واشنگتن پست: آمریکا برای امتیاز دادن به ایران آماده می شود

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی جبهه پایداری و به نقل از فارس، با توجه به نزدیک شدن زمان برگزاری مذاکرات گروه ۱+۵ با ایران، “مایکل سینک” مدیر عامل موسسه سیاست خاور نزدیک واشنگتن که از سال ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۸ میلادی درباره موضوعات خاورمیانه در شورای امنیت ملی آمریکا فعالیت داشته است، در قالب گزارشی در روزنامه آمریکایی “واشنگتن پست” نوشت که با وجود قریب الوقوع بودن حمله نظامی اسرائیل، تحریم های آمریکا و اتحادیه اروپا علیه بانک مرکزی و صادرات نفتی تهران و تمام فشارهایی که روی نظام ایران است، این آمریکاست که به جای تهران خود را برای دادن دادن امتیاز آماده می کند و این امر شرایط را برای تباهی اهرم فشار بی سابقه واشنگتن فراهم می کند. در ادامه این گزارش با اشاره به درخواست توقف غنی سازی اورانیوم و تاکید به تعطیلی تاسیسات هسته ای فردو از سوی آمریکا و متحدان غربی واشنگتن در مذاکره آتی با ایران آمده است که به نظر می رسد که هدف از طرح چنین درخواست هایی جلوگیری از وقوع حمله نظامی قریب الوقوع به ایران و یا ممانعت از ورود ایران به منطقه ایمنی و یا فراتر رفتن پیشرفت های هسته ای ایران از مرحله ای باشد که دیگر حتی اقدام نظامی هم نتواند فعالیت های هسته ای آن را متوقف کند. سینک در ادامه گزارش خود مدعی شده است که (اتخاذ) چنین رویکردی (در قبال ایران) دو نقص بزرگ دارد؛ یک نقص آن این است که تمرکز محدود روی نگرانی های ناشی از اقدام نظامی اسرائیل علیه ایران یک اشتباه استراتژیک است و مذاکره کنندگان آمریکا باید به تهدید اساسی برنامه هسته ای ایران توجه کنند. در ادامه این گزارش با اشاره به اینکه احتمال دارد واشنگتن پیشنهاد تعهد به جلوگیری از تحریم های جدید علیه ایران و تسهیل تحریم های موجود را مطرح کند، آمده است: این اقدام در عین حال که به ایران فرصت می دهد تا از فشارهای ناامید کننده ای که در این روزها با آنها روبروست خلاص شود، انگیزه ای با ارزش تر برای این کشور خواهد بود و به فعالیت های غنی سازی اورانیوم با درصد غنای پائین مشروعیت ضمنی می دهد و این در حالیست که غنی سازی اورانیوم ایران از مدت ها باعث عصبانیت غرب بوده است؛ با این اقدام غرب نظام ایران به حفظ زیرساخت های هسته ای خود می پردازد و سایر فعالیت های هسته ای مانند تکمیل سانتریفیوژهای موجود و ساخت نمونه های جدید این سانتریفیوژها که وابستگی کمتری به قطعات وارداتی دارند را آغاز می کند؛ ایران می تواند به افزایش قابلیت های فنی خود بپردازد و برای ازسرگیری فعالیت های هسته ای خود با شتابی بیشتر آماده شود. دومین نقصی که در این گزارش به آن اشاره شده، این است که حتی اگر ایران با چنین درخواست های غرب و اروپا موافقت کند، وضعیت تا حد زیادی به همان مرحله ای باز می گردد که دولت اوباما اولین پیشنهاد سازش خود (مبنی بر خروج اورانیوم با درصد غنای پائین از ایران و تامین اورانیوم ۲۰ درصد برای رآکتور تهران) را در اکتبر سال ۲۰۰۹ میلادی مطرح کرد؛ تفاوتی که وجود دارد این است که از سال ۲۰۰۹ میلادی تاکنون ایران مقدار زیادی اورانیوم غنی شده انباشته و تحقیقات و پیشرفت های بیشتری درباره سانتریفیوژهای جدید و موشک های بالستیک عملی کرده است. در پایان این گزارش اینطور نتیجه گیری شده است: آمریکا باید به جای تمرکز محدود روی تعطیلی تاسیسات هسته ای فردو و تعلیق غنی سازی اورانیوم با درصد غنای بالای ایران روی تعلیق تمام فعالیت های غنی سازی اورانیوم ایران تاکید داشته باشد و اقداماتی را برای پرداختن به نگرانی های آژانس بین المللی انرژی اتمی درباره فعالیت های هسته ای ایران بردارد؛ آمریکا باید در مذاکره با ایران روی عقب نشینی ایران از انتقال اورانیوم غنی شده خود به خارج از کشور، تعطیلی تاسیسات فردو و توقف تولید سانتریفیوژهای پیشرفته تاکید کند و انجام اقداماتی کمتر از این موارد به معنای تباهی اهرم فشار با ارزش واشنگتن محسوب می شود.