بازخوانی بیانات مقام معظم رهبری در دیدار بسیجیان کرمانشاه؛ به مناسبت هفته مبارک بسیج

بسم اللَّه الرّحمن الرّحیم والحمد للَّه ربّ العالمین و الصّلاه و السّلام علی سیّدنا و نبیّنا ابی القاسم محمّد و علی ءاله الأطیبین الأطهرین المنتجبین سیّما بقیهاللَّه فی الأرضین . اگرچه از گذشته، هم از دور، هم از نزدیک، منطقه ی کرمانشاه و مردم کرمانشاه را تا حدود زیادی میشناختم، اما در این دو سه روز کوتاهی که خداوند توفیق داد با شما مردم عزیز در بخشهای مختلف ملاقات کردم و مطالعه کردم و رفتارها را دیدم، ارادتم به کرمانشاه و کرمانشاهی بیشتر شد. خدا را سپاسگزاریم که توفیق و هدایت خود را شامل این مردم باصفا، مؤمن، صادق، دارای مروت و فتوت و جوانمردی کرده و بحمداللَّه نسل جوان و رو به رشدِ این منطقه و این استان، همان خصوصیات مثبت و برجسته و ممتازی را که گذشتگان آنها از خلقیات اجتماعی برای آنها به ارث گذاشتند، حائز شده و مهمتر این که فکر انقلاب، جریان انقلاب، روحیه ی انقلابی، منطق انقلاب و سخن انقلاب در این استان زنده است. برنامه های امروز هم برنامه های خوبی بود. از برنامه ریزان محترم این جلسه هم تشکر میکنیم؛ هم سرود دسته جمعی شان، هم ورزش باستانی شان خوب بود. از جوانهائی که میل به ورزش دارند، آمادگی ورزش دارند، بجد میخواهیم که این احساس توانائی را در خودشان جدی کنند. مجموعه ی نسل حاضر ما در کنار پیشرفتهای معنوی، پیشرفتهای فکری و چیزهائی که انقلاب به ما هدیه داده است – که من اجمالاً عرض خواهم کرد – آمادگی های جسمانی خودشان را تأمین کنند. سلامت جسمی و توانائی جسمانی، برای مردانی که اهل معنا، اهل معنویت، اهل فکر و اهل اهداف والا هستند، چیز لازمی است و بسیار مفید و کمک کار آنهاست. امروز در این جلسه، مسئله و بحث بر سر سپاه و بسیج است. سپاه به عنوان یک نهاد، یک شاخه ی برآمده ی برومندی از ریشه ی این انقلاب و این نظام، و بسیج هم به عنوان یک حادثه ی بدیع و بی نظیر در مجموعه ی حوادث انقلاب، باید مورد توجه قرار بگیرد. یکی از چیزهائی که در هر حرکت عمومی و در هر نهضت لازم است، این است که بر اساس تفکرات و مبانی پایه ای این نهضت و این جریان، هم بایستی «واژه سازی» بشود، هم بایستی «نهادسازی» بشود. وقتی یک فکر جدید – مثل فکر حکومت اسلامی و نظام اسلامی و بیداری اسلامی – مطرح میشود، مفاهیم جدیدی را در جامعه القاء میکند؛ لذا این حرکت و این نهضت باید واژه های متناسب خودش را دارا باشد؛ اگر از واژه های بیگانه وام گرفت، فضا آشفته خواهد شد، مطلب ناگفته خواهد ماند. ما مردم سالاری را قبول داریم، آزادی را هم قبول داریم، اما لیبرال دموکراسی را قبول نداریم. با اینکه معنای لغوی «لیبرال دموکراسی»، همین آزادی و همین مردم سالاری است، اما واژه ی لیبرال دموکراسی در اصطلاح مردم عالم، در معرفت و شناخت مردم عالم، با یک مفاهیمی همراه است که ما از آن مفاهیم بیزاریم؛ نمیخواهیم آن اسم را بر روی مفهوم پاکیزه و سالم و صالح و خالصِ خودمان بگذاریم؛ لذا ما برای نظام مطلوب خودمان، اسم جدید میگذاریم؛ میگوئیم مردم سالاری اسلامی، یا جمهوری اسلامی؛ یعنی نام جدید انتخاب میکنیم. یا برای تقسیم درست ثروت و استفاده ی همگان از ثروتهای عمومی، که یکی از اهداف والا و اساسی اسلام است، از واژه ی «سوسیالیسم» استفاده نمیکنیم. با اینکه سوسیالیسم هم از لحاظ معنای لغوی ناظر به همین معناست، لیکن با یک مفاهیم دیگری همراه است که ما از آن مفاهیم بیزاریم؛ با یک واقعیتهائی در تاریخ و در جامعه همراه شده که ما آنها را قبول نداریم. لذا ما به جای استعمالات و اصطلاحاتی که بین چپ روها و مارکسیستها و اینها معروف بود، اصطلاح «استکبار» را، اصطلاح «استضعاف» را، اصطلاح «مردمی بودن» را مطرح کردیم و آوردیم. ما آوردیم، یعنی انقلاب آورد، نه اینکه اشخاص خاصی در این زمینه تأثیر حتمی و قاطعی داشته باشند. همین طور است نهادسازی. وقتی یک انقلاب و یک حرکت تحقق پیدا میکند، بایستی دستگاه های مجری خود را – آن مجموعه هائی که آن هدفها را باید دنبال کنند – به وجود بیاورد. یکی از کارها این است که دستگاه های موجود جامعه را متحول کند، یکی دیگر این است که دستگاه متناسب با خواست خود را به وجود بیاورد. هر دو سخت است، هر دو جزو کارهای دشوار است. انقلاب اسلامی هر دو را انجام داد. فرض کنید در مقوله ی نظامی، ارتش که ساخته و پرداخته ی فرهنگ دیگری و نظام دیگری و کسان دیگری بود، تبدیل شد به یک ارتش انقلابی، به یک ارتش متدین و مؤمن؛ ساختهایش هم تغییر پیدا کرد، روشهایش هم تغییر پیدا کرد، شعارهایش هم تغییر پیدا کرد؛ در آن، تحول به وجود آمد. در کنار این، نهاد نوپا و تازه ای از خود انقلاب روئید و آن، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی بود؛ که اگر این دومی نمیشد، اوّلی هم امکان پذیر نبود. اینها هنرهای انقلاب است که امام بزرگوار ما مظهر اِعمال این هنرها و فهم دقیق از نیاز جامعه و نیاز آینده بود و این را با قدرت، با قاطعیت و با پیگیری انجام داد. این حرکت عظیم بسیج، این اقدامی که امام در سازماندهی بسیج کرد – مطالبه ی سازماندهی بسیج را امام کرد، ارتش بیست میلیونی را امام مطرح کرد – یکی از همان کارهای معجزآسای انقلاب بود که امام انجام داد. من آن روز عرض کردم؛ وقتی یک نظامی، یک کشوری، یک ملتی با این آرمانهای والا و بظاهر دست نیافتنی – مقابله ی با ظلم جهانی، مقابله ی با سلطه ی بین المللی قدرتها، مقابله ی با نظام سلطه، مقابله ی با استضعاف و استکبار، هر دو – سر کار می آید، طبعاً دشمنان گردن کلفتی دارد، دشمنان بزرگی دارد، قدرتهای بزرگی به میدان او می آیند برای مقابله ی با او؛ لذا باید آمادگی های لازم را در خود به وجود بیاورد. یکی از ارکان این آمادگی ها، همین مسئله ی بسیج بود. امام با این مضمون فرمودند که وقتی بیست میلیون انسانِ آماده ی مبارزه ی با سلاح در یک جامعه ای باشد، هیچ قدرتی در دنیا طمع نمیورزد؛ میفهمد هزینه ی تهاجم به این مجموعه، هزینه ی زیادی است. «ارتش بیست میلیونی» را امام مطرح کردند؛ البته بیست میلیون در مقایسه ی با جمعیت آن روز کشور که حدود چهل میلیون بود؛ بعد ما عرض کردیم «ارتش ده ها میلیونی». واقع قضیه هم همین است. البته این معنایش این نیست که همه ی جامعه نظامی میشوند، همه تفنگ دست میگیرند؛ معنایش این است که همه آماده ی دفاع میشوند، آماده ی مبارزه اند. ملتی که همه آماده ی مبارزه اند، این ملت دیگر شکست نخواهد خورد. هر توطئه ای در مقابل این ملتِ اینچنینی، اینجور با این سطح از آمادگی، نقش بر آب خواهد شد. امام یک چنین ابتکاری را کرد. لذا در آذر ۵۸ امام بسیج را اعلان کردند، تشکیل دادند؛ تا آخر عمر هم امام نسبت به بسیج، همین نگاه اهتمام ورزانه را داشتند. «بسیج مدرسه ی عشق است»، «مکتب شاهدان و شهیدان گمنام است»، «بسیج لشکر مخلص خداست»؛ اینها تعبیرات امام بزرگوار است. این نشانه ی درست شناختن نیاز این کشور و این ملت و این نظام است در حال و آینده؛ این یک چیزی است که همیشه به آن احتیاج است؛ پنجاه سال دیگر هم همین نیاز وجود دارد. البته بسیجی که در سال ۵۸ تشکیل شد، نیازهای آن روز را تأمین میکرد – این یک نیاز بود – امروز بسیج نوع نیازهای دیگری را برآورده میکند. مسائلی که امروز مطرح است، آن روز مطرح نبود. امروز بسیج ما در زمینه ی علم، در زمینه ی ابتکار، در زمینه ی نوآوری، پیشرو است. این هم هنر امام بود. امام در همین نوشته ای که در آذر ۶۷ مرقوم کردند – یعنی آخر عمرشان، تقریباً ده سال بعد از آن نوشته ی اول – از دانشجویان و طلاب میخواهند که بسیج تشکیل بدهند؛ بسیج دانشجو و بسیج طلبه. این نشان دهنده ی این است که نیازی که کشور به روحیه ی بسیجی دارد، مربوط میشود به همه ی زمینه ها، از جمله زمینه هائی که در قلمرو حوزه های علمیه است و زمینه هائی که در قلمرو دانشگاه هاست. امروز در حوزه ی علمیه هم فضلای بسیجی ما، علمای بزرگ بسیجی ما حضور دارند، افتخار هم میکنند. امام هم افتخار میکرد. امامِ با آن عظمت، میگفت من افتخارم این است که یک بسیجی ام. در دانشگاه هم همین جور است. در دانشگاه هم بسیج دانشجو، بسیج استاد، یک پدیده ی پیشرونده و پیشرو محسوب میشود. امروز ما در همه ی زمینه ها مسائلی داریم که آن روز نداشتیم. آن روز این پیشرفتهای علمی نبود. اول انقلاب، همّ و غمّ نظام و بسیج و سپاه و همه ی مسئولین کشور و انقلاب این بود که این موجودیت جدید را حفظ کنند؛ این نهالی که تازه از سرزمین این مملکت روئیده بود، نگذارند از بین برود و برکنده شود. در همین غرب کشور، در منطقه ی جنوب شرقی کشور، در منطقه ی شمال شرقی کشور، در منطقه ی جنوب غربی کشور، در مناطق گوناگون، مستکبرین، دشمنان انقلاب، دشمنان اسلام، دشمنان ایران حوادثی را به راه انداخته بودند. آن روز جوانان مؤمن و دلباخته، با روحیه ی خودجوش بسیجی توی میدان می افتادند و جان خودشان را فدا میکردند؛ که من مثالهای کرمانشاه اش را، هم دیروز در دیدار با خانواده های شهدا بعضی را اشاره کردم، هم در صحبت پریروز؛ که یک ماه بعد از انقلاب، انسان میدید این حرکتهای خودجوش مردمی، این جوانها، از همین کرمانشاه دارند حرکت میکنند. بسیج این است. بسیج، حرکت برخاسته ی از ایمان، از عشق، از اعتماد به نفس و توأم با ابتکار است. در همه ی زمینه ها باید ابتکار کرد. من حالا نگاه میکردم به همین ورزش باستانی؛ به قول قدیمی ها، این نیم گودی که اینها اجرا کردند، پر از ابتکار بود. خب، ما گودهای ورزش باستانی را در دوران جوانی دیدیم؛ مکرر، همه جا، همه جور؛ یک روش ثابت و مستقری داشت، همیشه و همه جا هم همان تکرار میشد. البته بد هم نبود، خوب بود، اما این همه نوآوری در آن نبود. امروز من می بینم که این جوانها همان پایه های ورزشیِ قدیمی را گرفته اند، این را با انواع و اقسام ابتکارها و زیبائی ها و ظرافتها مُذهّبش کردند، خراطی کردند، نقاشی کردند، یک چیز زیبائی از آب درآوردند؛ این ابتکار است. حالا این در زمینه ی ورزش باستانی است؛ در همه ی زمینه ها این ابتکار ممکن است. ابتکار در نوع فرماندهی، ابتکار در نوع جنگیدن، ابتکار در نوع جنگ افزار، ابتکار در نوع سازماندهی؛ این مال محدوده ی نیروهای مسلح. بعد برویم بیرونِ نیروهای مسلح. ابتکار در نوع دیپلماسی. عرصه ی عظیم دیپلماسی با انواع شیطنتها همراه است. عرصه ی دیپلماسی، عرصه ی شیطنت است؛ می بینید دیگر. البته خدا را شکر که دشمنان ما را از کسانی قرار داده که نمیفهمند چه کار باید بکنند؛ هی اقدام میکنند، هی غلط میکنند، اشتباه میکنند، هی پاشان توی چاله میرود؛ عبرت هم نمیگیرند، دوباره همان را تکرار میکنند؛ مثل همین حرفهائی که در تبلیغاتشان، در اظهاراتشان میگویند و انجام میدهند. عرصه ی دیپلماسی، یک چنین عرصه ای است؛ هوشمندی لازم است، ابتکار عمل لازم است، نوع برخورد مبتکرانه لازم است؛ اینها ناشی از همین روحیه ی انقلابی ای است که ما از آن تعبیر میکنیم به روحیه ی بسیجی، روحیه ی جوان، مبتکر، پیشرو، دارای اعتماد به نفس. در زمینه ی اقتصاد هم همین جور، در زمینه ی فعالیتهای تولیدی هم همین جور، در زمینه ی پیشرفت علمی و تحقیقی هم همین جور. بنابراین منطقه ای که ما نام بسیج را بر آن اطلاق میکنیم و روحیه ی بسیجی را در آن گسترش میدهیم، یک منطقه ی محدود نیست، فقط منطقه ی نظامی نیست؛ همه ی بخشهای کشور میتوانند دارای روحیه ی بسیجی باشند. علم آموزی بسیجی، ثروت اندوزی بسیجی، دیپلماسی بسیجی، سیاست ورزی بسیجی، مدیریت بسیجی، سازماندهی بسیجی؛ مفهوم بسیج شامل حال همه ی این زمینه ها میشود؛ معنایش هم عبارت است از نوآوری و ابتکار و اخلاص. پایه ی اصلی کار بسیجی، اخلاص است. «گمنام»، از جمله ی تعبیرات امام است: «مکتب شاهدان و شهیدان گمنام». گمنام یعنی دنبال نام و نشان نبودن. گفت: «در کیش ما تجرد عنقا تمام نیست/در قید نام ماند اگر از نشان گذشت».(۱) برای خدا کار کردند، که این ناشی است از روحیه ی اعتماد به خدا؛ میدانیم که پیش خدای متعال ضایع نمیشود. شما در خلوت عبادت میکنید، با خدا حرف میزنید، کسی هم نمیفهمد؛ خاطرتان هم جمع است که خدا دارد می بیند، این عبادت را محسوب میکند؛ کرام الکاتبین الهی نمیگذارند این عبادت شما مثل عملی که انجام نشده، بماند؛ نه، تحقق پیدا کرده، این را یادداشت میکنند؛ آن وقت «فمن یعمل مثقال ذرّه خیرا یره»؛(۲) همین را می بینید. عین همین در فعالیتهای اجتماعی است. شما یک حرکتی را انجام میدهید برای خدا، یک اقدامی را میکنید برای خدا، یک تصمیمی را میگیرید برای خدا، هیچ کس هم نمیفهمد؛ برای این تصمیم، پیش هیچ کس هم تفاخر نمیکنید؛ این را خدای متعال میفهمد، میداند، مینویسد. به خدای متعال اعتماد دارید، به خدای متعال حسن ظن دارید. حالا گیرم دیگران نفهمیدند. مگر دیگران چقدر به ما مزد میدهند؟ در مقابل مزد الهی، این مزدهای دنیوی مگر چقدر است؟ بسیجی اینجوری فکر میکند؛ لذاست که اخلاص به خرج میدهد، مخلصاً للَّه کار را انجام میدهد. اخلاص، یکی از خصوصیات است. اگر اخلاص شد، آن وقت خودپرستی ها و خودمحوری ها و اینها برکنار خواهد شد؛ ثروت اندوزی برای خود، دست دراز کردن به اینجا، به آنجا، دیگر ممنوع خواهد شد. اینها همه اش ناشی از شرک است؛ شرک پنهان. وقتی که اخلاص بود، شرک نبود، اینها دیگر از بین خواهد رفت. روحیه ی بسیجی این است. در مدیریتهای کشور، در نظام عمومی کشور و سازماندهی عمومی کشور، در فعالیتهای گوناگون، در فعالیتهای مرسوم دولتی، در فعالیتهای شخصی، همه جا روحیه ی بسیجی میتواند خودش را نشان بدهد. البته برای بخش نظامی و آمادگی های دفاعی، یک امتیاز وجود دارد. وقتی ما میگوئیم همه جا بسیج هست، معنایش این نیست که از بسیجِ بیست میلیونی ای که امام گفت – یا ده هامیلیونیِ بعد از امام – غفلت کنیم؛ نه، نه؛ آن لازم است. با آرزوها و آمال و نگاه های بلندنظرانه ای که ملت ما دارد، آمادگی دفاعی لازم است و همیشه باید وجود داشته باشد؛ همراه با ابتکار، همراه با نوآوری. لذاست که ما از سازماندهی های بسیج کاملاً حمایت میکنیم. عمق فکر و بصیرت هم در این سازماندهی ها باید مورد ملاحظه قرار بگیرد. یعنی جوانان عزیز ما بدانند، آگاهانه حرکت کنند؛ بدانند دنبال چه هستند. در بین مجموعه ی این حرکاتی که در اطراف جهان وجود دارد؛ این آمیختگی حق و باطل، این تسلط و هیمنه ی ظالمانه و شیطانیِ انسانهای شیطان صفت بر زندگی دیگران؛ در این فضای کذائی، که فضای استکبار است، همان فضای نظام سلطه است که ما بارها تکرار کرده ایم، یک ملتی پیدا شده که حرف حق میزند، دنبال حق است، دنبال حقوق انسانهاست، دنبال استقرار عدالت است. این ملت، ملت عزیز ایران است؛ به برکت اسلام، به برکت انقلاب. ملت ایران پای این حرف ایستاده است. به خاطر ایستادگی ملت ایران، این فکر بتدریج جای خود را در این منطقه باز کرده، بلکه در جهان باز کرده؛ حالا ما در این منطقه اش را داریم می بینیم. این یک حقیقتی است. بدیهی است که شیطانهای عالم دست برنمیدارند؛ تا وقتی از پا نیفتند، دست برنمیدارند. حکومت منحرف و کج و غلط شوروی تا وقتی بود، مثل همین نظام لیبرال سرمایه داری و – به قول خودشان – لیبرال دموکراسی، با اسلام و جمهوری اسلامی مخالف بود. میدانید اینها در صد تا مسئله با هم مخالف بودند، اما در چند مسئله با همدیگر توافق داشتند؛ یکی از آن مسائل و در رأس آنها، مبارزه ی با قیام اسلام و پیشرفت اسلام و نظام جمهوری اسلامی بود. ولی خب، نظام منحرفِ شیطانیِ شوروی نابود شد، این یکی هم نابود خواهد شد؛ اما تا هستند، زور خودشان را میزنند و همه ی همت خودشان را به میدان می آورند برای مقابله ی با نظام اسلامی؛ البته بلاشک بی فایده است. اگر این طرف ایستادگی داشته باشد، صبر داشته باشد، امید را در دل خود از دست ندهد و دنبال کند، قطعاً پیروزی با این طرف است؛ این یکی از سنتهای الهی است. خدای متعال صادق است، اصدق القائلین است؛ «و لینصرنّ اللَّه من ینصره»،(۳) «ان تنصروا اللَّه ینصرکم».(۴) یک جبهه ای دارد حق را تعقیب میکند، دنبال میکند؛ جبهه ی مقابل او به دنبال باطل است. یک وقت هست که این جبهه ی حق میترسند؛ خب بله، معلوم است که شکست میخورند؛ حقند، اما شکست میخورند. یک وقت هست که بی صبری نشان میدهند، البته شکست میخورند؛ یک وقت حرف حق دارند، اما به لوازمش عمل نمیکنند، دنبال دنیا و مادیت و عشرتند، البته شکست میخورند. خدای متعال چک سفیدی نداده است که شما چون برحقید، حتماً پیروز خواهید شد؛ نه، شما پیروز خواهید شد، چون برحقید، و چون ایستادگی میکنید. اگر بایستید، پیروز خواهید شد. ولی تا فرا رسیدن آن پیروزی نهائی، مبارزه، درگیری و چالش ادامه دارد. در دل نظام اسلامی باید یک نیروی دفاعیِ قادر، بیدار، مستحکم و آماده به کاری همیشه وجود داشته باشد؛ این همان روحیه ی بسیجی است. ارتش هم میتواند روحیه ی بسیجی داشته باشد، سپاه هم میتواند روحیه ی بسیجی داشته باشد، یگانهای بسیج هم که با همین مبنا تشکیل شدند، میتوانند روحیه ی بسیجی داشته باشند، دستگاه های دولتی هم میتوانند روحیه ی بسیجی داشته باشند، دستگاه های انتظامی هم میتوانند روحیه ی بسیجی داشته باشند، دستگاه دیپلماسی هم میتواند روحیه ی بسیجی داشته باشد. اگر این شد، پیروزی حتمی و سریع خواهد شد. به بسیجی با این چشم نگاه کنیم، به روحیه ی بسیجی با این چشم نگاه کنیم؛ و این روحیه را هرچه میتوانیم، زنده بداریم. از جمله ی اساسی ترین کارهائی که بر عهده ی بسیج است و در بافت درونیِ هویت بسیج دخالت دارد، عبارت است از حمایت و دفاع از اصول مسلّم اسلامی. این هم در بیانات امام هست؛ اصول تغییرناپذیر اسلامی. اینجا بسیج، یک نقش فرادوره ای پیدا میکند. بسیج نگاه میکند ببیند که این حرکت عمومی انقلاب و نظام از مسیرِ درست منحرف نشود؛ مراقب است که انحراف به وجود نیاید؛ هر جا انحرافی مشاهده شد، بسیج در مقابل آن می ایستد. این از جمله ی خصوصیاتی است که مربوط به بسیج است؛ یعنی در مقابل انحرافات می ایستد. خط مستقیم به سمت اهداف والای انقلاب اسلامی، بدون هیچگونه انعطاف و انحراف؛ از خصوصیات بسیج این است. این دیگر نگاهی از بالاست، نگاهی فرادوره ای است؛ در واقع فرازمانی است. در بعضی از بخشها ممکن است اشکالاتی پیش بیاید؛ حرکت عمومی باید حرکت مستقیمی باشد. این نگاه، نگاه بسیجی است. یکی از چیزهائی هم که من لازم است عرض کنم، این است که بسیج با همین خصوصیاتی که گفته شد، پایبند به قوانین و مقررات و ارزشهائی است که در قالب نظام مجسم شدند. ابتکار باید به وجود بیاید، نوآوری باید به وجود بیاید، اما بی انضباطی نه. یک عده ای اشتباه میکنند؛ خیال میکنند بسیجی یعنی کسی که پابند به مقررات نیست، پابند به قوانین نیست، پابند به ضوابط مستقر در جامعه نیست؛ نخیر، این اشتباه است، این خطاست. البته اگر چنانچه هویت کلی بسیج که گاهی در مجموعه ی نظام خودش را نشان میدهد – یعنی شامل رهبری و مجموعه ی قانونگذار و اینها – ببیند یک ضابطه ای مانع است، آن ضابطه را عوض میکند. ضابطه را عوض میکند، نه اینکه بی ضابطگی و بی انضباطی به خرج بدهد. از دوره ی جنگ، در زبان بعضی ها بود که بسیج بی هوا حرکت میکند – میگفتند بسیجِ بی ترمز – علت هم این بود که در میدانهای جنگ، در عرصه های نبرد، بسیجی ها همین طور هی پا به زمین میکوبیدند، اصرار داشتند که حمله انجام بگیرد؛ میخواستند زودتر تهاجم کنند. آن روحیه ی هیجان و نشاط جوانی، آنها را به سمت میدانها میکشاند. خب، فرمانده ها همه جا مصلحت نمیدانستند؛ نگه میداشتند. یک نوع کشمکشِ اینجوری همیشه در بخشهای مختلف جبهه های نبرد وجود داشت. میگفتند بسیج بی ترمز است. این به این معنا نیست که بسیج بی انضباط است، یا باید بی انضباط باشد، یا بی انضباطی یک ارزش است؛ ابداً. خود نفس انضباط، منضبط بودن، منتظم بودن، یک ارزش است. امیرالمؤمنین (علیه السّلام) به فرزندانش وصیت میکند: «اوصیکم بتقوی اللَّه و نظم امرکم»؛(۵) کارتان را منظم داشته باشید، نظم داشته باشید. اگر نظم از بین رفت، اگر این آهنگِ درست از بین رفت، ناهنجاری به وجود می آید؛ در همه جا همین جور است. نظم است که زمینه برای موفقیت فراهم میکند. یک نیروی نظامی هم اگر نظم نداشته باشد، بکلی بی فایده میشود. این تشریفاتی که شما در نیروهای نظامی ملاحظه میکنید، این رژه و سان و درجه و لباس و منظم بودن، اینها همه اش این نیست که بخواهند ظاهر را درست کنند؛ نه، این عادت دادن نیروی نظامی به انضباط است، به نظم است. شما از اینجا باید حرکت کنید، از این خط یک قدم آن طرف تر نباید پا را بگذارید؛ این نظم است. خوشبختانه امروز، هم در سپاه، هم در ارتش می بینیم که این چیزها کاملاً رعایت میشود. نظم چیز لازمی است. اگر نظم را از یک مجموعه ی نظامی، از یک واحد نظامی بگیرند، هیچ فایده ای ندارد. فرض کنید یک تیپ نظامی هزار نفر آدمند. خب، هزار نفر آدم که این کارائی ها را ندارد. هزار نفر آدم وقتی در قالب یک تیپ، چند گردان، هر گردانی چند گروهان، هر گروهانی چند دسته، با فرماندهی های منظم، با حد مشخص، با دستور کاریِ منظم تشکیل شد، آنگاه این تیپ این توانائی را پیدا میکند؛ والّا هزار نفر آدم، بدون این نظم، بدون این برنامه، بدون این دستور، از او کاری برنمی آید. نظم اینقدر مهم است. بنابراین انضباط ارزش است، بی انضباطی ارزش نیست؛ بی قانونی ارزش نیست، بر طبق مقررات عمل کردن ارزش است؛ این را توجه داشته باشند. این از این طرف؛ از آن طرف هم بعضی ها برای اینکه حرکتهای ابتکاری را، حرکتهای برخاسته ی از روحیه ی بسیجی را به حاشیه و انزوا برانند، به بعضی از مقررات دست وپاگیر تمسک نکنند؛ این هم این طرف قضیه است. اگر یک وقتی واقعاً دیده شد مقرراتی وجود دارد که جلوی ابتکار را، جلوی حرکت را، جلوی پیشرفت را میگیرد، آن کسانی که باید آن مقررات را تغییر بدهند، تغییر بدهند و مانع را بردارند. از آن طرف، بی قانونی و خروج از مقررات انجام نگیرد؛ از این طرف، دست وپاگیری مقررات و مزاحمت مقررات از میان برداشته شود. مدیریتهای کلان در بخشهای مختلف باید به این چیزها توجه کنند. به هر حال این یک بخشی بود از نگاهی که ما به بسیج داریم. من به شما عرض بکنم؛ آینده ی کشور، آینده ی بسیار روشنی است. علی رغم همه ی آنچه که دشمنان ما هی خواسته اند و هی گفته اند و بعضی حنجره های غرض ورز و زبانهای آلوده ی به بدخواهی آنها را تکرار کردند، تبلیغ کردند، یک عده ای هم ساده لوحانه باور کردند، حرکت انقلاب اسلامی، یک حرکت موفق است؛ تجربه ی روی زمین ما این را نشان میدهد. ما خیالبافی نمیکنیم؛ نمیخواهیم توهّم سازی کنیم و خودمان را با توهّماتِ خودمان خوشحال کنیم؛ نه، واقعیات را نگاه میکنیم، می بینیم نظام جمهوری اسلامی و ملت ایران در سایه ی این نظام، در این سی و دو سال، روزبه روز پیشرفت کردند؛ آن هم پیشرفتهائی بسیار برجسته تر از پیشرفتهای متعارف و معمول ملتها. بعضی از ملتها هستند که مدیریتهای خوبی دارند، کارهای خوبی میکنند؛ ولی این حرکت ملت ایران، موفقانه تر و کامیابانه تر بوده از آنچه که در دنیا وجود دارد و متعارف است. در همه ی زمینه ها همین جور است؛ ما پیشرفت کرده ایم. بعضی از مشکلات در جامعه وجود دارد. پیشرفت کردن معنایش این نیست که مشکلات نیست؛ معنایش این است که حرکت به سمت کامل شدن و بهتر شدن است؛ و این وجود دارد. در همه ی زمینه ها همین طور است؛ در زمینه ی سیاسی، در زمینه ی علمی، در زمینه ی تجربه های مختلف در عرصه های گوناگون، که میتواند الهام بخش مدیرانی باشد که در قسمتهای مختلف کشور یا در مدیریتهای کلان کشور حضور دارند؛ این میتواند به آنها کمک کند. و از همه مهمتر، پایبندی به ارزشهاست. پایبندی به مبانی و ارزشهائی که انقلاب بر اساس آنها به وجود آمد، خیلی چیز مهمی است. به اعتقاد من، با نگاه و تشخیص من، امروز این پایبندی بیشتر از گذشته است. خب، اول انقلاب هیجانهای جوانها خیلی زیاد بود – که ناشی از همان شعله ی انقلاب بود – اما عمق در همه جا وجود نداشت. بنده آن روز هم با دانشجوها سر و کار داشتم؛ هفته ای یک بار میرفتم دانشگاه، پاسخ به سؤالات میدادم. در تهران و هر جای دیگر هم که میرفتم، همین جور بود؛ با سؤالات دانشجوها و ذهن دانشجوها مواجه بودم. امروز نگاه ها خیلی عمیق تر، بنیانی تر و برخاسته از ژرف نگری بیشتر در مبانی است. آن روز هیجان بود، حرکت بود، حرکت هم حرکت بسیار موفق و باارزشی بود، فداکاری های فراوانی هم شد؛ اما جوانِ امروز ما عمیق تر است. امروز آن مایه های هیجانی هم نیست، تبلیغات دشمن هم فراوان است، در عین حال جوانِ امروز اینجوری است. حالا بعضی ها از همه ی این مثبتات چشم میپوشند، نگاه میکنند به موارد آسیب یافته و ناهنجار؛ فقط ناهنجاری ها را می بینند؛ این غلط است. ناهنجاری هست؛ باید نگاه کنیم ببینیم این ناهنجاری ها به سمت سلامت یافتن و عافیت یافتن است یا نه؛ اگر دیدیم به سمت سلامت است، به سمت درست شدن است، به سمت فهمیدن است، بفهمیم که کار، کار موفقی است؛ آن هم در این دنیا؛ دنیائی که مسائل تبلیغاتی از اطراف به جوان مؤمن و سالم ما تهاجم کردند. جوانهای عزیز! این دیدگاه را پایه ای قرار بدهید برای حرکت خودتان. سعی کنید در محیط پیرامونی اثر بگذارید. سعی کنید این تعمق را بیشتر کنید. سعی کنید آگاهی های اسلامیِ عمیق را در حوزه ی کاریِ خودتان گسترش بدهید. امروز خوشبختانه وسائل این کارها هم فراهم است. همین نوشته های شهید مطهری و نوشته های فضلا و علمای برجسته ای که امروز در قم و تهران و جاهای دیگر هستند، چیزهای خوبی است، معارف خوبی است، مطالب خوبی است؛ در آنها معنویت هست، عقلانیت هست، دقت هست، آینده نگری هست. ذهن خودتان را به این معارف تبدیل کنید و این را در محیط پیرامون خودتان گسترش بدهید. البته یک روحی هم در اینجا وجود دارد و آن، ارتباط با خداست. هرچه میتوانید، ارتباط معنوی و شخصی خودتان با خداوند متعال را تقویت کنید؛ این خیلی باارزش است. این نگاه جوانانه ی شما، یک سخن گفتنِ از روی دل با خدا، یک استغفار، یک تهلیل و تکبیر، یک استغاثه، تضرع پیش پروردگار عالم، از شما جوانها، آثار خیلی زیادی را بر جا میگذارد؛ این را فراموش نکنید. این جلساتی هم که دارید – جلسات معنویت و دعا و اینها – سعی کنید آنها را همراه کنید با معرفت. دعای کمیل، همراه با شناخت مفاهیم دعای کمیل و معرفت دعای کمیل؛ دعای ندبه، همین جور؛ و بقیه ی کارهائی که انجام میگیرد، با معرفت باشد. از علمای محترم، خوب و صاحب فکر – که بحمداللَّه هستند – استفاده بشود. این حرکت، حرکت موفقی است و ملت ایران به کمک همین روحیه های جوان و مؤمن و بسیجی و دارای ابتکار، ان شاءاللَّه قله های اقتدار جهانی را فتح خواهد کرد و به دست خواهد آورد و ان شاءاللَّه پرچم اسلام را بر این قله ها خواهید کوبید؛ همچنان که سی سال پیش کسی خیال نمیکرد که شعار اسلام و قرآن و ایمان به مبانی اسلامی در کشوری مثل تونس یا در کشوری مثل مصر بلند شود. امروز این شعارها را مشاهده میکنید. ان شاءاللَّه این روند رو به گسترش است. پروردگارا ! به محمد و آل محمد، فضل و رحمت و کرامات خود را بر این دلهای پاک و روشن نازل بفرما. پروردگارا ! به محمد و آل محمد، ما را در هر نقطه ای از کشور و در هر بخشی از بخشهای مجموعه ی این کشور قرار داریم، موفق بدار که بتوانیم بر طبق رضای تو عمل کنیم. پروردگارا ! دشمنان این ملت را منکوب و سرکوب کن. پروردگارا ! وسائل عزت و شرف و افتخار دینی و اسلامی این ملت را روزبه روز برای او فراهم تر بفرما. پروردگارا ! ارواح طیبه ی شهیدان عزیز ما را با پیغمبر و اولیائش محشور بفرما. پروردگارا ! روح مطهر امام بزرگوار ما را با اولیائش محشور کن. والسّلام علیکم و رحمهاللَّه و برکاته ۱) کلیم کاشانی ۲) زلزال: ۷ ۳) حج: ۴۰ ۴) محمد: ۷ ۵) نهج البلاغه، نامه ی ۴۷