المُؤمِنینَ؛ حالا هم همین جور است. آنچه برای ما مهم است این است که ما در رفتار خودمان، در گذشته ی خودمان تأمّل کنیم و از ضعفهای خودمان و از قوّتهای خودمان درس بگیریم؛ امروز هم همین است. کسی توهّم نکند که آن کسانی که در مقابل انقلاب اسلامی با همه ی قوا ایستاده بودند، امروز منصرف شده اند؛ نه، امروز هم ایستاده اند؛ منتها هر دشمنی اگر چنانچه ناچار شد، عقب نشینی میکند؛ اگر مجبورشان کردید و وادارشان کردید به عقب نشینی، ناچار عقب نشینی میکنند؛ امّا از دشمنی منصرف نمیشوند؛ امروز مسئله در دنیا این است. دشمن را باید شناخت، جبهه ی دشمن را باید شناخت، لبخند دشمن را نباید جدّی گرفت، نباید فریفته ی آن شد، هدف را نباید فراموش کرد؛ هدف جمهوری اسلامی عبارت است از رسیدن به آرمانهای اسلام، یعنی سعادت مادّی و معنوی بشر، یعنی پیشرفت در امور زندگی مادّی و معنوی. این هدف را نباید فراموش کرد، باید دنبال کرد و باید یقین داشت که با ایمان راسخ، با ادامه ی راه، با بصیرت در امور پیرامونی و مسائل جاری، با بصیرت نسبت به دشمن و بصیرت نسبت به میدان عمل و جبهه ی مبارزه، پیروزی قطعی است؛ این را بایست توجّه داشت. اینکه بنده مکرّر عرض میکنم افق دید نظام جمهوری اسلامی، افق روشنی است، به خاطر این است؛ چون بحمدالله مردم ما، جوانان ما، مرد و زن ما، هم دارای ایمانند، هم دارای بصیرتند، هم دشمن را می شناسند، هم اهل کار و اهل عمل و اهل ابتکارند. در کدام مسئله جوانان ما وارد شدند که نتوانند آن مسئله را حل کنند؟ هر جا در این کشور زیرساختِ آماده ای بود، ما توانستیم پیش برویم؛ این به برکت همان استعداد و توانی است که خدای متعال در این ملّت مؤمن قرار داده است؛ طبیعت کار همین است، باید هم پیش برویم؛ در زمینه ی علمی، در زمینه ی اجتماعی، در زمینه ی سازندگی، در زمینه ی سیاست، در زمینه های گوناگون، هر جا اعتماد کردیم [پیش رفتیم ]. امروز هم همین است؛ بنده توصیّه ام همیشه به مسئولین محترم این است که برای رفع مشکلات کشور به نیروی درونی این کشور توجّه کنند؛ چشم به بیرون نباید دوخت؛ البتّه مسائل بیرون را باید حل کرد، در این شکّی نیست؛ یک ملّت فعّال، یک دولت فعّال، [یک ] حکومت فعّال، در همه ی زمینه ها فعّال است؛ در مسائل بین المللی، در مسائل منطقه ای، در مسائل دیپلماسی این فعّالیتها لازم است؛ منتها امید ما بایستی به پشتیبانی و کمک الهی و به نیروی داخلی ملّت و کشور باشد؛ این است که کشور را بیمه میکند. امروز شما ملاحظه میکنید دشمنان ما – که البتّه همیشه ملّت ایران را بد شناختند و نشناختند، همیشه دچار این اشتباه بودند، الان هم همین اشتباه را دارند میکنند؛ ملّت ما را نمیشناسند، کشور ما را نمیشناسند – خیال میکنند که به خاطر فشار تحریم و محاصره ی اقتصادی، ملّت دستهایش را در مقابل آنها بالا برده و تسلیم شده؛ نه آقا، اشتباه میکنید. این ملّت، ملّتی که دستهایش را به علامت تسلیم بالا ببرد نیست. در شرایطی سخت تر از این [هم ]، این ملّت تسلیم نشده است. یک نمونه ی واضحِ روشن غیرقابل انکار هشت سال جنگ تحمیلی است؛ شوخی است؟ هشت سال! همه ی قدرتهای بزرگ جهانی به یک مجرمی کمک کنند که علیه کشور و ملّت کار بکند و این ملّت بر همه ی آنها فائق بیاید؛ این کار کوچکی است؟ این چیز کمی است؟ آنجا هم «وَ کانَ حقًّا عَلَینا نَصرُ المُؤمِنین» بود، آنجا هم همین عزم راسخ، تصمیم قاطع، آوردن موجودیِ خداداده به میدان عمل و صحنه ی عمل، گره ها را یکی یکی باز کرد. ما روز اوّل جنگمان با یک سال بعد،با دو سال بعد، با سه سال بعد مگر یکی بود؟ پی در پی گشایشها به وجود آمد، همه ی دنیا دیدند که آمریکا، شورویِ آن روز، اروپا، ناتو، انگلیس، دیگران از رژیم بعثی حمایت کردند، از صدّامِ مجرم حمایت کردند، بلکه او بتواند تجاوزی ماندگار به کشور عزیز ما داشته باشد؛ و او ناکام بعد از هشت سال، بدون اینکه بتواند یک وجب به خواسته ی خودش نزدیک بشود، با آن همه خسارت و با آن همه کشته و با آن همه بی آبرویی بین المللی مجبور به عقب نشینی شد. امروز هم همین است؛ امروز هم مقابله ی با دشمنی های دشمن و رفع همه ی این گرفتاری ها، با ایستادگی ملّت، با تکیه بر توانایی های درونی کشور، با اعتماد به خدایی که دلها را این جور آماده کرده است و به این جهت هدایت کرده است، ممکن است. البتّه وقتی دشمن نگاه کرد، دید یک ملّتی عازم است، ایستاده است، تصمیم دارد کار خودش را پیش ببرد، آن دشمن ناچار به عقب نشینی میشود؛ همین هم هست. این اشتباه آنها را ملّت ایران به هم خواهند زد؛ اینکه خیال میکنند، میگویند ما تحریم کردیم، ایران مجبور شد بیاید پای میز مذاکره، نه، [این طور نیست ]. ما قبلاً هم اعلان کردیم، قبل از این حرفها هم ما گفتیم [که ] نظام جمهوری اسلامی درباره ی موضوعات خاصّی که مصلحت بداند، با این شیطان برای رفع شرّ او و برای حلّ مشکل، مذاکره میکند؛ معنای این آن نیست که این ملّت مستأصل شده است، ابداً. یکی از برکات همین مذاکرات اخیر این بود که دشمنی آمریکایی ها و مسئولین دولت ایالات متّحده ی آمریکا با ایران و ایرانی، با اسلام و مسلمین آشکار شد، برای همه مدلّل شد، همه این را فهمیدند. میشنوید لحنهای اینها را، حرفهای اینها را؛ آنجایی که اقدام نمیکنند، میگویند نمیتوانیم – راست میگویند، نمیتوانند – و اگر میتوانستیم تاروپود صنعت هسته ای ایران را بکلّی از هم جدا کنیم، میکردیم، امّا نمیتوانیم. بله، البتّه نمیتوانند. چرا نمیتوانند؟ چون این ملّت اراده کرد که در این مسئله و در همه ی مسائل خود روی پای خودش بایستد و ایستادگی کند، ابتکار خودش را به میدان بیاورد؛ و آورد؛ [بنابراین ] دشمن نمیتواند کاری بکند؛ در همه ی مسائل همین جور است. دشمنی آنها روشن شد، ناتوانی آنها هم روشن شد، حالا به این در و آن در میزنند. شخصیّت های سیاسی شان، مطبوعاتشان، محافل سیاسی شان کینه های درونی خودشان را، کینه های قدیمی خودشان را که در طول این سی سال مکرّر با تعبیرات گوناگون نشان داده اند، باز آنها را نشان میدهند: مسئله ی حقوق بشر، مسئله ی اسلام، مسئله ی پایبندی به موازین دینی؛ اینها حرفهایی است که آنها امروز دارند متعرّض میشوند. بنده عرض میکنم هر کس دیگری [هم ] درباره ی حقوق بشر حرف بزند، آمریکایی ها حق ندارند درباره ی حقوق بشر حرف بزنند؛ [چون ] دولت آمریکا بزرگ ترین نقض کننده ی حقوق بشر در دنیا است؛ نه [فقط] دیروز، [بلکه] همین امروز، همین حالا؛ اینها کسانی هستند که رژیم غاصب صهیونیستی به پشتوانه ی اینها و پشت گرمی اینها است که دارد این همه شرارت در این منطقه میکند. فلسطین در چه وضعی است؟ فلسطینی ها در چه وضعند؟ غزّه در چه حالی است؟ احوال مردم غزّه را مردم دنیا نمیدانند؟ بیمارِ محتاج درمان اضطراری در آن قطعه ی مظلومِ زمین، روی زمین مانده است، داروهای ابتدایی در اختیار او قرار نمیگیرد! چرا؟ چون آمریکا پشت سر رژیم صهیونیستی غاصب است. یک کشوری را، یک مردم مظلومی را از اطراف محاصره کنند، راهی به بیرون نداشته باشند، هیچ امکانی نداشته باشند، مریضشان هم روی زمین میماند، گرسنه شان هم گرسنه میماند، اوّلیّات زندگی هم از آنها دریغ داشته میشود؛ اینها ظلم نیست؟ اینها تخلّف از حقوق بشر نیست؟ آن وقت اینها شرم نمیکنند اسم حقوق بشر بر زبان می آورند؟ این آقا اوّلی که میخواست بیاید، در تبلیغات انتخاباتی پنج شش سال قبل، یکی از وعده هایی که به مردم آمریکا داد، این بود که زندان گوانتانامو را تعطیل میکند؛ [الان] شش هفت سال گذشته، آیا زندان گوانتانامو تعطیل شد؟ اینها این جوری اند. ظلم به مردم، حمله ی به مردم، [آوردن] هواپیماهای بی سر نشین در افغانستان و پاکستان، کشتار مردم بی گناه، هزاران گونه جنایت علیه غیر نظامیان در مناطق مختلف، و شیوه های جنایت ناشناخته – که حالا خیلی از جنایات اینها شیوه هایی است که برای مردم دنیا ناشناخته است، بعدها معلوم خواهد شد – آن وقت اینها اسم حقوق بشر را می آورند؟ ما مدّعی نظام ایالات متّحده ی آمریکا و بسیاری از دولتهای غربی هستیم، به خاطر نقض حقوق بشری که آنها انجام میدهند. ما مدّعی هستیم، ما از آنها سؤال میکنیم، ما گریبان آنها را میگیریم در پیشگاه دادگاه افکار عمومی دنیا؛ و آنها جوابی ندارند. ملّت ایران اگر بخواهد از مشکلات مادّی و معنوی خود – مشکلات اخلاقی، مشکلات اقتصادی – رهایی پیدا کند، باید به خود، به فکر خود، به اراده ی خود، به ایمان خود، به جوانهای خود، به شخصیّت های خود تکیه کند و علاج کار را از خدای متعال بداند. و بدانید برادران عزیز، خواهران عزیز، قمی های عزیز، همه ی ملّت ایران! ملّت ایران نشان داده است که با تکیه ی به خدای متعال از همه ی این موانع عبور خواهد کرد و به هدف خواهد رسید. رحمت خدای متعال بر امام بزرگوار ما که از قم برخاست و این راه را جلوی پای ما و جلوی پای ملّت ایران گذاشت؛ و با همّت خود، با ایمان خود، با استقامت خود، با توکّل خود به خدا این راه را ادامه داد، ما را پیش برد؛ و ما همه، در دل، در زبان، در عمل، ان شاءالله متعهّد هستیم این راه را تا پایان ادامه بدهیم؛ و رحمت خدا بر شهدای عزیز دوران انقلاب و دوران جنگ تحمیلی تا امروز و شهدای عزیز قم و بر همه ی شما برادران و خواهران گرامی. والسّلام علیکم و رحمهالله و برکاته ۱) سوره ی روم، بخشی از آیه ی ۴۷ ۲) سوره ی توبه، بخشی از آیه ی ۱۱۱ انتهای پیام/